Het hele huis heb ik op z’n kop gezet om maar niet te hoeven denken aan morgen…De klusjes beginnen op te raken en de realiteit wordt steeds meer waarheid.
Ik kijk naar buiten, naar mijn immens grote tuin en de voorstelling die ik ooit had van het eindresultaat lijkt te zijn verdwenen. Dit is de plek waar ik ooit mijn kinderen geboren had zien willen worden en alles lijkt in een klap weg te zijn. Hoop kan en mag er niet meer zijn?
Ik zet een glimlach op en denk alleen maar aan dat ene positieve op dit moment. Maar hoe lang mag dat positieve nog duren….Hopelijk is het dit allemaal waard… Een voor een geef ik mijn dromen op om toe te geven aan mijn spirituele ik, mijn gevoelens en er ontstaan nieuwe dromen. Alleen lijken deze velen malen onzekerder te zijn dan de dromen die ik ooit had.
Een geheel nieuwe wereld gaat voor mij open. Een wereld die ik nog nooit van dichtbij heb mogen meemaken. Alleen in films leek deze wereld aan mij te zijn toevertrouwt. Toch voelt het niet 100% goed. Het strookt niet met de realiteit die ik tot nog toe kende.
De wereld vol drugs, alcoholisme en geweld ken ik en daar voelde ik mij ook niet bepaald prettig in. De wereld zonder drugs, alcoholisme maar met geweld ken ik ook. Ook ditmaal voelde kleine Daisy zich niet prettig in deze wereld. Een wereld zonder drugs, alcoholisme, geweld, structuur en discipline ( een lang leve de lol wereld dus ) ken ik ook en ook deze keer brengt het mij weinig geluk. Mijn toekomstige wereld zou een wereld vol structuur en discipline zijn en hopefully zonder geweld en drugs toestanden. Al kan ik het mij heel moeilijk voorstellen dat er iets dergelijks daar aan de gang zou zijn.
Allemaal heel leuk fijn en aardig, maar hier in de wereld waar ik mij op dit moment in bevind, kan en wil ik ook niet zomaar opgeven. Mijn handicap laat het namelijk niet toe om een zekerheid op te geven voor er een andere zekerheid zich heeft aangediend. Een leven in het onzekere is als zelfmoord voor mij.
Ooit galmden de klanken van Aaron Neville en Linda Ronstadt door een zaal en het leek een waarheid. Een waarheid die niemand kon weerleggen behalve mijn eigen eerlijke brein. Toch loog ik tegen mijn eigen brein en bevind ik mij nu in een situatie waar ik helemaal niet in wil zijn. Dat wat ik ooit als oplossing voor het jarenlange probleem zag, leek in een klap het begin van mijn ergste nachtmerrie te zijn. Het bewijs dat je beter voor jezelf kunt leven en er een heel egoïstische gedachtegang op na kunt houden dan je willen bewijzen voor andere mensen. Het zal toch nooit uitpakken zoals je had gehoopt en uiteindelijk heb je je er zelf mee….
Desalniettemin heb ik er een enorme les uit geslagen…..
“While I yet live, let me not live in vain. ”
Joseph Addison (1672-1719)
Facebook Comments