Daar zit je dan, op de fiets door de stromende regen naar huis, na een geweldige avond met vrienden en kennissen. De hele setting lijkt op dat moment symbool te staan voor mijn gevoel.
Voor het eerst van mijn leven zijn er momenten dat ik alleen naar huis fiets.
Ik zet mijn fiets weg en loop mijn huis binnen. Mijn lieve katertjes groeten mij.
Nog voor ik de trap bestijg weet ik dat ik een leeg bed aan zal treffen. Toch hoop ik stiekem, terwijl ik voor de spiegel mijn tanden sta te poetsen, dat mr. Right mijn bed in is geslopen.
Maar helaas, ook vandaag zal ik in mijn eentje het gevecht met het immens grote bed aan moeten.
Ik denk terug aan de avond. Aan de aanblik van een gelukkig stelletje en hoe onmogelijk ver weg dat lijkt om zelf te hebben. Ik denk aan de getoonde babyfoto’s van een neefje en hoe die droom ooit voor mij uit elkaar spatte. Ik denk aan mijn vrijgezelle vriendin die verwoedde koppelpogingen bij me doet en net als ik altijd de verkeerde man uitkiest en berooid achterblijft. Maar met name is mijn hoofd al de hele avond bij de aanwezigheid van één man. Ik heb hem gezien, gehoord, zelfs een paar keer aan mogen raken maar toch lijkt hij net zo ver weg te zijn als de realiteit van het gelukkige stelletje.
Kennelijk heb ik er een neusje voor om de onbereikbare man uit te kiezen. Niet een geheel onlogische keuze want de onbereikbare man behoeft moeite en is no easy catch. Suggereert een backbone te hebben en zal emotioneel niet dicht in de buurt komen. Het lijkt een vrij veilige keuze.
Diep in mijn hart weet ik dat de onbereikbare man een reden heeft om onbereikbaar te zijn en dat het een leven lang van emotionele gevechten gaat zijn om maar toe proberen te treden binnen zijn gevoelswereld. Been there, done that. Uiteindelijk als je dan eenmaal de weg naar binnen hebt gevonden, voelen ze zich angstig en kwetsbaar en rennen hard weg met als resultaat weer een gebroken hart te hebben en het ergste van alles: weer alleen te zijn.
Na mijn laatste relatie die stuk liep een jaar geleden, heb ik mij voorgenomen geen moeite meer te gaan doen om een man voor mij te winnen. De man mocht nu eens moeite gaan doen voor mij.
Zo had ik al vrij snel mijn eerste etentje/bioscoop date. Initiatief van de ander en betaald door de ander. Een geheel nieuwe ervaring. Toch voelde het raar om zo op handen gedragen te worden. Ik kon mij gevoelsmatig niet schikken in deze rol. Er was onrust in mijn hoofd. Zou hij er wat anders voor terug willen? Ik kon mij namelijk niet voorstellen dat iemand iets dergelijks voor mij deed zonder een dubbele agenda er op na te houden. Maar hij wou niks. Enkel een leuke avond. Ik ben afgeknapt want dit was niet zoals ik het kende. Een fatsoenlijke man die zijn eigen lusten aan de kant had gezet om samen een leuke avond te beleven. Het leek onmogelijk.
Vrij snel daarna werd ik gevraagd door een andere meneer of het goed was dat hij een filmpje kwam kijken. Ik was er nogal huiverig voor. Mijn huisje is mijn veilige plek en eigenlijk wil ik daar geen ‘onbekende’ mannen ontmoeten. Maargoed, na mijn laatste goede ervaring, leek me dit wel oké. Hij was immers al 14 jaren gek op mij dus ach, hij zou zich wel gedragen. Helaas had deze meneer wel een dubbele agenda en een geveinsde nette attitude. Na wat duidelijke woorden mijner zijds, is deze meneer gegaan om nooit weer terug te keren. Mijn mening over ‘de man’ was weer bevestigd.
Er bekroop mij een angstige gedachte. Een van oud worden en alleen zijn. Ik raakte in paniek en greep terug naar het oude bekende. Een oude bekende. Iemand waarvan ik wist dat er altijd wel iets van zou blijven bestaan. Iemand die me emotioneel zwaar pijnigde maar me ook op handen kon dragen. Iemand die me klein hield zodat ik niet weg zou gaan maar er wel voor me was op momenten ik me alleen voelde. Alles beter dan alleen oud worden. Ik schikte mij in deze situatie.
Tot het moment ik die ene meneer tegenkwam. Het voelde instant goed en ik besefte dat ik niet goed bezig was door contact te onderhouden met mijn ex. Het was niet eerlijk zowel voor mijn ex als voor mij niet. Ik werd verliefd. Niets dat ik er aan kon doen. Hoe graag ik ook helder wou blijven denken om de situatie niet te verliezen, het gefladder in mijn buik ging door.
Voor het eerst leek het beantwoord te worden en leek ik te maken te hebben met een oprecht nette man. De Sherlock in mij ging op onderzoek uit en alles leek er inderdaad op te wijzen dat het zich om een nette meneer handelde. Ongelooflijk! Gelijktijdig bekroop mij de angst of het allemaal wel waar kon zijn. Iemand naast je in bed te hebben gehad zonder seks. Iemand zonder een dubbele agenda. Iemand die wel oprecht aan leek te sluiten zonder alles dat voor jou als persoon staat de grond in te trappen. Ongeloof.
De boot afhouden lijkt het beste om te doen. Ik voel me kwetsbaar en wil niet weer gekwetst worden. Maar ondertussen staat vadertje Tijd mij aan te staren en wijst me er op dat het leven niet stilstaat. Keuzes moeten nú gemaakt worden voor het te laat is.
Zou het dan een leven lang van zelfkastijding blijven door mannen te kiezen waarvan op voorhand al duidelijk is dat ze emotioneel je pijn gaan doen? Gewoon omdat je niet anders kent en je daarom schikt naar de situatie?
Waarom jaren blijven vechten voor iemand die geen kinderen wilt terwijl je zelf een kinderwens hebt? Waarom je hele huis inrichten op iemand die er toch nooit bij zal komen wonen?
Waarom jezelf emotioneel kwetsbaar openstellen voor iemand die je hart uiteindelijk toch zal breken?
Waarom nog geloven in liefde?
“Ik kan niet treuren om het verlies van een liefde of een vriendschap, zonder te peinzen, dat je alleen verliest wat je niet echt hebt gehad.”
Argentijns auteur 1899-1986
Facebook Comments