“En wanneer zijn wij nu aan de beurt?” De jongen naast me kijkt zijn vriendin aan die haar ogen opslaat. Met moeite kan ik mijn hatelijke blik naar haar toe voor me houden. Twee jaar geleden zijn ze gaan samenwonen en hij vindt dat het tijd wordt voor uitbreiding.
Ik besef me dat ik me in gezelschap bevind waar het normaal is dat mannen willen samenwonen, je ten huwelijk vragen en het gezin compleet maken met een paar kids.
Al jaren zit ik tussen bijna altijd hetzelfde groepje wanneer ik mijn aangenomen zus bezoek op haar verjaardag. Een redelijk uitgebreide vriendengroep die in de loop van de jaren vrijwel allemaal gesetteld zijn en nu de een na het andere nageslacht uitpoepen.
Een net kersverse mama zit tegenover mij aan tafel met haar dochtertje van 11 weken oud. Ik denk terug aan die avond dat we nog met ons drietjes op stap zijn geweest jaren gelden en helemaal los gingen. Zij waren jong, wild and free en ik jong en getrouwd. Ik was destijds al jaloers op het leven dat zij konden en mochten leiden. En nu jaren verder en een scheiding rijker, zit ik weer met een jaloers gevoel. Haar wilde jaren heeft ze ingeleverd voor een geweldige relatie met een man die voor haar geboren lijkt te zijn en met een wolk van een baby.
“Ja hij wilt er maar één. Maar ik krijg hem wel overgehaald en anders vergeet ik gewoon een keer de pil haha.” Wijselijk hou ik mijn mond maar zou haar eigenlijk een smack in haar face willen verkopen. Hoe durft ze zo ondankbaar te zijn? Het besef van vrouwen die al jaren die droom najagen en er niet in slagen lijkt haar geheel te ontgaan.
Ik bedaar mijn jaloerse kant. Natuurlijk staat zij er niet bij stil en waarschijnlijk was haar uitspraak puur sarcasme.
De gesprekken waren vroeger een stuk boeiender om naar te luisteren. Roddelen over wie er nu weer met wie geneukt had. Tegenwoordig gaat het over tepelkloven en poepluiers. En dan nog niet gesproken over het geklaag van de housewarming gifts.
Na mijn zoveelste weg geslikte krop in mijn keel vind ik het tijd om te gaan.
Dit extreem hoog gehalte van confrontatie moet ik uit de weg.
Mijn beste vriend zei laatst tegen mij toen ik hem vertelde met betraande ogen dat ik wederom mijn enige droom uit elkaar zag spatten dat ik positief moest blijven denken. Ik zat in een stijgende lijn wat relaties betreft. Maar is dat niet heel crue om daar zo over te denken? Moet je de een na de andere relatie afwerken om zogenaamd mister perfect te vinden? Waren we er met z’n allen niet allang erover uit dat perfect niet bestaat? En zijn het niet juist de imperfecties van een persoon die iemand perfect maken?
Maar wanneer zijn imperfecties niet langer meer de onvolkomenheden die iemand maken tot een prachtig geheel maar zaken die je eigen groei in de weg staan?
Wanneer moeten we een grens trekken in het maken van concessies en toegeven dat iets niet werkt? En wanneer wordt grenzen trekken in het maken van concessies eigenlijk het weglopen voor dat wat imperfect is?
Er is niemand die je hierin verder zou kunnen helpen buiten zelf het risico nemen in afwachting wat het antwoord zou kunnen zijn. Alleen is er maar zoveel tijd om risico’s te kunnen nemen en voor je het weet ben je de leeftijd gepasseerd om risico’s te kunnen nemen.
Only in the end you will know if you’ve chosen the right path.
“If you have love in your life, it can make up for a great many things that are missing. If you don’t have love in your life, no matter what else there is, it’s not enough.”
Ann Landers
Facebook Comments