Het is dinsdag 17 januari. Veel te vroeg ging de wekker. Mijn dochter had midden in de nacht naast mijn bed gestaan want ze had in bed geplast. De wekker van mijn man was een uur lang om de vijf minuten afgegaan vanaf 4 uur ’s ochtends dus toen mijn wekker om 6 uur afging kon ik enkel denken “Fuck my life…”.
Zoals iedere morgen is het riedeltje hetzelfde: Mijzelf aankleden, kindjes aankleden, samen ontbijten, even snel de hond uitlaten, koffie voor de bouwvakkers aanzetten, dochterlief naar school brengen en vanaf dat moment mag ik mijn huis weer delen met nog 4 tot 6 anderen. Vreemden wel te verstaan. Tel daar een peuter bij op die al 2 weken zijn middagslaap heeft moeten missen, een hoogzwangere vrouw met een prenatale depressie, een man met een burn out en je hebt hét perfecte recept voor een grafstemming op de dag dat je je moet melden voor een inleiding van je bevalling.
Ik kon het niet. De dag van mijn laatste bevalling mocht er niet een zijn met een zwarte rand. Dit moest een dag zijn met een gouden rand waarbij we samen een helse periode zouden afsluiten. Na de zoveelste woordenwisseling die dag, heb ik het ziekenhuis gebeld en kreeg ik per toeval de verloskundige aan de lijn die me tijdens mijn vorige zwangerschap en bevalling waanzinnig had bijgestaan. Ze begreep me. We verplaatsen de inleiding twee dagen in de hoop dat ik wat bij kon tanken. Mijn wederhelft was allerminst amused. Hij had angst dat ik nu een keizersnede zou moeten ondergaan. Toen ik hem uitlegde dat we deze 2 dagen allebei heel hard nodig hadden en we na de bevalling een weekend minimaal voor ons vijven alleen zouden hebben, begreep hij dat. We moesten in rap tempo elkaar weer vinden. Dit moesten we samen doen. Ik kon en wou dit niet alleen doen.
19 januari reden we samen naar het ziekenhuis. Zonder ruzie, zonder stress. Voorbereid op wat komen ging. Ik voelde mij in mijn cocon zitten waar ik me de laatste tijd al steeds meer in was gaan verschuilen. Praten met mensen kostte mij teveel moeite. Ik zat in een overlevingsstand binnen in mijn cocon en daar wou ik niemand bij hebben.
Nadat ze de ballon bij me hadden ingebracht mochten we samen naar onze kamer. De laatste controles van de baby werden gedaan. Ze vroegen of ik een slaapmiddel wou en zonder te aarzelen heb ik deze spuit laten zetten. Wat een genot! Na maanden van nachtmerries en herbelevingen was er nu dan eindelijk een nacht van doorslapen zonder dromen. Ik had een douche nodig om wakker te worden maar toen tijdens het douchen mijn ballon uitviel was ik klaarwakker. Ik had 3 cm ontsluiting! Het moment van de eerste ontmoeting met dit kindje kwam steeds dichterbij. We mochten ons verplaatsen naar de bevalsuite.
Een jonge verpleegster had me al de hele ochtend ‘vergezeld’ en iedere keer vond ze het toch nodig om me er op te wijzen dat dit kindje “toch echt wel groot was!”. Schaapachtig lachte ik mee maar met iedere keer dat zij het nodig vond om te benoemen, groeide het kindje in mijn hoofd. Een lichtelijke paniek begon er toch bij me te ontstaan.
“Goeiemorgen! Hoe gaat het hier?”
De engel onder de verloskundigen kwam de kamer op. De vrouw die me bij onze eerste zoon had bijgestaan tijdens corona, me ondanks de 1,5 meter regel vastpakte omdat ze zag dat ik het nodig had. Die, wanneer ze dienst zou hebben, ik gevraagd had of ze de bevalling kon doen. En ook nu was ze er weer. Haar dienst geruild zodat ze mijn bevalling mocht begeleiden. Dankbaarheid is wat ik voelde op dat moment.
“Marjon, hoe ga ik hem er ooit uitkrijgen?!”
“Heb vertrouwen in jezelf, dat komt allemaal goed!”
Vanaf dat moment kon ik met een gerust hart in mijn cocon terug kruipen. Mijn moeder en mijn man naast me en ze gaven me precies wat ik nodig had om uiteindelijk het vertrouwen in mijzelf, mijn lijf maar ook onze zoon te krijgen dat we dit gingen doen.
Ik voelde mijn lijf in al haar puurheid toewerken na die eerste ontmoeting met het kindje waar ik me nog niet mee had durven binden. Ik hoorde de stem van Marjon die me begeleidde en me over de angst heen zette waar de verpleegster een enorm kind in mijn hoofd had gecreëerd.
Om 14:51 is onze Daniël Rey Skylar Cyan geboren.
Ondanks de pijn was het een magische bevalling. Mijn man en ik wederom een team op het moment dat het écht nodig was en dan hoor ik de woorden van de orthopedagoge van onze dochter in mijn hoofd: “In het diepst van jullie dal vinden jullie elkaar iedere keer weer.”.
Mijn moeder en ik, ooit zo ver verwijderd van elkaar maar nu zo dichtbij en dankbaar dat ik dit met haar mocht delen. Toen bij mij alle emoties van afgelopen twee jaar er uit kwamen, kon ik troost bij haar vinden. Zoals alleen een mama je kan troosten als je ‘ziek’ bent.
En dan de engel van een verloskundige. Ik kan enkel zeggen dat er weinig mensen zijn die meteen zo bij je binnenkomen maar daar is zij er zeker een van. Na de bevalling kwam ze nog bij me staan en heeft me vastgepakt. De woorden die ze me toesprak gaven me zoveel kracht en liefde.
Ditmaal hadden we weer gekozen voor een geboortefotograaf. Dezelfde als bij onze eerste zoon. Een fantastische vrouw die echt alle emoties perfect weet vast te leggen. Buiten fotografe is ze een duizendpoot op de verloskamer. Ze blend helemaal in in de scène waardoor je compleet vergeet dat er iemand met een camera rondloopt.
’s Avonds bracht mijn vriendin onze dochter en zoon om kennis te maken met hun broertje. Ook dit moment was fantastisch! Onze dochter weer helemaal verliefd en zelfs onze zoon was onder de indruk. Ik voelde me de gelukkigste mama op de wereld. Marjon kwam ook nog even kijken toen haar dienst was afgelopen. Ze zei dat ik drie prachtige kinderen had waar ik trots op kon zijn en dat ben ik zeker!
Na een nachtje ziekenhuis mochten we naar huis. Daar zagen we een week met de meest geweldige kraamverzorgster tegemoet. Riet was er een uit duizenden en gelukkig mochten we haar nog even ‘hebben’ voordat ze met pensioen ging.
De eerste dagen gingen super. De borstvoeding leek super te gaan. Hij kwam aan. Zoveel zelfs dat er gegrapt werd dat er slagroom uit mijn borsten leek te komen. Voorzichtig durfde ik te zeggen dat ik op een roze wolk zat; Volgens Riet “Toch echt een blauwe!”. De derde dag heb ik onze dochter naar school gebracht met haar traktaties. Ik had dit zo even nodig om de kindjes weer even te zien en te knuffelen op school. Daarnaast mocht ik al gelijk weer met het kraamverband in mijn broek, aan de slag met meedenken en tekenen voor de lopende verbouwing. Ik verbaasde me over mijn eigen veerkracht. Meerdere keren per dag mocht ik me op zolder ‘melden’ om de lopende werken te beoordelen.
Maar op dag 4 gebeurde waar ik bang voor was. Daniël was bijna 400 gram afgevallen en de borstvoeding was weer te weinig. Er moest bijvoeding worden ingezet. ’s Avonds donderde ik van die wolk af en kwam in een diep dal terecht. Te diep om het met een paar huilbuien weer kwijt te zijn. Ik heb een dag later meteen aan de bel getrokken want ik wou en kon absoluut niet ook nog eens post nataal depressief worden. Meteen kreeg ik lorazepam voorgeschreven en dit leek te werken maar ik kon daardoor niet meer voeden. Ik voelde me falen als moeder. Ik had me al niet echt kunnen binden met dit kindje dus ik wou voorkomen dat we niet goed zouden hechten.
Ondertussen bleven de verzoeken komen van het kraambezoek. Ik voelde de paniek opkomen. Dit wou ik nu absoluut niet. Ik had al mijn energie nodig voor mijn new-born en mijn gezin. Een masker opzetten betekende dat ik geen energie meer over zou hebben. Ik wou rust. Even geen mensen. Geen vragen. Geen gezeur.
Na de zoveelste afzegging voelde ik me helemaal niks waard meer. Ik kon niet meer nadenken. Alle vragen werden me teveel. Ik kon niks meer verdragen van mijn twee andere kindjes. Ik stortte in elkaar toen ik Daniël in de box legde. Ik was nu letterlijk gebroken en op.
Het werd nu tijd om in te zien dat ik dus helaas in een postnatale depressie was beland en dat ik andere hulp nu moest gaan inzetten. Dit betekende opnieuw even in standje overleven, starten met antidepressiva en wachten tot deze zou gaan werken na een maandje.
Inmiddels is Daniël alweer bijna een maand oud en een heel gemakkelijk kindje. Langzaam durf ik me nu aan hem te binden en te accepteren dat dit echt mijn derde wonder is. Dat dit mij gegund is en ik mijzelf dit mag gunnen.
Loopt de verbouwing op zijn einde en begint het prachtig te worden, heeft de antidepressiva al zijn begin gemaakt en ben ik uit mijn dal aan het klimmen. De batterij begint weer iets voller te raken.
Ik heb na jaren eindelijk rust in mijn hoofd. Geen dagen vol triggers meer. Ik kan naar mijn kindjes kijken en niet ondertussen afdwalen.
Ik zie mijn man voor het eerst genieten met een baby in zijn armen, zíjn baby. Het zelfvertrouwen hebben dat hij dit kan en daar kan ik weer van genieten. De eerste keer dat we het écht samen doen.
”Er zijn momenten geweest dat ik geen bomen meer zag maar mogelijkheden tot verhanging.” Heleen van Royen
Facebook Comments