Ze zat in de auto naast hem, zich vastklampend aan zijn been en het deurportier. Ze keek hem aan en de rimpels verschenen een voor een op zijn gezicht. Hij maakte zich zorgen, dat kon je aflezen maar waarom? Ook hij had dit al verschillende keren mee mogen maken en wist dat dit nachtelijk bezoekje weer tot geen resultaat zou leiden. Verspilde tijd en moeite. Maar de hoop dat er dit keer eens verandering in zou komen, dreef hem om haar mee te slepen naar een dokter.
Ze keek recht voor zich uit en probeerde zich te concentreren op een punt om de pijn op die manier te onderdrukken. Dat er iemand op haar borst leek te zitten leek hem meer te interesseren dan dat het haarzelf interesseerde. Voor haar mocht dit allemaal snel over zijn als het niet op een andere manier kon. De hoop op een normaal leven was opgegeven en een overdosis leek nog de enige uitweg. Maar hij… Hij bleef doorvechten voor een leven dat niet eens zijn eigen leven was. Ze had het hem vaak kwalijk genomen dat hij dat had gedaan maar deze diepgewortelde liefde zou ze niet snel ergens anders hebben gekregen.
“Naar de hel en terug voor jou…”
De pijn die ze nu voelde had hen weer dichter tot elkaar gebracht. Ze leken uit elkaar te zijn gegroeid. Hij had zijn werk en daarnaast zijn hobby en zij had haar eigen leven. Een leven samen leek niet meer mogelijk. Nooit keek hij haar meer aan met die blik die haar vertelde hoezeer hij hunkerde naar haar liefde. Nooit had ze op die manier meer terug mogen kijken. Het vuur leek uitgeblust door een zee van tranen.
Ondertussen verslechterde haar situatie en een masker opzetten had niet langer zin meer. Ze zette het op een schreeuwen en haar nagels maakten diepe groeven in zijn bovenbeen. Hij deed er alles aan om de rit zo kort mogelijk te laten duren. Aangekomen bij de Eerste Hulp kregen ze tijdens de reguliere onderzoekjes te horen waarop ze al “gehoopt” hadden. Er was niets te vinden.
Steunend op elkaars liefde en een dosis pijnstillers, stapte het stel weer in hun voiture om terug te rijden naar hun onderkomen. De woorden waren wederom uitgesproken en weer stond ze voor een raadsel maar ze was niet alleen. Onvoorwaardelijk zou hij haar steunen.
Het laatste scenario hadden ze ook al besproken met veel gelach en af en toe een traan. Hij stond er ook voor open hoewel hij liever zijn ego liet spreken en er alles aan zou doen om haar hier te houden. Ze had het voor zichzelf al opgegeven. Elke ademtocht mocht de laatste zijn. Ze had er vrede mee. Veel mensen hadden het slecht met haar voor gehad maar ook weer een hoop mensen hadden een cirkel om haar gevormd die als een zachte warme deken aanvoelde.
Take the ribbon from my hair
Shake it loose and let it fall
Layin’ soft against your skin
Like the shadow on the wall
Come and lay down by ma side
Till the early mornin’ light
All I’m takin’ is your time
Help me make it through the night
I don’t care what’s right or wrong
‘n’ I won’t try to understand
Let the devil take tomorrow
Lord, tonight I need a friend
Yesterday is dead and gone
And tomorrow’s out of sight
And it’s sad to be alone
Help me make it through the night
Ze sloot haar ogen en trok voor de laatste keer die zachte warme deken over zich heen…
Facebook Comments