Love Conquers All,,,

Vannacht werd ik wakker van een handje dat mijn deken aan de kant duwde. Een klein mensje vleide zich langs me en zocht de warmte en geborgenheid van me op. “Was je wakker geschrokken kind?” “Ja mama. Ik was bang en wou bij jou zijn.”

Mijn man had zich aan de andere kant helemaal tegen me aangedrukt en zijn arm om me heen geslagen. En onze zoon zat lekker veilig in mijn buik en was inmiddels ook wakker geworden en liet van zich “horen”. Ondanks dat mijn slaap weer onderbroken was, vond ik het heerlijk! Iedereen die ik liefheb, zo dicht bij me en zo liefdevol.

De afgelopen periode is als een emotionele rollercoaster voor ons geweest. We werden van het hele diepe dal waar ik in was gevallen, gekatapulteerd naar overlevingsmodus met twee crisispleegkindjes om vervolgens stil te kunnen staan bij elkaar en te beseffen hoe goed we het samen eigenlijk hebben en wat er nu eigenlijk nodig is om nog sterker als team te fungeren.

Toen voor mij duidelijk werd dat ik een zoon in mijn buik droeg en wat dit ondertussen met mij deed, heb ik gelijk aan de bel getrokken. Inmiddels is er hulp op gang aan het komen maar dit gaat helaas nog niet zo snel als dat ik zelf gehoopt had.
Doordat ik een compleet kind van 9 jaar aan gewicht kwijt ben, heb ik nu véél eerder ‘contact’ met het wonder dat in mijn buik groeit. Dit zorgt er dan ook weer voor dat ik meer en meer besef dat ik niet bang hoef te zijn voor het wezentje dat in mij zit. De liefde die ik heel graag wil voelen voor hem, durf ik langzaam maar zeker ook te tonen en er aan toe te geven voor mijzelf.

Enige tijd terug stond de 20-weken echo op de planning. Een geweldig uitgebreid onderzoek naar ons kindje om te kijken of alles goed was. Bij elk ding dat gecontroleerd werd, kregen we de bevestiging dat onze zoon gezond was. Maar ontelbare keren liet hij ook zijn piemel zien. De echoscopiste vond het hilarisch en heeft zelfs een extra foto hiervan gemaakt en bij onze andere foto’s gedaan. Normaal heb ik een gruwelijke hekel aan mondkapjes maar op dat moment was het gewoon een zege dat ik hem ophad. Ik vond er niks grappigs aan. Sterker nog, ik vond het verschrikkelijk! Het was prachtig om de snoet van onze zoon te mogen zien, zijn handjes, zijn voetjes, maar die piemel…
Er zijn zoveel penissen in mijn leven geweest die ik nooit had willen zien of voelen. Een penis staat voor mij representatief voor emotionele pijn. Het herinnert mij aan momenten gedurende mijn hele jeugd, die enkel walging en verdriet oproepen.
En ja, rationeel weet ik verdomde goed dat deze fallus die in mij groeit op geen enkele wijze mij pijn heeft gedaan en dat het niet reëel is om dat nu al te veroordelen maar emotioneel…
We kwamen thuis en moesten dit alles even laten bezinken. Vreugde en verdriet zaten even hand in hand naast ons op de bank.

Een uur later ging mijn telefoon en als sneeuw voor de zon verdween mijn gemoedstoestand. De vraag of we plek hadden voor twee pleegkindjes die in crisis uit huis geplaatst werden. Normaal was onze wens één kind van 3 jaar of jonger maar dit waren er twéé van 9 en 6 jaar oud… Slik…
Na een overleg van 10 minuten besloten we dat dit niet voor niks op ons pad kwam en dat die kindjes hulp nodig hadden. Er was immers niks anders voor hen.
Alledrie onze levens stonden per direct op de kop. Ondanks de verbouwing waar we middenin zaten, waren we heel creatief met het creëren van slaapplekken..
De kindjes kwamen diezelfde avond nog en ons gezin groeide van 4 personen naar 6.

De kindjes zijn bijna 3 weken bij ons geweest. Drie weken waarin we getest zijn op alle fronten. Drie weken waarin we onze harten hebben opgesteld voor twee kindjes die er heel snel in zijn gekropen. Drie weken waarin mijn man en ik erachter kwamen dat we elkaar aan het verliezen waren en door de komst van deze twee elkaar terug gevonden hebben.

Deze crisisplaatsing omvatte zoveel meer dan alleen even liefde en geborgenheid bieden aan twee kindjes. Het jongetje van zes had gelijk een band met mij. Waar ik ook heen ging, hij was bij mij. Hij voelde zich bij mij veilig. Vroeg zelfs de eerste avond toen hij naar bed ging of ik hem een kus wou geven. Dit jongetje had niet in de gaten met wat voor een groot dilemma ik ondertussen worstelde en toch nam hij me figuurlijk bij de hand en hielp me met mijn angst.
’s Nachts moest hij nog op het toilet gezet worden en dit ging gepaard met aanraking van zijn piemel. De eerste twee dagen heb ik het nog aan de hand van aanwijzingen geprobeerd. Ik heb hem proberen te instrueren hoe hij zijn piemel schoon moest maken onder de douche. Maar hier had hij mij hulp gewoon echt nog bij nodig. En als een echte steunpilaar, stond onze dochter bij me en het was alsof ze alle twee aanvoelden dat ik mentale steun nodig had, enkel met dit stuk. Zowel dit jongetje als onze eigen dochter, hielpen mij om over die angst heen te komen.

Deze allereerste crisisplaatsing voor ons, heeft ons zoveel inzichten gegeven. In hoe krachtig we kunnen zijn als het nodig is. Dat we als een team kunnen samenwerken. De hulp uit (on)verwachte hoeken waar ik nog steeds me positief over verbaas maar ook het onbegrip uit hoeken waar we het totaal niet van verwacht hadden en waarvan we ons nog steeds afvragen waarom dat is ontstaan. Jaloezie?

Ik hou nu nog meer van mijn gezin en ben ontzettend trots op hoe we met ons drietjes naast elkaar bleven staan ondanks de hectiek. De dingen die vanzelfsprekend leken, zijn weer even aangetipt en worden nu nog meer gewaardeerd. Deze windvlaag door ons leven was broodnodig. Het heeft ons letterlijk stil laten staan bij ons zelf. Wie ben ik? Wat kan ik en wat wil ik?

Voor het eerst in mijn leven durf ik hardop te zeggen dat ik trots op mijzelf ben. En ik meen iedere letter! Ondanks mijn verleden, de dingen die mij zijn aangedaan, de verkeerde keuzes die ik zelf maakte, de mensen die mij (on)bedoeld pijn hebben gedaan, ondanks dat alles heb ik me iedere keer opgeraapt en ben doorgegaan. Ik koos voor mijn gezin en liep niet weg uit de meest negatieve situaties die we gekend hebben samen en wat ben ik blij dat ik gevochten heb voor dit alles!

“Love conquers all
This one will last a lifetime
And if love conquers all
This one will last forever”

Deep purple – Love Conquers All