Het nieuwe jaar is weer begonnen. Een jaar rijkelijk gevuld met goede voornemens. Meer dan de helft van deze voornemens sneuvelt nog in de eerste week maar toch proberen we ieder jaar plechtig weer die beloftes met onszelf te maken.
Ik start mijn jaar nooit met voornemens. Uit jaren van ervaring weet ik dat ik ze namelijk toch niet nakom. Ik vind altijd wel een weg om er met een smoes me tussenuit te lullen. En is er geen smoes dan vind ik het inmiddels nog niet eens meer erg om toe te geven dat ik heb gefaald.
Als je de top10 lijst erbij haalt dan vinden we mijn noodgedwongen voornemens op nummer twee en drie: Sporten en Diëten.
Hoewel ik 1,5 jaar lang, vier keer in de week gesport heb, kost het me de groots mogelijke moeite om het weer op te pakken. Máár, vanavond hoop ik te kunnen steunen op mijn vriendin die meegaat in deze challenge om gezond te worden.
Aan mijn andere zijde heb ik een mijn aangenomen broer staan die me zal supporten op de weg van het slanker worden. Ik vrees dat dit nog een hele kluif gaat worden.
Maar al dit gejammer over de meest bekende voornemens, brengt mij bij mijn nummer 1: Meer en betere seks.
Ik denk dat er veel vrouwen zijn die zich hier moeilijk openlijk over durven uit te laten maar laat mij dan het voortouw nemen. Wij vrouwen hebben ook recht op seks!
Ik vermoed dat er te vaak aan voorbij wordt gegaan wat de rol van de vrouw is binnen een potje robberen. Vaak zijn het de mannen die dominant hun plek innemen en na hun lozing de vrouw de rug toekeren, niet eens afvragend of zij aan haar trekken is gekomen.
In het gezellige stamkroegje, waar ik nu al enige tijd kom, zijn vrouwen al vaak door het slijk gehaald. “Het is net een lijk in bed.” “Ik kan hem beter in het matras duwen.”. Verschrikkelijk want als we seks eens even onder loep nemen, valt me eigenlijk op dat mannen juist vrij onervaren zijn. En is het ook niet zo dat wanneer we klagen over onze partners in bed, we het eigenlijk zelf schuld zijn omdat we het niet aangeven? Want hoe kan iemand veranderen als diezelfde persoon niet eens weet dat hij of zij iets fout doet?
Maar was als je het wél hebt aangekaart? Wat als je het wél hebt uitgesproken? En wat als er dan juist geen verandering in de juiste richting optreed? Wat doe je dan?
Samen met mijn partner volgen wij nu een traject in het ziekenhuis. We zijn hier beland omdat hij graag kinderen wou en ik wist dat het niet allemaal naar behoren functioneerde in mijn inwendige kinderkamer. Bijkomend feit is dat je op uur en tijd de liefde moet bedrijven. Hoewel we van tevoren hadden afgesproken dat dit geen klinisch vrijen zou worden, is dat wel het geval. Onbewust zit de fertilisatie arts naast je op een stoel, met de benen over elkaar gekruist, toe te kijken of het wel allemaal goed gaat. De grijns die ze ’s morgens op haar gezicht vertoond wanneer we “weer mogen”, staat ’s avonds nog steeds op mijn netvlies gebrand. Het maakt het allemaal dat je met weinig zin nog de liefde met elkaar bedrijft.
Maar de dagen dat het niet moet maar mag, lijken ook in een keer met tegenzin te gaan. Daar waar we ooit eens passionele nachten kende, is het nu afwijzing en teleurstelling. Erover praten lijkt ook al niets op te leveren. Enkel nog meer frustratie. De antwoorden zijn vaag en nietszeggend. En ik wil dieper graven naar het probleem. Momenteel niet zo zeer omdat het probleem op zichzelf staand me interesseert maar omdat een zenuwknop tussen mijn benen zo langzamerhand de overhand begint te krijgen. Ze vraagt continu om aandacht en wanneer die aandacht weer wordt afgewezen, draait ze zich als een kleuter beledigd om met de armen over elkaar.
Ik ben veranderd in een monster. In de psychologie zou mijn gedrag vertaald worden naar een pest en aanval modus. “Ik pak je terug!”.
Ik fantaseer over seks met andere mannen en met name die mannen waarvan de naam niet mag vallen. Ik stel me voor hoe ik keihard genomen word, bijna gebruikt door een man die zijn lusten op mij wilt botvieren. Ik stel me voor hoe het ook alweer was om begeerd te worden. Ik stel me voor hoe ik alles zou kunnen doen dat verboden is en het vervolgens te kunnen vergoelijken.
“Ik heb het je toch gezegd!”
En dan kijk ik de man aan waar ik vandaag precies twee jaar geleden smoorverliefd op werd en besef me meer dan ooit dat ik eigenlijk helemaal niet zo mag zeuren.
“Rejection is the greatest aphrodisiac.”
Madonna
Facebook Comments