De jaren lijken voorbij te zijn gevlogen. Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik haar voor het eerst in mijn armen vast hield. Uren had ik daar liggen kermen van de pijn maar toen ik haar dan eindelijk in mijn armen gelegd kreeg, leek alle pijn te zijn vervlogen.
Ze was zo mooi baby roze en helemaal gaaf. Tien kleine vingertjes en teentjes. Voor het eerst wist ik wat ze bedoelde met babygeur. Zo vertederend en vol onschuld. Voor het eerst mocht ik voelen en meemaken wat al eeuwen andere moeders mee hebben mogen maken. Mij leek die kans ontnomen maar het wonder had ik dan toch eindelijk hier in mijn armen liggen. Er bestond dus toch een God die mijn gebeden verhoord had.
En nu zit ze daar voor me, een jonge vrouw is het inmiddels. Het baby roze en de babygeur zijn inmiddels vervangen door wat make-up, parfum en sigaretten lucht. Maar voor mijn gevoel is er niets veranderd. Ze is nog altijd mijn kleine meid. En na vanavond zou ik haar het liefst weer in mijn baarmoeder terug stoppen. Lekker veilig terug bij mamma waar niemand je aan kan raken lieve meid.
Het is gewoon onbegrijpelijk om het uit haar mond te horen komen. Maar ook zo emotieloos. Het lijkt wel of hij met haar onschuld ook haar gevoelens heeft afgenomen. De warmte van woede voel ik in mijn wangen kloppen maar wat kan ik doen? Getroost wil ze vast niet worden want ze laat geen traan maar wat kan ik dan wel doen?
Mea culpa, mea culpa…. maar is het wel mijn schuld? Ik had haar niet voor altijd in mijn baarmoeder kunnen houden en buiten die baarmoeder is er niet altijd een mogelijkheid geweest om haar handje vast te blijven houden.
“Nee mamma, ik kan goed alleen daar op de bus wachten! Laat me los, laat me los!”
In gedachte grinnik ik en kijk haar aan. Je wilde, hoewel je nog geen drie was, al alleen de wereld in trekken. Elke dag moest ik proberen je duidelijk te maken dat je een kinderlijke rol vervulde in deze wereld en bij lange na nog geen volwassenen was. Maar toch bleef je volhouden, elke dag opnieuw, dat je oud en wijs genoeg was om alleen op de schoolbus te wachten.
En nu zit je hier, voor de verandering eens rustig op een stoel. Ik weet niet wat er door je hoofd spookt op dit moment en ik weet ook niet of ik er wel naar moet vragen. Het lijkt dat je het allemaal “goed” hebt opgenomen of is het maar show geweest? Ik heb geen idee maar ik volg je emoties en probeer er maar in mee te gaan. Dit is niet het stereotype gesprek dat ik op tv heb gezien. Maar je bent dan ook geen stereotype vrouw.
“Mamma, hoe worden kindjes gemaakt? En kom nu niet aanzetten met een ooievaar of bloemkolen. Ik wil nu wel eens weten hoe kindjes worden gemaakt. Dan weet ik meer dan de jongens en meisjes op school.”
Helaas werd dat anders zijn van jou niet geaccepteerd en heb je altijd moeten vechten voor een plekje binnen deze maatschappij. Vaak stond ik met tranen in mijn ogen door het raam naar buiten te kijken als ik je daar alleen naar school zag lopen en aan de andere kant van de straat de kindjes in groepjes liepen en je compleet negeerden of ze scholden je uit. Nooit heb ik geweten wat ik daar aan moest doen. Ik heb regelmatig gedacht van zal ik eens naar buiten rennen en ze van Jetje geven maar ik dacht wel dat je je alleen zou redden. Misschien heb ik dat iets te vaak gedacht.
“Mamma, help me dan toch! Ik wil weer terug naar huis en ik beloof dat ik me nu wel zal gedragen. Ik wil hier niet zijn en heb een grote fout gemaakt. Mamma alsjeblieft…..”
Hartverscheurend is het om je huilende kind achter te laten ergens waar het zelf voor heeft gekozen. Het liefst had ik je meegenomen maar je zou ook maar eens moeten leren van je daden. Ik slikte mijn tranen weg en probeerde zo emotieloos mogelijk te klinken om je maar niet te laten merken dat ik je liever in mijn armen hield dan je daar zo achter te laten. Maar je had hier zelf voor gekozen. Jij wou niet meer bij ons zijn, jij was weggelopen en dacht dat het ergens anders wel beter zou zijn en nu zag je eindelijk in dat het zo slecht thuis nog niet eens was.
