By Succubus
Nooit had ik gedacht dat letters mijn grootste vijand zouden kunnen worden. Nee, vijand is een onjuiste benadering. Spiegel, dat is een betere omschrijving van wat ze voor mij zijn geworden.
Ontelbare keren heb ik mijn tekstverwerker geopend om van mij af te kunnen schrijven maar in plaats daar van ging ik hersenloos scrollen op social media of mezelf letterlijk en figuurlijk verdrinken in muziek draaien.
Lees verder “Dayana,,,”“Zoek maar een mooie droom uit. Wij gaan goed voor je zorgen. ”
11:19. Het laatste dat ik me nog kan herinneren van de O.K. Tot het moment dat ik wegviel heb ik ontkend dat ik er lag. Na bijna twee jaar van eenzijdig doof zijn, zou er antwoord komen op de vraag hoe dit kon. Zou ik wakker worden met protheses of een schroef in mijn schedel of zelfs helemaal compleet doof? Hier wou ik het antwoord zo lang als mogelijk voor uitstellen. Maar nu was er geen weg meer terug. Een team van specialisten om me heen en een kno arts die me verzekerde dat er tijdens haar dienst nooit iemand was ontwaakt met een doof oor. Nee, maar eens kan de eerste keer zijn toch?
Het is dinsdag 17 januari. Veel te vroeg ging de wekker. Mijn dochter had midden in de nacht naast mijn bed gestaan want ze had in bed geplast. De wekker van mijn man was een uur lang om de vijf minuten afgegaan vanaf 4 uur ’s ochtends dus toen mijn wekker om 6 uur afging kon ik enkel denken “Fuck my life…”.
Lees verder “The Third Time Is The Charm,,,”
“Je straalt!”
“Hoe gaat het met je?”
Ik zou zo graag het uit willen schreeuwen! Janken! Dat godvergeten masker op de grond gooien en vertellen hoe ik me werkelijk voel.
Stralen? Dat zal het schijnsel van de spotjes zijn want zo voel ik me totaal niet. Mijn laatste zwangerschap. Over 1 dag alweer 38 weken. En niet 1 week heb ik mogen genieten. Niet 1 week is me gegund om stil te mogen staan bij dit wonder. Was het niet door de stress door ons pleegkind, dan wel door de geplande verbouwing.
En nu het er eigenlijk naar uitziet dat deze verbouwing met een gerust hart uit handen gegeven kan worden, gaat mijn man zich afzetten. Het is hier fantastisch!
Het is zondagavond. De laatste aflevering van een serie die mijn man en ik volgen, is afgelopen. Ik zet de tv op de slaapkamer uit en leg mijn telefoon weg. Tot ik het besef krijg dat ik mijn wekker uit kan zetten. Hoezee het is herfstvakantie! Bijna niks moet en veel mag. Het vooruitzicht dat ik enigszins uit kan slapen en in mijn huispakje het merendeel van de tijd door kan brengen, geeft me al iets meer ontspanning.
Lees verder “Enough Is Enough,,,”Vroegâh…. toen men nog onbezorgd kon douchen en koken. Je de lichten aan kon laten voor als je ’s avonds de deur uitging.
Tegenwoordig stopt de ambulance met zwaailichten en sirenes voor je deur omdat je een brief hebt binnen gekregen met je nieuwe voorgestelde, sorry, opgelegde maandelijkse energie nota.
Rond deze periode 8 jaar geleden, ging ik met een vriendin wat drinken en darten in een kroeg hier in het dorp. In deze tijd van het jaar zie je redelijk wat actiehelden en prinsessen over straat lopen. Als normale burger kun je je dan wat te min voelen en trek je je liever terug in een omgeving waar het anti-alaaf concept wordt aangehouden.
Lees verder “Likeness,,,”Maandenlang probeer ik mezelf ertoe te zetten om van me af te schrijven. Iets wat voor mij werkt als een pijnstiller voor mijn mentale pijn. Ik merk alleen dat ik er overdag geen tijd meer voor heb en ’s avonds is mijn batterij gewoonweg leeg. Hallo leven met drie jonge kindjes!
Lees verder “Summary Of A Broken Heart,,,”Het leven met een newborn. Ik was even vergeten hoe dat was. Het leven waarin je geleefd wordt. Het zoeken naar een ritme met elkaar. Alleen nu spelen er nog meer mensen mee in dit nieuwe verhaal en is het zoeken naar een ritme een nog grotere opgave geworden.
De heftige voorbije maanden zoeken ook nog steeds een plek. En vaak hoop ik dat mijn omgeving begrijpt dat niet alles weggewuifd is met een bevalling. Maar niets is minder waar en begrijpelijk ook. Voor een ieder gaat het leven door.
Ik zoek naar muziek om mijn pijn te uiten. Ik kijk naar afbeeldingen op zoek naar herkenning. Ik herinner me filmtitels die een leven voorspelde. Ik zoek naar een weg die 183 km laat verdwijnen. Ik zoek naar het ontwaken uit een nare droom. Ik zoek naar antwoorden op vragen die ik niet heb. Ik zoek naar een wezen dat ik verloren heb.
Lees verder “Amour Fou,,,”