“I Wanna Play A Little Game.”

Terwijl ik buiten aan het genieten ben van mijn eerste kop koffie, laat mijn telefoon naast me weten dat hij me ergens aan moet herinneren. Zoals iedere dag krijg ik een reminder om mijn pil niet te vergeten. Ik loop naar binnen en druk het chemische goedje uit de strip. Onderwijl vraag ik me af waarom ik mezelf aan het vergiftigen ben met deze rotzooi.

De optie kinderen is me twee weken terug ontzegd en de shock van nog geen 24 uur geleden waarin me verteld werd dat de manier waarop deze gemaakt worden ook niet meer aan de orde zal zijn, ben ik ook nog niet te boven.

Het lijkt alsof ik sinds een paar maanden, de hoofdrol speel in een hele slechte arthouse film. Een waarbij je van begin tot eind denkt “What the fuck?” en na de aftiteling nog steeds afvraagt of je de clou hebt gemist.

Mijn brein draait overuren. Hele dagen vul ik inmiddels met vragen waarom iets in een keer is zoals het is. Wat de oorzaak van een bepaalde beslissing kan zijn geweest. De meest simpele dingen worden zware conflicten. Het als een volwassene laten gaan en zeggen dat er belangrijkere zaken zijn om je druk over te maken, lijkt niet aan te komen.

“I wanna play a little game.” en iedere dag heeft mijn personal mister Jigsaw weer een nieuw raadsel dat ik mag gaan oplossen. Mijn Vlaamse vrienden zouden zeggen “Er wordt met uw voeten gespeeld.” oftewel je wordt gewoon voor de gek gehouden. En zo voelt het ook. Welke man die lichamelijk gezond is, beslist van het een op andere moment om geen seks meer te hebben? Zijn uitspraak onderbouwt met vage argumenten. Wat voor een persoon maakt zijn partner bewust verdrietig door iedere vorm van affectie van het een op andere moment af te zweren? Zijn hoofd af te wenden of zijn lippen stijf op elkaar te drukken wanneer er een kus gegeven wordt?

Als mijn liefde en loyaliteit iedere keer op zulks soort wijze op de proef gesteld moet worden, waarom zou ik er nog vrijwillig voor kiezen om bij zo iemand te blijven?

Wat nog niet zo lang geleden, de normaalste relatie ooit leek die ik had gehad, blijkt nu de meest gefreakte. Alsof een ander persoon bezit van hem heeft genomen.

Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud op deze manier. Zelfs ík ben met de juiste argumenten nog over te halen om geen seks meer te hebben. Maar mijn affectie naar mijn partner niet mogen tonen, dat gaat mij te ver. Een knuffel geven aan iemand, schijnt een helende werking te hebben. En ik als gebroken persoontje heb er veel baat bij om even lekker in iemands armen weg te kruipen. Even dat gevoel van geborgenheid. Je heerlijk kunnen verlaten in een kus met iemand. Even een momentje van intimiteit. De gedachte alleen al aan dat niet meer te hebben, laat mijn hart in elkaar krimpen.

Ik denk terug aan gisteren. Aan hoe het met een flauwe grap leek te beginnen. Hoe het eindigde in de deuropening zoals we daar altijd staan en hoe hij zijn hoofd afwendde op het moment ik hem een kus wou geven. “Een knuffel kun je nog wel krijgen.” Ik denk aan hoe ik hem met betraande ogen zei dat ik meer verdiende dat zulks soort behandelingen. Aan hoe ik hem eigenlijk keihard wou slaan net zolang tot hij die pijn voelde die hij me op dat moment aandeed.

Wanneer trek je de grens in het hebben van begrip voor iemand vol onbegrip?

“If you keep playing games you’re going to be playing them alone. “


Sonya Parker

Facebook Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *