Vrij als een vogel maak ik gebruik van het luchtruim. Toch bemerk ik ineens de koelte om mij heen. Er is geen vogel die met mij mee vliegt. Helemaal alleen hang ik daar op een paar honderd meter hoogte.
De warmte van de zon op mijn vleugels is verdwenen. Langzaam vlieg ik de koude nacht in op zoek naar een schuilplaats. De winter dit jaar was zo streng dat ik helemaal de weg kwijt ben. Er is amper voedsel te vinden. Behalve die ene man die zo af en toe en paar kruimels kaas neer strooit. Ik zal maar in de buurt van zijn huis blijven, zo heb ik in ieder geval de zekerheid om af en toe mijn maag te kunnen vullen met wat neer gestrooide liefde.
De rest van warmte is samen met de herfst vertrokken. Een strenge winter kwam er voor in de plaats en ik moet mezelf staande zien te houden in deze barre tijden. De mensheid schijnt daarnaast ook nog eens in een economische crisis te verkeren, dus vogelhuisjes en vetbollen met nootjes verdwijnen zoals de sneeuw voor de zon zou moeten verdwijnen.
Toch is er de kaasman die me zo af en toe voorziet van eten. Af en toe probeer ik dicht in de buurt van hem te komen om hem eens goed te observeren. Hij is anders dan de andere mensen die ik gezien heb. Hij lijkt te stralen ondanks dat ik nog nooit een mens bij hem in de buurt heb gezien. Andere manwezens en vrouwwezens lopen tezamen en soms met een bak op wielen voor zich uit, waar dan een kindwezen in ligt.
Elke morgen zie ik hem heel vroeg fluitend in zijn automobiel stappen. Verder dan het einde van de straat kan ik hem niet volgen dus ik kan je niet vertellen waar dat automobiel hem naartoe brengt. De laatste dagen is hij later dan normaal maar lijkt opgewekter te zijn. Zelf begrijp ik dat niet. Hoe later ik uit de veren kom, hoe chagrijniger ik ben. Dat zal het verschil tussen mij en de menswezens dan wel zijn.
Facebook Comments