De slachtoffers waar ik me meestal over uitlaat, hebben er niet voor gekozen om het lijdend voorwerp van mijn hersenspinsels te zijn. Vaak hebben ze mij wel een reden gegeven. Maar een vrije keuze is er toch zeker niet. Except one.
Deze ene meneer dufde het aan, na het lezen van een blog, zich vrijwillig aan te bieden om mijn volgend lijdend voorwerp te worden.
Vanaf het moment hij zich aanbood, heb ik me rot zitten denken wat ik over hem zou kunnen schrijven. De toon van de meeste van mijn stukken ligt toch vrij ‘down’. Deze meneer kan me enkel een ‘up’ feeling bezorgen.
Ik denk terug aan mijn eerste herinnering aan hem. Een avondje stappen met mijn vrienden, jaren geleden. Vanaf de bar kwam er een man op onze tafel afgelopen.“Hey meisje, kom dan dansen we even!” Hij nam me bij de hand en we dansten voor een minuut midden in mijn stamkroeg. Hij keek me recht aan met zijn onderzoekende ogen. Het leek alsof hij overal doorheen keek en ik liet hem los. Deze man, die nog geen vijf minuten eerder mijn leven was binnen gewandeld, maakte wat in mij los met zijn blik, met die doordringende blik en daar was ik zeer zeker nog niet klaar voor op dat moment. Hij pakte mijn hand vast, trok me weer naar zich toe en gaf me een dikke knuffel.
We lieten elkaar los, hij ging naar huis en na die avond heb ik hem jaren niet meer gezien.
Ik had een ‘sort of date’ met een jongen, enkele maanden geleden. In diezelfde kroeg. Gezien mijn ‘date’ te laat was, heb ik me maar aan een tafeltje gezet met mijn andere liefde, mijn smartphone. Een warme diepe stem haalde mij uit mijn gedachten en vroeg of ik alleen hier was. Ik keek op en daar waren ze weer, die doordringende ogen. Terug van weg geweest en nog altijd even confronterend. Alsof je in een split second frontaal naakt voor iemand staat.
Hij kwam bij me staan en voor het eerst hadden we een gesprek met elkaar. Was ik jaren eerder bang om hem aan te kijken, nu kon ik niet wegkijken. Ik wou weten waarom ik zo geïntrigreerd was door die blik. Zijn stem kalmeerde me. De zenuwen voor mijn ‘sort of’ date’ ebden weg evenals het idee dat er nog iemand voor die ‘sort of’ date’ zou komen.
Mijn ‘sort of’ date arriveerde maar was meer geboeid door zijn eigen telefoon dan de conversatie die ondertussen gaande was. Mister confronting nog steeds bij onze tafel gevoegd. Geboeid luisterde ik naar zijn verhalen. Een ‘gepensioneerd’ vechtersbaasje met een gouden keeltje dat voor de broodwinning moest zorgen. De persoon achter die ogen begon invulling te krijgen en ‘God’ wat had ik op dat moment behoefte aan ‘invulling’.
In de weken die daarop volgden, zag ik hem vaker. Altijd met dezelfde brede glimlach, zijn gevatte opmerkingen, zijn heerlijke warme stem en die doordringende ogen.
En zoals dat meestal tussen mannen en vrouwen gaat, is er al snel die spanning. Pré-forplay in my opinion.
Een seksueel getinte grap, een blik, een aanraking. Tot het moment je beseft dat je eigenlijk ter plekke de kleding van zijn lijf wilt rukken maar hij al 20 jaar bij dezelfde vrouw zit en jij dus netjes je handjes thuis houdt. Ik vertelde hem enkel oog te hebben voor mijn eigen geslacht. “Echt waar?” Ik keek weg van zijn doordringende ogen, bang dat hij de waarheid zou zien en bevestigde zijn vraag in de hoop dat hij meer afstand zou nemen. In de hoop dat ik me dan meer zou kunnen beheersen. Echter, het werkte averechts op zijn gedrag. More inside jokes, een pizza werd gedeeld en buiten rustig een sigaretje roken werd al gauw het excuus om delicate vragen te kunnen stellen.
Dus toen deze meneer mij gisteren vroeg om een stuk over hem te schrijven, had ik geen enkel bezwaar. Mensen die mij weten te beroeren mogen hun verhaal hebben en kennen. Helaas voor hem een weinig pornografisch stuk zonder beloning ditmaal. Ik doe namelijk niet aan fictie.
“Ich haai veur ein hiele lange tied van dich!”
Mister Confronting – 1973 – heden
Facebook Comments