Al dagen probeer ik de hele woordenstroom in mijn hoofd van me af te schrijven maar ik ben continu in gevecht met de klok. Nog even snel dit doen of wat slaap scoren?
Toch vind ik dit nu even belangrijk om te doen omdat ik bang ben dat het gevoel dat ik nu heb straks vervaagd.
De afgelopen dagen begeef ik me op een roze wolk. Na een verschrikkelijke periode, voel ik me eindelijk weer een beetje meer mens. Wat zeg ik, ik voel me geweldig!
Met Ali in mijn linkerhand ( mijn reserve kolf die beter dienst bleek te doen dan zijn dure ‘broer’), de wallen op mijn knieën en een half oog gericht op de klok die nu ook nog eens een uur eerder aangeeft dat mijn nacht nóg korter gaat zijn, besef ik me dat er een kracht in mij schuilt die dit allemaal mogelijk maakt, een oeroude drang om voor een kindje te willen zorgen.
Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik in de ambulance lag op weg naar het UMC Maastricht omdat ik om de 2 minuten weeën had. Toen ik op de brancard werd gelegd en mijn man in de ogen aankeek en ook van hem even afscheid moest nemen, voelde het alsof ik in een nachtmerrie zat. Er ging van alles door me heen, schuldgevoel, angst maar ook boosheid.
Wéér zaten we midden in een verbouwing en wéér liep deze maanden uit, wéér was het genieten van een zwangerschap of voor zover dat in mijn geval kon, van me afgepakt.
Wéér had een verbouwing ervoor gezorgd dat ik zoveel stress had, dat mijn kindje te vroeg geboren wou worden. Maar ditmaal véél te vroeg. Onze dochter was 35 weekjes oud toen ze zich wou melden maar kwam uiteindelijk met 40 weken en 4 dagen. Nu was ik pas 30 weken zwanger.
Aangekomen in Maastricht wilden ze wachten met me informeren tot mijn man er bij was. Het enige dat ik van het gesprek weet is dat het kindje ter wereld mocht komen maar direct bij me weggehaald zou worden voor onderzoeken en dat er wellicht op de lange termijn schade aan de hersentjes zou kunnen zijn.
Was dit karma? Karma omdat ik zo bang was voor het wezentje dat in mijn groeide? Ik gaf mezelf de schuld. Ik wist als ze hem meteen bij me weg zouden halen, ik een muur op zou gooien en hem zou gaan afstoten uit zelfbescherming.
Een dag later kregen we uitgebreide onderzoeken of er fysiek iets was waardoor hij zo vroeg wou komen. Alles bleek gelukkig in orde.
Wel kreeg ik meerdere malen per dag CTG’s om te kijken of zijn hartritme goed was.
Een verpleegster zag dat ik er doorheen zat en vroeg of ik een gesprek met een gynaecoloog wilde. Dat wou ik zeker. Ik gaf mijzelf de schuld dat wij daar nu lagen. Dat mijn innerlijke stress zoveel teweeg had gebracht dat ik bijna lag te baren met 30 weken. De gynaecoloog kwam vrij snel en nam de tijd om mij aan te horen. Hij begreep mijn angsten maar gaf me ook heel duidelijk te kennen dat mijn angsten nooit de oorzaak waren van mijn opname. Hij geloofde in mij en dat alles goed zou komen. “Dit jongetje gaat jou helpen en je in laten zien dat niet alle mannen slecht zijn. Dit jongetje gaat een zege voor je zijn en zorgen voor enkel goede dingen die gaan komen. “
De tweede dag hoorde en voelde ik dat het niet goed was. Zijn hartslag lag ontzettend hoog en ik voelde hem niet bewegen. En geloof mij, dit kindje voelde ik met 9 weken voor het eerst bewegen en dit is nooit meer gestopt. Mijn angst dat er iets was werd bevestigd toen de gynaecoloog meekwam met de verloskundige. Zijn hartslag lag te hoog. Er werd een echo gemaakt van 25 minuten. De langste 25 minuten van mijn leven. Op het scherm een levenloos kindje. Enkel zijn wijsvinger bewoog 1 keer. Hij moest zich in het komende uur gaan bewijzen anders werd hij gehaald. Kwart voor elf ’s avonds. Mijn man zou nooit op tijd daar kunnen zijn. Ik werd bang. De nachtmerrie werd enkel nog erger. Geen natuurlijke bevalling, een kindje dat meteen weg gehaald zou worden…
Ik pakte mijn buik vast en commandeerde hem dat hij moest gaan bewegen. Al was het maar 1 kick. Er werd me verteld dat kindjes die longrijping hebben gehad, sowieso rustiger zijn in de buik omdat het veel energie kost. Ik zag een doos advocaat sprits staan die mijn man had meegebracht. In een keer heb ik de hele doos weggewerkt met in mijn achterhoofd dat ik er doodziek van zou worden, maar hij moest suikers binnen krijgen was mijn logica. Een half uur later kickte hij twee keer! Of het aan de sprits heeft gelegen of aan mijn toespreken, we zullen het nooit weten maar hoe dan ook mocht hij in mijn buik blijven zitten!
Ik werd ontslagen na een kleine week met de opdracht bedrust. Dolgelukkig was ik dat ik weer naar huis mocht naar ons dochtertje. Ik wist dat ze het zelf super naar haar zin had bij onze vrienden. Ze mocht bij haar grote idool op de kamer slapen. Toch voelde ik heel sterk dat ik mijn gezinnetje bij elkaar wou hebben na deze ervaring.
