Soms weet je niet goed of je je gevoelens kunt uiten. Mensen hebben niet in jouw schoenen gelopen dus een gevoel dat je uit kan heel anders opgevat worden. Toch vind ik dat mijn blogs niet alleen maar gepubliceerd mogen worden omdat het in het straatje van de lezer past. Dus raap ik al mijn moed bij elkaar om toch maar uiting te geven aan mijn gevoel.
Nu loop ik al een aantal weken met een masker en dat begint me steeds zwaarder te vallen. Het liefste zou ik me hele dagen terug willen trekken in bed onder mijn deken, half kijkend naar een serie om tussendoor gewoon in slaap te vallen. Emotioneel ben ik gewoon op. Ieder klein beetje dat van me gevraagd wordt, lijkt me bergen moeite te kosten. Ik wil gewoon even helemaal niks of niemand om me heen hebben. Even met mijn eigen gedachten en emoties.
Laat ik beginnen met de emotie schaamte. Die heb ik op nummer 1 staan nu ik dit hier van mij af schrijf. Want de reden waarom ik emotioneel op ben, is denk ik een reden waarvoor velen alleen maar onbegrip zullen ervaren.
Het begon een aantal weken terug toen ik samen met mijn man de termijnecho liet doen van mijn tweede wonder dat in mijn buik groeit.
We wisten door de echo’s van onze dochter waar we op moesten letten bij het zien van het geslacht.
Mijn man heeft de hele echo sessie gefilmd en ik heb ’s avonds natuurlijk ieder shot van dichtbij zitten bestuderen.
Ik meende een piemel te zien. Maar wist het niet zeker. Een eerste lading van ik denk een soort angst bekroop me. En ik wist niet waarom. Snel ben ik gaan kijken wanneer ik een geslachtbepalende echo kon laten maken. Ik kon de volgende ochtend al terecht bij dezelfde praktijk waar we destijds onze pretecho hebben laten maken. Mooi!
Hans ging akkoord met de afspraak en samen zaten we ’s morgens gespannen te wachten tot we opgeroepen werden. Na enig zoeken en geschud met mijn buik werd duidelijk wat het geslacht was. “Gefeliciteerd met jullie zoon!”
Een trillende onderlip begon zich te ontwikkelen en er biggelde een traan. Snel kon ik mijzelf vermannen en een glimlach op mijn gezicht toveren.
Ik was in de war. Wat was er met me aan de hand? Waarom voelde ik me zo? De naam die we voor onze zoon hadden, stond 10 jaar geleden al bij me vast. Nog eerder dan een meisjesnaam. Dus wat was er aan de hand?
We liepen naar buiten en mijn man was natuurlijk super trots. Hij had zijn koningspaar en een kind dat zijn naam voort zou zetten. Het enige dat ik voelde was een verkrampte maag en het koste me immens veel moeite om te waterlanders binnen te houden.
Mijn man zei dat hij heel blij was en ik kon alleen maar reageren met: “Ik denk dat ik het eigenlijk niet zo leuk vind…..” Het werd stil. Ik hoorde mijn eigen woorden in mijzelf nagalmen en mijn ouderlijke ik gaf de kinderlijke ik een draai om de oren. Hoe durfde ik zo ondankbaar te zijn?
Hij vroeg me waarom dat was en ik kon er geen antwoord op geven. Ik wist het ook niet. Ik had een heel naar gevoel maar kon er geen woorden aan geven. Eenmaal in de auto popte de ene na de andere gedachte in mij op.
Ik kon dit niet. Ik had een meisje en ondanks ik daar ook mijn twijfels over had of ik het wel aankon, ben ik toch eigenlijk best wel een goede mama. Maar hoe moest ik een jongen groot brengen?
“Natuurlijk kun jij dat. Wat een onzin!”
