Shit, shit, shit….. Een volgende golf met een lading misselijkheid, liet de tranen over mijn wangen stromen terwijl ik de wc-pot vastpakte alsof ik hem nooit meer zou verlaten.
“Je bent zwanger! Geloof me nu maar gewoon en ga een test doen.”
De zin herhaalde zich in mijn hoofd alsof het al een waarheid was. Maar het mocht zeker geen waarheid zijn. Hoe zou ik dit moeten uitleggen? Ik, Miss onvruchtbaar, zwanger. Dat zou niet kunnen. Het was allemaal stom toevallig. Niks smaakte mij meer behalve vlees gebakken in honing. De gedachten alleen al, liet mij midden in de nacht nog naar het fornuis rennen. Mijn pijnlijke tepels, de drang om het nestje in orde te krijgen, de uren extra slaap die ik nodig leek te hebben en die o zo vervelende stemmingswisselingen met hun waterlanders.
En dat allemaal doordat ik 2 dagen de pil zou zijn vergeten? Nee, niet vergeten. Bewust niet gepakt. We zouden er toch een punt achter hebben gezet. Dus waarom mijzelf nog vergiftigen? Ik wou het hem vertellen nadat alles weer goed was komen, maar hij wou het niet horen. Ik ging er vanuit dat hij zelf wel begreep waar het over ging. Maar dit…… dit had ik nooit durven dromen, dit kon niet waar zijn.
Er lag nog 1 zwangerschapstest in het medicijnkastje. Al over tientallen staafjes heb ik heen geplast en nooit was het positief. En zo ging het nu ook zijn. Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en liet de stroom urine over het staafje heen stromen. Ik bleef maar tegen mijzelf zeggen dat het onzin was wat ik hier aan het doen was. Ik legde de test neer in de hoop dat het me niks nieuws ging vertellen. Langzaam zag ik mijn urine door het vloeipapier opgenomen worden. 1 Streepje. Het controlestreepje. Als het hierbij bleef was er niks aan de hand. Langzaam werd het vloeipapier verder vochtig. Een vaag tweede streepje verscheen. Voor een moment stond mijn hart stil. Dit was vast een fout. Na 8 minuten zou het pas leesbaar zijn dus dit was waarschijnlijk nog niet juist. Om mijzelf niet gek te maken met het staren naar de test, besloot ik voor de resterende minuten op bed te gaan liggen.
Een lichte paniek bekroop mij. Hoe moest ik dit gaan vertellen aan iemand die er stellig in was dat hij geen kinderen wou hebben? En net nu ik er zelf van overtuigd was dat het beter was er geen te nemen.
Ik greep mijn buik vast zoals ik dat vroeger ook tientallen keren had gedaan. Het idee van zo’n kleintje in je lijf. Zo wonderlijk. Je partner en jij, versmolten tot 1 geheel.
Ik liep terug naar de badkamer waar de test op mij lag te wachten. Met dichtgeknepen ogen en mijn hoofd enigszins afgewend, liep ik er langzaam naartoe. Ik boog voorover en pakte de test op van het kastje. Dit kon niet waar zijn… Nog nooit in heel mijn leven vol pogingen tot zwanger worden was het gelukt en nu…. na twee pilletjes niet te hebben genomen…. De test zei het. Ik was zwanger. Daar stonden ze. Twee mooie, strakke rode lijnen.
Ik kon het niet laten om te glimlachen. Ik was immers alleen en dit was míjn moment. Mijn moment van totale euforie.
“Dreaming is a world where wishes do not exist ; because dreaming is a world where our wishes are fulfilled just by the fact of imagining them so.”
― Yannick Heywang
Facebook Comments