Vandaag rees bij mij even de vraag of ik in een niet normaal Nederlands sprak. Je hebt wel eens van die momenten dat je elkaar even niet begrijpt. Maar wat mij nu al een paar dagen steeds opnieuw voorvalt is de continue vragen stroom, die in mijn ogen totáál overbodig is gezien het feit ik normaal ABN spreek en mij toch redelijk duidelijk weet te formuleren, en mij dan continu de laatste zelfstandig naamwoorden uit mijn zinnen haalt en er doodleuk een vraagteken achter plakt. Alsof we het niet kunnen begrijpen.
Begrijp me niet verkeerd, wanneer ik het idee krijg dat iemand niet bijster intelligent is en een bepaald vocabulaire niet bij kan benen, zal ik daar direct rekening mee proberen te houden, maar juist de mensen die deze belachelijke kindervragen op mij afvuren, zijn toch wel de mensen die normaal gesproken mij bij weten te benen in mijn vocabulaire en uitspraken.
Het is dusdanig erg dat ik mij elke minuut dat ik mijn mond opentrek, wel afvraag of ik niet toevallig in een keer het Chinees onder de knie heb gekregen en er gewoon geen erg meer in heb dat ik mijn moedertaal aan het verloochenen ben. Elke keer moet ik mijn vraag dan ook beantwoorden met het woordje “Nee”.
Mensen schijnen zelf niet meer in de gaten te hebben welke uitspraken ze doen. Neem nu dit voorbeeld. Tijdens een vergadering via het medium Skype wordt er iemand uitgenodigd waarvan we weten dat deze persoon niet in dit soort vergaderingen thuis hoort. Mr X wordt dus toegevoegd en in een algemene chat wordt het volgende verkondigd:
Mr Z: vermoeiend dit
Hierop reageer ik met de volgende tekst:
Daisy: ja jullie willen dit toch!
Waarop ik het antwoord krijg:
Mr Z: ik niet
Waarop je weer een antwoord van mij kunt verwachten:
Daisy: ik heb je anders ook niet horen tegenstribbelen op het moment dat hij werd toegevoegd!
Vervolgens word ik meteen beschuldigd:
Mr Z: betrek mij er niet bij
Dan schieten mij toch echt bekende teksten door mijn hoofd die ik dan ook gelijk poneer:
Daisy: www.begrijpendlezen.nl
Op dit soort momenten begin ik me dan toch echt af te vragen of ik de enige ben die ziet dat deze persoon zichzelf er bij heeft betrokken… Nu wil ik deze persoon niet afvallen, begrijp me niet verkeerd. Maar de frequentie van dit soort gesprekken begint nu onderhand toch toe te nemen.
Is het dan werkelijk dat ik geen normaal ABN spreek? Dat ik, zonder dat ik er erg in heb, verbanden leg die er niet zijn? Als dat toch werkelijk waar het geval blijkt te zijn, denk ik dat ik mij ook maar in de welbekende kubus ( van Kevin 😉 ) ga opsluiten en mij ga ontdoen van alle meningen, gevoelens van anderen, zodat deze mij ook niet dusdanig kunnen beïnvloeden en ik geen ( in andermans ogen) onlogische verbanden kan gaan leggen die dan weer uitmonden in felle discussies.
Iemand die mij een beetje kent, weet dat ik regelmatig cynische/sarcastische grapjes neer plant en dat deze vaak niet persoonlijk bedoelt zijn. Helaas zijn er nog altijd veel mensen die door hun eigen onzekerheden of een tekort aan inlevingsvermogen, dergelijke grappen op zichzelf gaan betrekken. Wat mij dan weer verplicht om mezelf te gaan verdedigen waar ik niet echt op sta te springen, gezien ik mij van geen enkel kwaad bewust ben.
De wereld lijkt met de dag senieler te worden. Door het gehaaste leven wat de meesten heden ten dage “lijden”, lijken een hoop essentiële dingen en ze voorbij te gaan. Verplaatsing en in een naaste, lijkt er niet meer in te zitten. Jammer maar helaas. Zo leven wij vandaag de dag.
Facebook Comments