“Ik heb toch niet om dit leven gevraagd?! Jij vond het zo nodig om je benen uit elkaar te doen en nu zadel je mij op met deze shit zooi en trek je de handen van mij af. Je bent de slechtste moeder die een kind maar kan krijgen! Nooit mag ik iets van jou en nooit zul jij mij steunen! Je hebt altijd spijt van mij gehad en dat zul je mij laten merken ook! Bah, ik walg van je mamma!”
Nee, je hebt inderdaad niet om dit leven gevraagd en er zijn momenten genoeg geweest dat ik zag dat je pijn had en dat ik het mezelf kwalijk nam dat ik jou dit leven had geschonken. Zo ook nu, want ik kan je weer niet helpen en weer zul je alleen dit moeten verwerken. Ik wil dat je mij ook eens begrijpt, dat ik je überhaupt eens duidelijk kan maken wat ik denk en voel. Maar ik kan het gewoon niet meisje. Je zult me waarschijnlijk altijd als de harteloze moeder blijven zien….
Jemig mens, zie je dan niet hoeveel moeite mij dit kost om het over mijn lippen te krijgen?! Je lijkt niet eens te luisteren door dat schaapachtig gelach van je. De zoveelste keer dat je mij dit flikt. Soms vraag ik me echt af of je vroeger niet liever afstand van me had gedaan toen het nog kon. Toen men het je aanraadde te doen. De spijt die je nu lijkt te hebben is nog onverdraaglijker dan de wetenschap twee liefdevolle pleegouders te hebben.
“Je weet niet hoeveel ik van je hou kind en wat ik allemaal niet heb moeten doorstaan met jou! En het enige dat jij kunt is alles dat ik voor jou gedaan heb afkraken!”
Je hebt ontzettend veel voor me gedaan en betekend als ik iets nodig had. Maar de liefde en warmte waar ik zo erg naar hunkerde, die mocht ik niet ontvangen. Daar had je het altijd te druk voor of gewoonweg geen zin in. Nergens leek ik aansluiting te vinden en mijn thuisfront voelde niet als veilig. Zelfs daar werd ik uitkotst omdat ik anders was.
“Nooit zul jij je eens aanpassen! Altijd maar dat gedram van je. Je hebt negen van de tien keer gelijk , maar zwijg nu gewoon eens een keer en lig niet iedereen en alles jouw wil op de leggen! Laat mensen van hun eigen fouten leren.”
Hoe heb je het ooit in je hoofd durven halen om zoiets te zeggen?! Als kind wou ik mensen al behoedden voor fouten die je van mijlen ver al aan zag komen en jij ging me even vertellen dat dat fout was. Wie of wat heeft jou ooit tot zo’n door en door slecht mens gemaakt? Of is het dat jij als enige die Moeder Teresa titel in ontvangst mag nemen? Ten koste van je hele gezin moest je mensen helpen en daar moest iedereen dan ook maar begrip voor hebben. Maar de problemen die speelden binnen je eigen gezin, daar sloot je de ogen voor. Zo ook nu weer! Bah, wat maak je mij toch kwaad met die schaapachtige lach van je. Je doet het er gewoon om lijkt het wel. Je lacht me gewoon uit omdat je natuurlijk denkt dat het weer niet waar is. Alleen jouw waarheid telt.
“Wat nou hoogbegaafd? Jij! Jij haalt het LOM-onderwijs niet eens. Zelfs daar ben je nog te dom voor. Misschien moeten we je gelijk in de fabriek zetten. Scheelt ons weer een hoop tijd en energie!”
Dat hoogbegaafd zijn gebruikte je ook alleen wanneer het je uit kwam. Wanneer je indruk wilde maken bij vrienden waarvan de kinderen overduidelijk net het sociaal gemiddelde haalden. Maar o wee als je te hulp moest schieten bij een opdracht, dan vond mevrouw mij ineens te dom en was fabriekswerk het enige wat mij nog restte. Nou ja, de strop was misschien ook nog een optie geweest?
“Hang je toch op man! Het enige wat jij kunt is mensen kapot maken. De duivel is in jou gekropen ik zie het in je ogen!”
Af en toe vraag ik me nog af wat ons nog bindt. De navelstreng is al jaren geleden een keer doorgeknipt, dus die zal ons niet meer tot een geheel maken. Toch hou ik na al die ruzies nog altijd van je ook al kan je het meest van de tijd gewoonweg wurgen! Ik kijk in je ogen om te zien wat ze mij dan voor waarheid kunnen vertellen. Je mooie lieve en warme ogen van vroeger lijken te zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor koele en afstandelijke ogen. Is er iets dat ik moet weten mam?
Facebook Comments