De tranen begonnen te lopen en langzaam werd me duidelijk waar de pijn zat. Niet in het feit dat ik ondankbaar was met het wonder in mijn buik maar de gedachte aan het groot brengen van een man. Mijn zwarte verleden met mannen heeft me kennelijk zo erg getekend dat ik alleen maar in paniek raakte. Hoe moest ik een fatsoenlijke man grootbrengen als ik niet eens wist wat een fatsoenlijke man was? Hoe moest ik hem leren hoe hij met vrouwen om moet gaan als de meeste mannen in mijn leven dat zelf niet eens wisten? Hoe moet ik niet in angst deze jongen grootbrengen bang dat hij ook te ver gaat bij een vrouw? Hoe moet ik het vertrouwen in mijzelf hebben dat ik niet ook voor deze man in mijn leven een muur optrek? Meerdere keren per dag een piemel moeten verschonen en alleen maar een aversie voor piemels voelen?
De dam was gebroken en het water bleef vloeien. Onterecht had ik al angsten en gedachten gevormd voor dit wonder terwijl hij dit niet verdient heeft. Ik betrapte mezelf dat ik niet meer aan mijn buik zat. Letterlijk had ik al afstand genomen en dat wou ik niet. Dat had dit kindje niet verdiend. Toch bleek ik nog zo beschadigd te zijn diep van binnen dat ik onbewust al handelde.
Meteen ben ik hulp gaan zoeken want ik wou niet dat mijn verleden buiten mijzelf nog meer kapot zou maken. Dat verdient dit wonder niet. Maar er is geen hulp. Dankzij onze regering en hun eeuwige bezuinigingen, zijn er wachtlijsten zo lang, dat ik pas terecht zou kunnen als ons kindje al geboren zou zijn.
Dus daar zit je dan, in je eigen wereld. Niemand die je dit verhaal kunt of wilt vertellen. Bang voor de reacties, het onbegrip. Maar eigenlijk snak ik juist naar begrip. Ik wil me “op kunnen sluiten”. Even helemaal niks of niemand om me heen waar ik een masker bij op moet. Ik wil me gewoon even ellendig mogen voelen want het is ook gewoon ronduit shit wat me in het verleden is aangedaan. En ja, ik dacht dat ik het verwerkt had maar helaas. Dat blijkt dus niet zo te zijn.
En dan de emotie schuldgevoel. Schuldgevoel naar mijn ongeboren kind. Waarom had ik nooit moeite met het in bad doen of verschonen van andermans jongetjes en kijk ik er nu als een berg tegenop? Waarom kan ik niet meteen het geloof hebben dat jij wél de man in mijn leven gaan zijn waar ik door en door op kan vertrouwen? Waarom belast ik jou met de pijn die andere mannen mij hebben aangedaan?
Meerdere keren per dag zeg ik sorry tegen mijn ongeboren zoon want hij verdient dit niet. En iedere dag opnieuw vecht ik tegen dat verschrikkelijke monster dat mijn zwarte verleden heet en me dagelijks nog schijnt te beïnvloeden.
Voor mijn naasten is dit niet te begrijpen en dat verwacht ik ook niet. Ik hoop alleen dat niemand mij veroordeelt want ik hou van dit wonder net zo intens veel als dat ik dat van ons Ingelke doe. Maar ik voer daarnaast een innerlijk gevecht dagelijks dat me teveel energie kost.
“The silence was killing me.
And that’s all there ever was. Silence. It was all I knew. Keep quiet. Pretend nothing had happened, that nothing was wrong. And look how well that was turning out.”―J. Lynn, Wait for You
Prachtig geschreven hoor!
Och schat je zult zien dat je evenveel van dit manneke zult houden . Je bent een super moeder ! Natuurlijk zullen er moeilijke periodes zijn in jullie leven maar moederliefde overwint alles!
Prachtig verwoord,Truus!
Oh meid wat zul je het moeilijk hebben… Je bent een prachtige, sterke mama en vrouw. Heb vertrouwen in jezelf. Dat heb ik ook. Als er iets is dan ben ik er altijd voor je, dat weet je!!!
Super knap dat je daar een blog over schrijft, er is hulp, zeker weten. Blijf schrijven over wat je voelt. Jouw is veel aangedaan en dit mannetje zal je helpen bij je verwerking!!!