Begrijpend waarom een verslaafde hunkert naar zijn shotje of drugs of zelfs een glas alcohol, vraag ik me af of niet alles verslavend kan werken in dit leven. Of het leven op zich niet al verslavend kan werken.
Een avondje googlen op het woord verslaving bracht me op de meest intrigerende onderwerpen. Eigenlijk bestaat er niets meer dat niet
verslavend kan werken. Maar waarom bestaat er zoiets als een verslaving?
Een verslaving is per definitie slecht omdat het je lichamelijk, psychisch en/of sociaal, schade berokkend. Maar ziet de verslaafde dit zelf ook? We kennen in de verslaving 4 fasen maar ik zal mijn eigen verslaving nooit in de laatste fase plaatsen: Mijn leven wordt door het gebruik beheerst.
Betekent dat voor mij dat ik nog in de ontkenningsfase zit of is het werkelijk waar dat het mijn leven niet beheerst? Ben ik nog niet zo wasted?
Een buitenstaander zou zeggen, wanneer die het hele verhaal kende, dat de verslaving al jaren geleden mijn leven overnam. Toch zal ik het blijven ontkennen. Er zijn mensen die überhaupt niet eens weten over welke verslaving ik het heb. Dus schijnbaar kan ik het dan nog zo onder controle houden dat ik er niemand mee lastig val laat staan pijn mee doe.
Iets afgeven dat je maakt tot wie je vandaag de dag bent, is absurd en ondenkbaar! Toch zou ik er mijn been voor af willen geven om niet elke dag te voelen wat ik voel. Tenminste niet in deze toestand. Er word niet voldoende voorzien in mijn behoefte. De behoefte zal alleen maar toenemen naarmate er meer in wordt voorzien.
Frustraties vullen mijn hoofd en overal zie ik mijn drugs in. Een opsluiting van de buitenwereld is niet de beste oplossing maar wel de meest makkelijke. Begrip voor mezelf ten overste. Voor het eerst wordt mij duidelijk waarom ik bepaalde dingen wel of niet doe, wel of niet zeg, wel of niet zie, wel of niet hoor. Mijn lichaam heeft het allemaal overgenomen. Denkbeelden zijn niet meer van mijzelf hoewel ik ze zelf schijn op te roepen. Oncontroleerbaar reageert mijn lichaam op alles dat mijn zintuigen waarnemen. Een heerlijk gevoel mits er voorzien wordt in de behoefte die daarop volgt.
Onverklaarbaar omdat het niet strookt met de realiteit die zich in mijn hoofd afspeelt. Of het de juiste realiteit is natuurlijk de vraag. Het is in ieder geval een realiteit die als “normaal” wordt aangenomen. Een realiteit die aangeeft dat je controle kunt hebben over datgene dat je waarneemt. Misschien hebben mijn zintuigen een Algemene Periodieke Keuring nodig maar ben nog geen keurmeester tegengekomen die hier zijn diploma voor heeft gehaald.
“Geluk is harmonie tussen toestand en behoefte.”
Nicolaas Beets – 1814-1903
Facebook Comments