Het viel me ook op dat ik mijn buik weer vaker vastpakte en het grootste verdriet was weggeëbd. Tijdens mijn opname waren er geen wasmachines die me riepen, stofzuigers die mijn hulp nodig hadden of andere klussen om te doen. Het was onze zoon en ik. Ik kon me niet verstoppen en net doen alsof hij niet bestond. De woorden van de gynaecoloog bleven door mijn hoofd spoken. De echo riep een oergevoel in mij op om voor dit kindje te vechten.
De kans dat ik hem ging afstoten was nihil geworden.
Eenmaal thuis lag er een nieuwe uitdaging op me te wachten: bedrust.
Als ik ergens niet voor gemaakt ben dan is het bedrust. Alles moeten vragen om voor me te doen. Klussen in en rondom het huis die ik uit moet besteden. Verschrikkelijk!
Ik kan niet omschrijven hoe ontzettend we geholpen zijn door onze vrienden die ervoor wilden zorgen met man en macht dat onze zolder en kinderkamers klaar kwamen voor ons kindje geboren zou worden en wat dit emotioneel met mij deed. Dankbaar dat is wat ik zeker ben. En hoe simpel is het om ‘dank je wel’ te zeggen maar voor mijn gevoel dekt het bij lange na niet de lading. Ik was en ben ze onwijs dankbaar!
De eerste twee weken kropen voorbij. Maar toen deze eenmaal om waren heb ik de vlag uitgehangen want ik hoefde niet meer in het UMC te bevallen. Langzaam probeerde ik ook weer wat meer te doen. Tot er nieuwe tegenslagen waren. Ditmaal met de verbouwing die nog verder misliep, een rioollekkage en familiale omstandigheden. Een bekkeninstabiliteit en een ziekenhuisbed in de woonkamer waren het gevolg. Wederom verplichte bedrust. Ik begon langzamerhand klaar te zijn met die hele zwangerschap, Dit was zowel fysiek maar ook psychisch niet meer op te brengen.
Ondertussen waren er ook nog gesprekken gepland met een psychiater en psychiatrisch verpleegkundige. Van hen had ik de opdracht gekregen om al mijn negatieve gedachtes en gevoelens om te buigen naar positieve gedachtes en gevoelens naar dit jongetje toe. Mezelf tegenspreken dat lukt nog wel, het aannemen van mijn tegenspraak is een ander verhaal. Ik moest iets gaan verzinnen om er een permanente reminder van te maken.
De woorden van de gynaecoloog in het UMC bleven door mijn hoofd spoken. Ik ben gaan zoeken of er niet een naam bestond met eenzelfde betekenis. Ik kwam uit bij een Afrikaanse naam:
The name Sisay is pronounced as SIHSEY- †. Sisay has its origins in the African language. Sisay’s meaning is ‘blessing from god; omen of good things to come’
We hadden al drie namen klaar staan voor hem maar ik vroeg mijn man of ik deze naam aan hem mocht geven om sorry te zeggen. Dat mijn verleden ervoor had gezorgd dat ik hem veroordeeld had omwille van zijn geslacht nog voor hij überhaupt ter wereld was gekomen.
Mijn man vond het een mooi gebaar en ging hier meteen in mee.
De weken gingen voorbij en ik voelde steeds meer druk omdat ik totaal niet toekwam aan mij voorbereiden op de komst onze zoon mentaal. Ons dochtertje deed ook steeds meer een beroep op ons want ook zij kreeg last van spanningen. ’s Nachts kroop ze tussen ons in en tegen mij aan. mijn nachtrust werd nog meer onderbroken. Ik zat aan het einde van mijn Latijn. Toen ik de grens van 37 weken bereikte heb ik het rustig aandoen volledig aan de kant gesmeten, Hij mocht nu komen. Alle klussen die ik kon doen deed ik. De trappen moesten geverfd worden, lampen opgehangen. Allerlei klussen die mij mentaal een boost gaven. Ik voelde me steeds beter in mijn vel zitten. Enkel lichamelijk werd het steeds zwaarder. De kwaaltjes werden kwalen. Het einde van de klussen-to-do-list kwam ook in zicht. Nu was het tijd om de állerlaatste hand te leggen aan de komst van de baby.
Ik wou hem ontmoeten, ik wou hem zien. nieuwe gevoelens met enkel een positieve lading,
Steeds meer kreeg ik het geloof in mijzelf dat ik dit aankon.
Ik was boodschappen doen met mijn dochter en midden in de winkel kreeg ik kramp in mijn liezen en kon geen stap meer verzetten. Het zóveelste kwaaltje dat er bij kwam. Ik was er klaar mee. bij thuiskomst heb ik het ziekenhuis gebeld en gezegd dat ik op was. Ik was de 40 weken gepasseerd, dit was klaar. De verloskundige begreep me en plande mij in voor controle een dag later. Per toeval had ik een afspraak bij mijn favoriete verloskundige. Het moederfiguur dat me bijstond op veel spannende momenten tijdens de zwangerschap. Het moederfiguur dat me vastpakte, ondanks de corona, als ik het moeilijk had.
Tijdens de controle werden we het eens dat het een inleiding zou worden. Zij zou de bevalling doen.
“Vind je 18 maart een mooie dag om te baren?”
Na een helse zwangerschap, zowel fysiek maar met name psychisch, ben ik op 18 maart bevallen van een prachtige zoon. In tegenstelling tot mijn zwangerschap zelf was de bevalling magisch!
Duncan Rey Skylar Sisay
18 Maart 2021
Facebook Comments