De PMS is weer flink op me losgelaten deze maand. Mood swings waar iemand met een bipolaire stoornis nog jaloers op zou worden.
De persoon die me eerder kon laten vliegen, ontloop ik omdat hij me onbedoeld alleen maar een slecht gevoel over mijzelf geeft en in de staat waarin ik nu verkeer lijkt het me beter dat hij ver bij me uit de buurt blijft. Ever met Satan? Well hello!
Hij wou dat zijn status van fuck-buddy naar hubby ging. Ik ben er nog altijd niet over uit of ik daar wel klaar voor ben. Mijn hart ligt nog altijd in duizend stukken ergens op de grond en mijn vertrouwen is nog steeds niet terug naar huis gekomen.
Ik merk dat ik totaal geen vertrouwen in hem heb of in dat wat er tussen ons zou moeten zijn. Hoe kan het ook anders? Als fuck-buddies waren er geen verwachtingen. Enkel lusten en geen lasten. Als partners komen toch onbedoeld de verwachtingen om de hoek kijken. En iedere dag ben ik weer teleurgesteld en komt er nog meer pijn bij de pijn die er nog onverwerkt zit.
Het mooie aan mijn leven vind ik dan wel weer de Bridget Jones-achtige setting waarin je een relatie met mij aangaat en met mij, mijn drie beste vrienden. Tot in detail worden dilemma’s besproken en alle drie weten hun uiteenlopende maar ongezouten meningen te geven. En aangezien ik altijd twijfel aan mijn eigen bevindingen, is het wel zo fijn om feedback te krijgen van mensen die ontzettend dicht bij me staan.
Ik zou zo graag even een moment willen waarbij ik in zijn mind kon kijken. Even rondsnuffelen en er achter komen wat er nu wel of niet gemeend is. Even de bevestiging dat hij inderdaad gewoon lomp kan zijn. Waarschijnlijk onbeholpen in het invullen van een relatie. En dan krijg je de prinses op de erwt met een bagage die gelijk staat aan de kledingkast van Madonna voor je neus.
Ik voel me schuldig over het feit dat ik hem niet geloof. Maar hij heeft me al meerdere malen laten staan waardoor ik me niet serieus genomen voel. Ik kan het niet serieus nemen. Het doet zo’n pijn.
Zonder er zelf controle over te hebben, ben ik onwijs veel om deze persoon gaan geven. Er zijn momenten geweest dat ik nog net “Ik hou van je!” binnen kon houden. Waarom? Ben ik bang voor het antwoord of de reactie die volgt? Of durf ik niet meer te houden van iemand? Bang voor weer diezelfde pijn?
Ik zou zo graag eens niet willen hoeven smeken voor liefde. Eens niet de troostende partij zijn maar de partij die getroost werd. Eens niet de persoon die wel haar hele agenda overhoop kan gooien wanneer het nodig is maar moet smeken wanneer de rollen eens omgedraaid zijn.
Ik zou zo graag eens een partner hebben die mij net zo graag heeft als ik hem wil.
Ik ben klaar met de smeekbedes en de rode lopers uitgooien. De mindgames en de onuitgesproken verwachtingen. Ik ben klaar met de valse hoop waar ik me iedere keer aan vastklamp.
Ik ben klaar met de tranen die de hele dag door achter mijn ogen branden.
Ik ben klaar met depressief zijn…
“It’s a bit like walking a long, dark corridor never knowing when the light will go on.”
Neil Lennon
Facebook Comments