Sinds de komst van onze dochter nu bijna drie jaar geleden, is een hele hoop van de tijd voor mijzelf verdwenen. Je vraagt je af hoe het kan. Het “geluk” dat ik een thuis mama mag zijn maar toch kent de dag te weinig uren.
Op dit moment hangen mijn oogleden op mijn knieën maar toegeven aan mijn moeheid weiger ik. Een nachtje mijn oude gewoontes oppakken heeft me vandaag weer mijn hoofd gekost.
De nacht is jaren mijn beste vriend geweest. Alsof ik alleen op de wereld was. Geen rinkelende telefoons of rammelende deurbellen. Mijn computer vergezelde mij in mijn wereldreis in mijn eigen wereld.
Communiceren met mensen wanneer het mij uitkwam. En had ik er geen zin meer, hop, een druk op de rode knop en klaar. Míjn veilige wereld waarin ik de regie had.
Maar mijn wereld is niet meer alleen van mij. En nu niet om meteen te zeggen dat ik dit erg vind maar zo heel soms verlang ik weer terug naar die nacht. Naar mijn wereld. Even weer mijzelf mogen zijn. En nog minder vaak geef ik hier aan toe en binnen een paar uur kost mij dit mijn kop. Ongemerkt tikken de wijzers van de klok door en voor je het weet heb je het zoveelste nieuwe onderwerp aangevoerd binnen een vergadering en ben je de tijd vergeten. Slik… Zoveel te vertellen, zoveel in te halen maar zo weinig tijd.
De innerlijke wekker van je dochter staat op 7 uur dus voor je het weet mag je de dag even enthousiast als altijd doorbrengen met maar 3,5 uur slaap op de teller.
Mijn dagen lijken gevuld te zijn met schuldgevoel. Zoveel mensen die even een spontaan berichtje verdienen maar waar ik niet aan toe kom. Dan nog de mensen van “vroegah” die ‘even’ een kop koffie met je willen drinken. Zoveel te doen, zo weinig tijd.
Mijn veilige huisje is inmiddels “ons” veilige huisje geworden. Een huis dat continu letterlijk en figuurlijk in de steigers lijkt te staan. Het is een waar paleisje aan het worden. Waar het eens een standaard huurhuisje was, is het nu een unieke woning aan het worden.
Maar ook deze reis vergt veel van onze tijd. Nog minder tijd voor de rest dus nog meer schuldgevoel. Maar is dit schuldgevoel eigenlijk wel terecht?
Vorig jaar heb ik “het gore lef” gehad om voor mijzelf te kiezen. Het roer moest om. Mijn ongezonde levensstijl daar wou ik van af. Mijn overgewicht en rookgedrag zouden een keer mijn einde gaan betekenen. Ik vind mijn man heel erg leuk maar die heeft het 37 jaar zonder mij gered maar voor mijn Ingelke wou ik gezond worden. Dit kind betekent alles voor mij dus waarom zou ik dan niet wat meer van mijzelf gaan houden zodat ik er ook optimaal voor haar kon zijn?
En zelfs toen ik van een heel team artsen de goedkeuring ontving en ik als een mantra voor mijzelf bleef herhalen dat ik voor mijzelf mocht kiezen, liep ik nog met het schuldgevoel of ik er wel goed aan deed. Alle negatieve commentaren trok ik mij aan en ik wilde iedereen ervan overtuigen dat dit niet de “makkelijke” weg is. Maar waarom toch altijd die behoefte voelen om iedereen te pleasen?
Ik vraag me al jaren af waarom ik altijd die innerlijke strijd voer tussen gevoel en ratio. Rationeel weet ik dat je niet iedereen tevreden kunt houden maar emotioneel voel ik me in de steek gelaten door de afgunstige mensen en wil ik er alles aan doen om hen tevreden te stellen.
Ik zit hier nu op mijn bed, met mijn oude laptoppie op schoot en terwijl ik mijn gedachtenstroom weer eens op “papier” probeer te krijgen kijk ik zo nu en dan om me heen. We hebben twee prachtige dakkapellen geplaatst en rechts van mij kijk ik mijn geliefde bos in en links van mij zie ik de zon achter de huizen ondergaan. Iedere avond een geweldig schilderachtig tafereel. Elke dag opnieuw voelt het alsof we weer een nachtje weg hebben geboekt op een mooie locatie maar dan in mijn eigen vertrouwde bed.
En ook dit genieten gaat hand in hand met schuldgevoel. Want trots zijn is eigenlijk een zonde. Maar ik ben trots! Trots dat we dit kunnen realiseren. Dat we ons dit kunnen geven.
Ik ben trots op onze lieve, zorgzame en slimme dochter. Ik ben trots dat ik haar mama mag zijn.
Ik ben trots op mijzelf dat ik 41 kg minder ik ben in lijfelijke vorm maar 41 kg meer eigenwaarde ervoor terug heb gekregen.
Ik ben trots op het feit dat we onze deuren op gaan stellen voor de kindjes in Nederland die wat liefde en warmte nodig hebben.
Ik ben trots op ons leven dat we nu leiden en eigenlijk moet ik het schuldgevoel de rug keren.
“Sin, guilt, neurosis -they are one and the same, the fruit of the tree of knowledge. “
Henry Miller
Amerikaans schrijver 1891-1980
Facebook Comments