Zo ook gisteren werd maar weer eens bewezen in wat voor een bureaucratisch land we eigenlijk wel niet leven. Voor elke scheet die we willen laten, wordt ons gevraagd of we niet even een papiertje willen ondertekenen.
Maar er wordt ons toch verteld dat iedereen toegang heeft tot alle gegevens van een persoon. Zelfs de caissière van de buurtsuper om de hoek, weet voor welke producten je allergisch bent en zal kunnen ingrijpen wanneer ze een dergelijk product op de band voorbij ziet komen.
Maar zelfs met dit gegeven wilt men alles tienvoudig bevestigd hebben met een handtekening.
Schets je een situatie waarbij je als stervende op bed aan het dansen bent met Magere Hein. Alvorens je mag beginnen met dansen wordt je gevraagd een formulier te ondertekenen waarbij je toestemming geeft dat Magere Hein deze dans met jou aan mag gaan. Vergeet niet de kleine lettertjes te lezen die je vertellen wanneer er ook maar iets fout gaat, Magere Hein voor niets in staat. “U zult geheel op eigen risico aan deze dans deelnemen en neemt hiermee ook alle verantwoordelijkheid voor hetgeen fout kan gaan.”
Je begint je laatste dans met Magere Hein, maar ondertussen tikt er iemand op je schouder die je vraagt of je niet ook nog even snel een formuliertje wilt ondertekenen. Mocht er iemand van de nabestaanden een zenuwinzinking krijgen, dan is er nog altijd een mannetje die jou dan financieel beschermt na je dood. Want ja, als jij niet was dood gegaan, had er ook niemand een emotionele beroerte gekregen. We onderbreken de dans en zetten nog een krabbeltje. Want zelfs als we dood zijn, willen we niet dat ons geld misbruikt wordt.
Je pakt Magere Hein weer vast en het einde van de dans begint te naderen. Je ademhaling wordt trager en met grotere tussenpozen. Toch wordt je weer onderbroken in deze laatste dans door een meneer die nog even zeker wilt hebben dat je het eens bent met de kist die je gekozen hebt en of het kruisje dat links staat op je bidprentje staat, goed is. Met de laatste kracht die je bezit, pak je de pen op en schrijft voor de laatste maal je krabbeltje. Je blaast je laatste zucht uit en de pen valt op de grond. Aangekomen bij de poort van Petrus wordt je halt geroepen en onderwerpt een vragenvuur die gaat bepalen of je door mag lopen met de engeltjes of dat je een enkeltje aan Lucifers hand krijgt. Je doorloopt elke vraag met gemak en Petrus vindt dat je door mag lopen met de schaars geklede Maagden. Toch tikt hij nog even op je schouder en reikt je een pen met de vraag of je nog even wilt bevestigen wat je net geantwoord hebt.
Het lijkt wel of iedereen zich in wilt dekken voor mogelijke fouten die gemaakt kunnen worden. Want iedereen schijnt tegenwoordig overal geld in te zien en het feit dat alle mensen fouten kunnen maken, wordt op de achtergrond geschoven. Een dokter dient perfect te moeten handelen, zo niet, dan willen we een paar ton zien en vangen. We faken een droombaan die we ooit hadden willen doen en berekenen hoeveel geld we nu mislopen en vragen heel vriendelijk aan mijnheer de dokter, met een pistool onder de tafel op zijn kruis gericht, of hij heel even het “misgelopen” geld over wilt maken.
Men ruikt geld en draait compleet door. En dankzij die compleet doorgedraaide idioten, is de rest van Nederland verplicht om voor elke stap die ze willen zetten, tien handtekeningen te plaatsen.
Want als de gemeente even een scheve tegel over het hoofd heeft gezien en tante Mien van op de hoek is te lui om uit haar doppen te kijken en valt vervolgens over deze tegel, dan wilt ze geld van de gemeente zien “want dat kan toch niet!?” Maar ze vergat wel even dat die tegel scheef lag omdat ome Jan van de andere hoek het nodig vond om een spar in zijn tuin te planten en vergat heel even dat de wortels weleens door konden groeien tot onder het trottoir. Maar ome Jan zal nergens voor aansprakelijk worden gesteld, want de scheef liggende tegel is nu eenmaal eigendom van de gemeente. De gemeente zal dus, hoe dan ook, moeten betalen.
Dus we gaan ons massaal indekken tegen elk klein wissewasje dat voor kan vallen maar ons wel volledig uit kan kleden. Met als gevolg dat iedereen die niet de intentie heeft om iemand om elk klein ding te willen uitkleden, ook honderd handtekeningen mag zetten en door de opgeleverde wachttijd, mag sterven in zijn bed.
Dank u geldwolven!
Facebook Comments