Schijnbaar leven we tegenwoordig in een maatschappelijke samenleving, waarin we impulsief te werk gaan en maar verwachten van anderen om ons heen, dat ze hierin meegaan. Je zou zeggen “Dan trek je je mond open” maar dat gaat heden ten dage niet meer.
Vandaag de dag moet je in de polonaise, die zich de maatschappelijke samenleving noemt, mee lopen. Heb je geen 47″ lcd scherm aan je muur hangen, ben je ronduit een nul. Want
wie kijkt er nu nog tv op een “beeldbuis”?
De wereld gaat steeds sneller. Elke dag komt er wel weer een nieuwe uitvinding bij en het ergste van alles is dat we het volgens onze “community” het ook nog eens allemaal moeten bezitten. Waarom iets kopen als zijn voorganger nog niet stuk is? Zijn wij zo kapitalistisch geworden?
Jongeren kunnen het met moeite bijhouden, laat staan dat ouderen hier iets mee kunnen. Nee, het lekker op een slakkengangetje je ding doen, zit er niet meer in. Vind je het gek dat er uit alle hoeken en gaten steeds gekkere psychische aandoeningen opduiken.
Elke keer ervaar je het ook weer in het verkeer. De opgekropte agressie van het niet eens zijn met persoonlijke kwesties, het ongenoegen met hoe het er nu eigenlijk aan toe gaat, uitten zich in bumperkleven, het absurd harde rijden en in een nog extremer geval een middelvinger naar je kop. Dan vraag ik me echt af waar we mee bezig zijn. Waar is het respect voor een ander dat je zelf ook zou willen krijgen, gebleven?
Mijn conclusie over dit alles komt er gewoon op neer dat we onbewust allemaal heel goed weten wat goed of slecht voor ons is. Daarom reageren wij ons ook af op andere dingen. Want niemand vind het toch leuk om aan het einde van zijn geld nog maand over te hebben? Juist, maar zo leven we allemaal in principe. Het is maar normaal dat je zomaar mensen die op bezoek komen mee laat eten. Zit het je die maand financieel niet echt mee en je wijst ze vriendelijk de deur, wordt je zodra die deur weer dicht is, door de stront getrokken, want hoe háál je het in je hoofd?
Nee, onze “maatschappelijke samenleving” stelt eigenlijk niet veel meer voor. We willen allemaal op onszelf leven en onze “eigen” mening er op nahouden, maar tegelijkertijd willen we ook mee lopen in de polonaise en iedereen die wel bij zijn eigen punt blijft, meetrekken.
Het afgelopen en begin dit jaar,waren voor mijzelf hectisch. Mijn huwelijk is vaak op de proef gesteld geworden. Niet door datgene dat gebeurde, nee absoluut niet! Maar door de “community” waarin wij leven.
De liefde die mijn man en ik voor elkaar hebben, is in vele ogen ouderwets, maar hij is puur en intens! Reden genoeg voor de rest van het land, om die relatie eens goed uit elkaar te rukken. “Jullie lopen niet meehéé! Wie koopt er nog bloemen voor zijn vrouw. Je zult wel homoseksueel zijn.” Het klinkt zo te gek voor woorden, maar zo gaat het Ik kan je zelfs de garantie geven dat de kans groot is dat jij die dit leest, daar zelf aan heeft meegedaan
Bepaalde dingen in de afgelopen dagen hebben ervoor gezorgd dat we alles in een andere perspectieven hebben mogen zien. En ik ben er heel dankbaar voor dat dit heeft mogen gebeuren.
Wij gaan het roer namelijk totaal omgooien. We gaan weg uit dit dorp en trekken de suburbs in
Niet alleen qua wonen willen we het anders gaan doen maar ook met familie,vrienden en bekenden. Door onze goedheid en een tekort aan assertiviteit, komen we nu steeds op de spreekwoordelijke koffie.
Ik zal mij met hand en tand blijven verzetten tegen de “maatschappelijk samenleving”, die mij probeert haar mening op te dringen. Iedereen denkt vanuit zijn ratio, voor hoever je dat nog rationeel denken mag noemen, maar niemand luistert eens echt naar zijn gevoel. We zijn allemaal langzaamaan door aan het draaien en vergeten waarvoor we eigenlijk hier zijn. Niemand kan je daar een exact antwoord op geven maar ik ben er 100% zeker van dat we hier niet op de wereld gezet zijn om replica’s van anderen te worden.
Kortom, de maatschappelijke samenleving weet verdomd goed hoe het wel of niet zou moeten handelen maar is niet assertief genoeg en dat zorgt voor veel ongenoegen. We zijn gewoon destructief bezig!
De maatschappij kreeg lange tenen en korte lontjes…
John Newton
“Ik ben nog steeds in het land van de stervenden; Ik zal spoedig in het land van de levenden zijn.”0101
Facebook Comments