Soms moet je heel even tijd voor jezelf nemen. Even de batterijen uit de klok halen, je kind op off-modus zetten en puur de focus op je eigen gedachten en emoties onder het genot van een kop thee.
De laatste maanden zijn enorm veel emoties de revue gepasseerd en waar ga je dan beginnen? Dit jaar mochten we inluiden met mijn twee aangenomen broers in Rotterdam. Een waanzinnige ervaring. Nieuwjaar of niet, ze geven mij altijd het gevoel enorm gewenst te zijn en ik word in hun bijzijn ook altijd letterlijk en figuurlijk omarmt door veel liefde en warmte. ( En heerlijk eten!)
Een paar dagen later gaf ik gehoor aan de vraag of ik wou langskomen want ik was nodig. En voor mensen waar mijn hart voor openstaat ben ik altijd bereid om hulp te bieden. Helaas verliep die avond anders dan gedacht en werd ik eigenlijk keihard geconfronteerd met puur egoïsme en onvolwassenheid. Die ervaring heeft me heel veel pijn gedaan en heb er toch een lange tijd last van gehad. Iemand waar je jaren lief en leed mee hebt gedeeld lijkt compleet te zijn veranderd. Enkel leugens, bedrog, alcohol en drugs hadden leken een prominente plek in haar leven te hebben gekregen. En daar pas ik voor. Iemand die zo destructief met zichzelf te werk gaat, sleurt enkel zijn omgeving mee in dat zwarte gat.
Buiten de verantwoordelijkheid die ik naar mijn gezin toe heb, moest ik ook aan mijzelf denken want het bleef aan mij persoonlijk ook vreten.
In maart zijn we begonnen met de laatste grote verbouwing van ons huis. Na veel geregel, tekenwerk en plannen, mochten we dan eindelijk ons dak gaan afbreken en laten vernieuwen. Een complete nieuwe verdieping stond er binnen een paar weken met twee joekels van dakkapellen. Helaas gooide Corona roet in het eten en is er inmiddels een flinke vertraging op de afwerking ontstaan. Desalniettemin genieten we al enkele maanden van onze master bedroom met waanzinnig panorama view!
We kregen groen licht na ons intensieve pleegouderschap traject. Zo’n enorme bevestiging voor mijzelf. Kinderen zouden we zonder hulp niet meer krijgen en waarom niet kindjes helpen die nog niet eens een eigen bedje hebben? Het leek me prachtig om iets goeds terug te mogen doen voor de maatschappij en met onze zorgzame dochter een mijn zijde leek me dat een geweldig avontuur om aan te gaan.
Ondanks het feit dat we een prachtige dochter hebben en de goedkeuring voor het pleegouderschap, bleef het aan mij knagen om het niet nog één keer te proberen bij een fertiliteitsarts. Mijn man begreep mijn gevoel en stond er zelfs voor open om het nog een kans te geven. Ná de verbouwing. Want een zwangerschap tijdens een verbouwing hadden we al gehad en dat was geen groot succes.
Ons wonder werd dit jaar drie en al maanden had ze de grote wens om een trampoline voor haar verjaardag te krijgen. Twee dagen voor het verjaardag veranderde deze wens in het krijgen van een broertje of zusje. Schaapachtig hebben we gelachen want tja… zoiets kun je wel willen maar tussen willen en werkelijkheid zit een heel groot verschil. Toch was ik op haar verjaardag over tijd en gunde mijzelf een momentje met een plasstaafje. Helaas… zoals verwacht en zoals al honderden malen hiervoor bleef het bij 1 streepje.
Twee dagen later heb ik de kamer voor de pleegkindjes ingericht. Mócht er een spoedgeval komen, dat er in ieder geval een bedje klaarstond en kleertjes klaar hingen. Gaf me dan toch weer een beetje de voldoening door het opzetten van een babybed.
De dag nadien was ik nog altijd over tijd met bijkomende feit dat ik misselijk bleef. Vreemd. Ik had nog 1 test in de kast liggen. Hans was werken en mijn Ingelke dwarrelde op haar kamertje rond terwijl ik mijn plas opving om de test in te dopen. Binnen een minuut was er een tweede streepje zichtbaar. Amper zichtbaar maar zichtbaar. Ik kon mijn ogen niet geloven!
Gelijk heb ik het nieuws gedeeld met mijn dochter. Ik moest het nieuws kwijt. Dat het niet geheel handig bleek, kwam ik snel genoeg achter toen ze iedereen vertelde dat mama een baby in haar buik had maar dat het een geheimpje was haha.
Een tweede wonder is zich nu aan het vormen in mijn buik. Net als bij onze dochter hebben we het met 8 weken wereldkundig gemaakt door foto’s gemaakt door mijn vriendin.
Natuurlijk veel te vroeg maar onze kwebbelkont had het anders wel verteld.
Dit heugelijke nieuws bracht voor mij ook weer verdriet met zich mee. Net als de vorige keer, heb ik mensen om mij heen die dit wonder niet gegund is en die ik het met alle liefde had willen geven. Ik voel me schuldig. Natuurlijk is dit niet nodig want ik heb nu eenmaal niet het lot van mijzelf of een ander in handen. Toch zou ik mijzelf onmenselijk vinden als ik mijn gezicht zou keren van de pijn die het kinderloos zijn met zich mee kan brengen. Want ik ken immers de pijn en het verdriet. De maandelijkse teleurstelling tot en met het verloren vertrouwen in je eigen lichaam. Ik blijf hoop houden voor deze stellen dat ook hun wens een keer uitkomt of dat ze zich kunnen berusten in het feit dat het niet anders is.
Vandaag hebben we voor het eerst het hartje mogen horen. De vijfde echo inmiddels maar nu mochten we het pas horen. Onwerkelijk is het om te zien. Ik voel ons kindje al regelmatig bewegen en geniet er intens van. Ondanks het kindje nu pas zo groot is als een kuikentje hebben we al communicatie. Al is het maar dat er getrappel is gevolgd door trek in truffelmayonaise. Ongelooflijk mooi en bijzonder. Ik zou het nooit als vanzelfsprekend willen gaan zien want het is ‘gewoon’ een wonder. Toch die angst blijft net als bij ons eerste wonder om niet teveel te hechten, wánt het kan fout gaan en dan?
En daar zit ik dan achter mijn pc, overvol van emoties. Hormonen of niet, ik ben gelukkig een gevoelsmens en ben blij dat ik mijzelf de tranen van blijdschap en verdriet gun.
“There are only two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as though everything is a miracle.” Albert Einstein
Facebook Comments