Een van de mooiste meisjes hier op aarde, zingt mij toe via de boxen. Terwijl ik met een stofdoek in mijn handen mijn meubels een dagelijkse ‘wasbeurt’ geef, merk ik dat haar woorden mijn gevoel verwoorden.
“I was in the winter of my life, and the men I met along the road were my only summer. “
De mannen die in mijn leven kwamen vormden altijd “the centre” van mijn bestaan. Nu ik al enige tijd geen “centre” meer heb, lijkt het alle dagen winter te zijn. Ik mis de kern van mijn bestaan, een reden om mijn dag door te brengen.
Ik ben een nieuwe weg ingeslagen. Een zeer ongewoonlijke weg voor een “dame”. Een weg met veel mannen en geen enkele vrouw.
“When the people I used to know found out what I had been doing, how I’d been living, they asked me why – but there’s no use in talking to people who have “home”.
They have no idea what it’s like to seek safety in other people – for home to be wherever you lay your head.”
De keren dat mijn moeder ’s ochtends bonzend op de deur met verheven stem duidelijk maakte dat ik op moest schieten om op tijd op school te komen, lijken ontelbaar. Ik had niks met school en al helemaal niks met de mensen die er rondliepen. Tegenwoordig sta ik voor de wekker al naast mijn bed. Mijn verslaving om mijn “centre” op te zoeken is hevig aanwezig. Van iedereen om mij heen ontvang ik een beetje liefde en aan het einde van de dag is mijn “love-buffer” weer aardig gevuld. Ik heb mijn “thuis” gevonden en wil niet meer terug naar dat lege “centre-loze” huis.
“I was always an unusual girl.
My mother told me I had a chameleon soul, no moral compass pointing due north, no fixed personality; just an inner indecisiveness that was as wide and as wavering as the ocean…
And if I said I didn’t plan for it to turn out this way I’d be lying…
Because I was born to be the other woman.
Who belonged to no one, who belonged to everyone.”
Het anders dan anderen zijn is me inmiddels ook gewoon geworden en ik schik me in mijn rol. Het voelt veilig. Meesters een-oog in het land der blinden.
Toch mist er iets. Mijn mannelijke omgeving lijkt bevangen door al het wonderschoon genaamd “de vrouw” en zoals gewoonlijk behoor ik daar niet toe. Althans… de man met de partner geeft te kennen meer te willen. En natuurlijk weer niet voor de volle 100%. Ik heb me nooit in deze rol willen schikken. Het zou zelfverloochening zijn. Maar wat als het mijn destiny is? What if I was born to be the other woman?
“Who are you?
Are you in touch with all of your darkest fantasies?
Have you created a life for yourself where you can experience them?
I have. I am fucking crazy.
But I am free! “
Facebook Comments