De zondagmorgen heeft jaren niet voor me bestaan. Zo’n dagdeel in de week waar je nooit bewust deel aan nam. Die had je namelijk nodig om je kater weer spinnend in zijn mand te krijgen. Heel af en toe werd je wakker van een overvolle blaas of een maaginhoud die zich omkeerde maar voor de rest bleef dat dagdeel een mysterie.
Sinds de komt van ons meisje is het enige dagdeel dat nu een mysterie blijft de late uurtjes. En dat geldt dan voor álle dagen.
Een paar weken terug nam ik haar mee uit winkelen in ons dorp. Toen we klaar waren om met de fiets weer naar huis te gaan, begonnen de kerkklokken te luiden. Ze vroeg me wat het was en ik zei dat het de kerk was. Ze wou gaan kijken. Haar nieuwsgierigheid laat mij weer even stilstaan bij de dingen we allemaal zo vanzelfsprekend vinden. We liepen de kerk binnen en door de corona crisis was de kerk zelf gesloten. We konden enkel een kaarsje aansteken in de kapel. Hier heb ik haar verteld dat we een kaarsje aansteken en aan God kunnen vragen om voor alle mensen te zorgen. Ik deed voor hoe ze haar handjes moest vouwen en ze vroeg of God voor de mensen wou zorgen.
Ondanks dat ik het doopsel, de communie en het vormsel heb gehad, is mijn band met de kerk verwaterd. Ik heb mezelf de stempel agnost gegeven want ik weet gewoonweg niet wat er wel of niet bestaat. We vonden ook dat onze dochter zelf de keuze moest kunnen hebben in het wel of niet hebben van een geloof. Ze moest zelf kunnen kiezen voor de weg die ze in wou slaan.
Sinds ons bezoek aan de kerk is haar fascinatie voor de kerk enkel gegroeid. Ze zou op iedere dag kunnen roepen dat ze naar de kerk zou willen maar steevast op zondagmorgen deelt ze ons mede dat ze naar de kerk wil. Toen we nog aankomende ouders waren, riepen we heel hard dat we ons kind in alle keuzes zouden steunen mits ze binnen alle redelijkheid vielen. En daar hoort dan nu ook het bezoekje aan de kerk bij. Vanmorgen hebben we zelfs een heilige mis bijgewoond.
Ze vond het prachtig. De stem van de priester die door het mooie gebouw heen galmde. De zang van de mensen. Het door het gangpad lopen om de hostie te halen. Samen met papa liep ze met haar handjes gevouwen richting de priester alsof ze het al jaren deed. De ouderen die het zagen waren trots en staken duimen omhoog.
Nu heb ik jaren dus heel hard geroepen dat ik het geloof van alles vond behalve nuttig voor mijzelf. Misschien zelfs wel een soort van brainwashing. En er zijn een hele hoop elementen van het geloof waar ik het fundamenteel niet mee eens ben. Maar ondanks dat voelde het vanmorgen goed. Vertrouwd. En ik vroeg me af waarom. Misschien omdat ik in deze onzekere tijd het idee wil hebben dat er iemand groot en machtig over mij en mijn naasten waakt? Zo’n gevoel van een superheld die je omarmt en beschermt als het jezelf allemaal teveel wordt.
Toch heb ik me jaren terug ook afgevraagd als er een God zou zijn, waarom mijn grootouders dan zo hebben moeten lijden voor ze stierven. Wat voor nut had dat dan? Niemand kon er een les uit leren. Dat gaf voor mij destijds de doorslag om afstand te doen van God. Om nuchter in het leven te gaan staan en te genieten van het hier en nu. Want wat hierna komt weet men niet.
Na de dienst vanmorgen kwam de priester naar ons toe. We waren natuurlijk nieuwe gezichten en hij was benieuwd naar ons verhaal. Na een korte uitleg van onze opvatting over het geloof en de vrije keuze van onze dochter hierin, vroeg hij of we openstonden voor een gesprek bij ons thuis. En eigenlijk tot onze verbazing hebben we hier ja op gezegd. We liepen de kerk uit en voor mijn gevoel leek het alsof er een welkome aanvulling aan zat te komen. Een gevoel van antwoorden op vragen.
Geen idee wat dit ons gaat brengen en misschien brengt het ons ook wel nergens naartoe. Vooralsnog vind ik het mooi om te zien hoe een mensje dat zo puur geboren is, nu haar eigen weg aan het bewandelen is. En het mooiste van alles vind ik denk ik nog wel dat wij haar handje vast mogen houden tijdens haar ontdekkingsreis.
“Geloven en weten zijn twee rails, die evenwijdig lopen en elkaar nooit ontmoeten, behalve bij het kind. “
Godfried Bomans
Nederlands schrijver 1913-1971
Facebook Comments