Een aantal jaren ben ik in de ban geweest van ene zekere meneer. Hij was het centrale punt in mijn leven en alles dat ik deed of ondernam was met hem in mijn achterhoofd. Deze ene zekere meneer betekende de wereld voor me en ik had ons hele leven al uitgestippeld. Alleen nu is het punt gekomen dat voor bepaalde zaken de tijd begon te dringen en het feit wil zijn dat deze ene zekere meneer de boot af bleef houden. Een gevoel van paniek beving mijn lichaam want als ik ergens niet mee om kan gaan is het afwijzing. Een strijd ontstond die zo’n twee jaar lang voort bleef duren. Een strijd van aantrekken en wegduwen. Een oorlog tussen verstand en gevoel.
Deze ene zekere meneer heeft mijn hart weten te veroveren. Hij hield het vast en nam er bezit van. Hij streelde het, koesterde het maar had ook met enige regelmaat hardhandige sessies ermee. Hij deed het soms pijn met het grootste gemak maar had ondanks dat nog altijd bezit van mijn hart. En steeds als ik dacht dat ik mijn eigen hart weer terug had, ging de telefoon en hoorde ik zijn stem.
Ik ben een verslaafde van deze ene zekere meneer en nu laat hij me cold turkey achter. Ik raak weer in paniek en word licht in mijn hoofd. Het kan niet, het mag niet, ik wil niet dat het over is.
Passenger begint aan zijn laatste zin en stopt even, richt zich tot deze ene zeker man:” And you let her go…”
Facebook Comments