Al twee dagen op rij kom ik je tegen. Al twee dagen doe je mijn maag omkeren. Waarom moet je net nu je gezicht weer laten zien? En waarom glimlach je naar me?
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat je mijn leven verwoeste. Je had geen enkel benul met wat voor litteken jij me die dag en de dagen die daarop volgden, opzadelde. Ik kan niet helder meer denken nu. De auto naar huis besturen was een helse opgave. De weg vervaagde, de geluiden om me heen klonken alsof ik onder water lag. Ik krijg geen lucht meer! Je houdt me onder. Langzaam verlaten de laatste luchtbellen mijn longen. Je haalt me weer naar boven en grijnst naar me alsof het je deugd doet.
Je bent een stille moordenaar die alle oprechtheid in mij heeft weggenomen. Mensen om me kan ik niet meer dicht tot me laten. Jij bracht de paranoïa dat iedereen die te dicht bij me komt me iets aan zal doen. Nooit zal ik intense passie ervaren. Nooit zal ik kunnen ervaren wat echte liefde is. Jij nam het bij me weg. Mijn onschuld, mijn geloof in mensen, mijn liefde voor naasten om mij heen.
De liefde bedrijven heeft een andere betekenis gekregen. Het is pure wraak. Een machtspel. Dit maal heb ik de touwen in handen. Steeds zie ik je gezicht voor me. Ik hoor je laatste woorden. Nee Dais, je mag niet afdwalen. Focus!
Je nam het mooiste in me weg dat ik maar bezat: Liefde.
Haat en nijd namen zijn plek in.
Jij bent de reden dat ik alleen het slechte in mensen zie. Dat ik niemand meer vertrouw en iedereen pijn wil doen. Jij bent de veroorzaker van het wantrouwen in deze wereld. Jij!
Ik wil je pijn doen. Ik wil die auto achterna rennen. Ik wil je toeschreeuwen wat je iedere dag met me doet. Ik wil je slaan, schoppen en spugen in je gezicht. Je betekent niks voor me. Toch ben je er iedere dag. Ik sta met je op en ga met je naar bed.
“Faire confiance aux hommes c’est déjà se faire tuer un peu.”
“Vertrouwen stellen in mensen betekent zich al een beetje laten doden.”
Louis Ferdinand Céline
Frans schrijver (1894-1961)
Facebook Comments