“Is een keer dronken worden slecht voor mijn ongeboren kind?”. Ik druk snel de backspace weer in en verwijder mijn zoekopdracht. Maar mijn hemel wat hunker ik er naar om me even niet zo te voelen zoals ik me nu voel. Door de corona ging mijn laatste gesprek met de psycholoog óók al niet door. Een gesprek waar ik zoveel behoefte aan had als een vis water nodig heeft. Mijn hoofd loopt over. Honderdduizend gedachten en gevoelens blijven op poppen en geen van allen zijn helpende gedachten of gevoelens.
Een prenatale depressie, zo heet dit gevoel. Kut met een hoofdletter ‘K’ dus.
Bij mijn laatste gesprek met de verloskundige, heb ik alle moed bij elkaar gesprokkeld om het uit te spreken. Gesteund door mijn man die naast me zat, hoorde ik de woorden achter mijn mondkapje mijn mond verlaten. Ik maakte me op voor een preek want de straffende ouder in mij gaf me er al van langs om zulke vreselijke dingen uit te spreken over onze ongeboren zoon. Maar de werkelijkheid was dat ik enkel begrip kreeg. Ze vond het knap dat ik hulp had gezocht en ze ging per direct hulp voor mij regelen. Hulp voor mij? Hoe dan? “Tijdens of vlak na de geboorte zal een psychiater je opvangen. ” Slik… steeds meer lijkt het werkelijk te worden voor me. Waar ik me eerder nog wijs kon maken dat deze hele toestand misschien niet over mij ging, moet ik er nu aan geloven. Dit gaat écht over mij… Een enkeling kent mijn gevoel of staat waar ik me in bevind. Dat bijvoorbeeld babywas voor de wasmachine bleef liggen enkel omdat ik er niet aan kon of wou geloven. Gelukkig nam een vriendin die taak graag over en heeft alles voor me gestreken en ingeruimd. Ik stond er bij en keer er naar. En toch heeft het me mentaal gesloopt. Het betekende zo immens veel voor me dat iemand begrip toonde en even dat stuk overnam waar ik als een berg tegenop zag. Maar daar kwam weer een lading schuldgevoel naast me staan. Hulp vragen blijft een lastig iets voor me maar hulp vragen omdat je de kleding voor je ongeboren zoon niet ‘durft’ te wassen…
De kraamverzorgster zou langskomen voor de intake. Als bezetene hebben we de babykamer geverfd en nieuwe vloer gelegd. Tot bleek dat het een videocall zou worden… “Zijn er bijzonderheden waar de kraamhulp van af moet weten?” “Goh, heeft u even?”. Wederom begrip en ze ging er voor zorgen dat we de kraamhulp kregen die we de vorige keer ook hadden. Bij haar voelde ik me emotioneel veilig. Iets waar ik heel veel behoefte aan heb en maar bij weinig mensen ervaar. Emotionele veiligheid.
Dus stoot ik nu met mijn gedrag mensen voor het hoofd? Waarschijnlijk wel. En normaal zou ik de puf hebben om me daar druk over te maken maar ey, die puf heb ik gewoonweg niet eens. Mijn energie gaat naar ons Ingelke die al 29 weken haar uiterste best doet om met haar 3.5 er voor mama te zijn. Die me enorm steunt met haar warmste knuffels als mama weer eens verdrietig is. Die me helpt om de dag door te komen. Mijn energie gaat naar mijn man die zijn uiterste best doet om het te begrijpen ondanks het hem heel veel verdriet doet om me zo te zien. En dat beetje energie dat over is gaat naar mijzelf om me staande te houden en om iedere dag opnieuw te proberen connectie te vinden met onze zoon. Proberen voor te stellen dat ik niet bang voor hem hoef te zijn. Dat dit wonder, dat nu al enorm veel qua uiterlijk op zijn vader lijkt, daarom niet meteen vervreemd van me is.
Zoeken naar prenatale depressie bracht me bij een hele hoop vrouwen die dit hebben meegemaakt. Het is de omgeving die het meestal niet begrijpt of bagatelliseert. Er heerst nog altijd een taboe op depressie. Dus met dit stukje hoop ik een beetje de taboe te kunnen doorbreken en wat meer begrip te krijgen voor mensen die dagelijks maskers op moeten omdat ze hun ware gezicht door de depressie niet durven te laten zien.
“You don’t need water to feel like you’re drowning, do you?”
Facebook Comments