De laatste dagen word ik moe van mijzelf. Van mijn gedachten. Van de controle die ik verloren lijk te hebben over mijn emoties.
De wreedste beelden schieten de hele dag door mijn hoofd. Zelfs mijn nachtrust wordt er door verstoord.
De rust die ik bij de ene man lijk te hebben gevonden heeft plaats gemaakt voor de onrust van de andere man om boven te komen drijven.
Waar ik dacht dat ik nog enigszins uit een geheel bestond, lijk ik nu compleet uit elkaar te zijn gevallen.
Paniek overmant me. Tranen brandden niet alleen maar vloeien.
Een hete douche kent zelfs haar kalmerende effect niet.
In een hoekje weggekropen, verscholen onder een hete straal water zodat het tranendal niet zichtbaar zal zijn. Zichtbaar voor wie? Is het zelfs een dissociatieve houding die ik naar mijzelf toe aanneem?
Het enige dat ik nog uit kan brengen is “ik kan dit niet meer….”. Maar wat niet meer?
Het leven lijkt zoveel mooie dingen te bieden maar het intens genot blijft uit. Een façade moet de werkelijke gevoelens verbergen.
Eeuwige rust. Pijnloos. Geen angst. Het lijkt een groot genot.
Maar hoe moet je dit uitleggen aan personen waar je een band mee hebt?
Waar zou ik het respectloze gedrag vandaan moeten halen om de mensen waar ik om geef dit uit te moeten leggen?
Hoe moet ik uitleggen wat ik voel, wat ik denk en wat ik wil?
Mensen trekken zich alles persoonlijk aan dus ik mag weer een pas op de plaats doen.
Het zou een vorm van ondankbaarheid uitspreken. Maar ik ben dankbaar voor alles dat ik heb gekend.
Thuiskomst na een gezellig avondje met de man die mijn hart op dit moment gestolen heeft. Ik doe mijn sjaal af en hang hem over de rugleuning van de stoel. Op dat moment besef ik eigenlijk pas waar ik de hele avond mee heb rond gelopen. Ik pak hem terug en laat hem langzaam door mijn handen glijden.
Ik denk terug aan die betraande ogen die me aankeken. Die riepen “Dais, alsjeblieft…nee…”
Jaren ben ik boos op hem geweest. De man met de betraande ogen. Hoe had hij het in zijn hoofd durven halen om mij mijn rust te ontnemen?
Maar nu begreep ik het. Ík was het die hem pijn had gedaan. Die hem zijn geliefde had willen ontnemen. Het was een grote egoïstische daad geweest werd me verteld. En het gevoel over mijzelf werd alleen maar slechter door die gedachte.
En nu stond ik daar, met diezelfde sjaal in mijn handen na een avond gezelligheid.
Die sjaal, hij haalde zoveel intens verdriet naar boven maar ook het intens verlangen naar die minuten van rust die ik gekend heb.
Een dalende hartslag, een samenvatting van geluk, liefde. Niemand ziek of dood. Pijnloos.
Intens geluk…
“De somberte zet me soms zo klem dat ik geen bomen meer zie, maar mogelijkheden tot verhanging”.
Heleen van Royen
Facebook Comments