By Succubus
De laatste dagen word ik moe van mijzelf. Van mijn gedachten. Van de controle die ik verloren lijk te hebben over mijn emoties.
De wreedste beelden schieten de hele dag door mijn hoofd. Zelfs mijn nachtrust wordt er door verstoord. Lees verder “Melancholic Mood,,,”
Een paar dagen terug belandde ik na een te druk en chaotisch maar wel gezellig etentje met mijn familie en wederhelft, in ons stamcafé.
We gingen met onze drankjes aan een tafeltje zitten bij bekenden. Waarop de dame naast me na een tijdje vraagt wat ik eigenlijk doe op dit moment. Een doodnormale vraag. Toch kon ik er geen fatsoenlijk antwoord op geven uit schaamte. Wat moest ik haar zeggen? Me staande proberen te houden bij mijn onderliggende depressie?
Shit, shit, shit….. Een volgende golf met een lading misselijkheid, liet de tranen over mijn wangen stromen terwijl ik de wc-pot vastpakte alsof ik hem nooit meer zou verlaten.
“Je bent zwanger! Geloof me nu maar gewoon en ga een test doen.”
In de ban van de narcist. Valse voorwendselen, op voetstukken geplaatst worden en in diepe gaten gegooid worden.
Na al die jaren vol negatieve confrontaties trap ik er nog altijd in. Te goedgelovig. Niet gelovend dat iemand echt in staat is je tot de grond af te branden. Lees verder “And Do You Like To See Me Broken?”
De dag begon vandaag weer lekker vroeg na veel te weinig slaap. Gezelligheid kent geen tijd en diepgaande gesprekken met mensen met een luisterend oor, willen ook niet echt bijdrage aan een extra blik op de klok.
Vannacht was het weer een zeer slopende nacht. Door gerommel van mijn buurvrouw, heb ik ieder uur gezien. En ieder uur weer verrast met een nieuwe droom. De personages waren vrijwel iedere keer anders maar de kern van het verhaal kwam op hetzelfde neer. De reden waarom ik mannen haat. Met een zucht heb ik me uit bed gehesen en ben maar voor de zoveelste keer in 24 uur onder de douche gesprongen. Het psychisch vuil eraf wassen.
Terwijl ik buiten aan het genieten ben van mijn eerste kop koffie, laat mijn telefoon naast me weten dat hij me ergens aan moet herinneren. Zoals iedere dag krijg ik een reminder om mijn pil niet te vergeten. Ik loop naar binnen en druk het chemische goedje uit de strip. Onderwijl vraag ik me af waarom ik mezelf aan het vergiftigen ben met deze rotzooi. Lees verder ““I Wanna Play A Little Game.””
“En wanneer zijn wij nu aan de beurt?” De jongen naast me kijkt zijn vriendin aan die haar ogen opslaat. Met moeite kan ik mijn hatelijke blik naar haar toe voor me houden. Twee jaar geleden zijn ze gaan samenwonen en hij vindt dat het tijd wordt voor uitbreiding. Lees verder “Imperfect Eternal Love Or Missing Out On Oppertunities,,,”
Een geboortekaartje, verstuurd via de digitale snelweg, de realiteit nog niet geheel bevattend van de bestemming waar het kaartje aan zal komen. Terwijl ik online zat te zoeken naar een gepast kaartje, merkte ik hoe ik rekening aan het houden was met de waarschijnlijke gedachtestroom van de partij waar het kaartje heen zou gaan. Het mocht niet te overdreven overkomen maar toch al zeker niet sarcastisch. Ondanks het tegenstrijdige gevoel dat ik binnen in mij voelde, bleef de emotie sarcasme uit. Lees verder “Self-flagellation With Love,,,”
Als kind vond ik het heerlijk om mij te ‘verstoppen’ als ik met mijn ouders naar openbare plekken moest. Al die vreemde mensen, ik vond het maar niks. Vreemde mensen zijn eng. En dat vind ik vandaag de dag nog steeds. Mijn draagbare cassette speler zorgde ervoor dat ik mijn eigen bekende geluid hoorde waardoor ik helemaal alleen op de wereld leek rond te lopen en stiekem de mensen kon observeren. Mijn zonnebrilletje met een dik wit montuur en ronde zwarte glazen verborg mijn nieuwsgierige blik. Lees verder “Hidden Feelings,,,”