When The Heartache Is Over,,,

Vroegâh…. toen men nog onbezorgd kon douchen en koken. Je de lichten aan kon laten voor als je ’s avonds de deur uitging.
Tegenwoordig stopt de ambulance met zwaailichten en sirenes voor je deur omdat je een brief hebt binnen gekregen met je nieuwe voorgestelde, sorry, opgelegde maandelijkse energie nota.

Inmiddels mag ik me alweer gelukkig prijzen met ons derde wonder dat op komst is. Na drie miskramen zijn we gezegend met een gezond jongetje van 20 weekjes ‘oud’ in mijn buik. Maar zoals al mijn voorgaande zwangerschappen, kon deze ook enkel ontstaan door verbouwingsplannen. Niet dat deze gepland waren maar we kregen een verpletterend rapport van een bouwexpert die ik had ingeschakeld na de zoveelste lekkage aan onze gloednieuwe dakkappellen. Het héle dak kan er af. Inclusief het metselwerk van de eerste verdieping. Een ader sprong in mijn hoofd en dat terwijl ik met een staaf in mijn handen stond waar twee duidelijke strepen op zichtbaar waren.

Ok, dit gingen we goed doorstaan. De aannemer was ook meteen de eerste die over onze zwangerschap was geïnformeerd. Met ferme taal heb ik duidelijk gemaakt dat dit mijn laatste zwangerschap zou zijn, wederom een wonder en dat ik niet weer door hem in de ambulance zou komen te liggen door de stress van de verbouwing.

Ondertussen hadden we ook nog de problematiek van onze pleegdochter en de traagheid waarmee de hulp voor haar op gang kwam. Een leven met drie jonge kids is al pittig maar als je dan een kindje met zo’n enorme rugzak hebt, vraagt dat even net ‘iets’ meer.
Haar gedrag begon schadelijk te worden voor zichzelf maar ook voor ons en met name mijn eigen kindjes. Ik kon niet meer. De batterij was op en er kwam gewoonweg geen hulp.

Uiteindelijk kwam het verschrikkelijke nieuws tot ons dat Noa bij ons weg zou gaan. Why? Waarom zou je een compleet gezin uit elkaar rukken? Er was nog zoveel meer tussen hoe het ging en een uit huis plaatsing. We konden niks meer doen, de beslissing was gemaakt.
Toevallig in diezelfde tijd nam haar biologische moeder contact op. Er kwam zoveel aan het licht en in een keer was voor ons allemaal duidelijk waarom de dingen gegaan zijn zoals ze zijn gegaan. Mijn hart huilt voor Noa en haar mama. Dit hebben ze niet verdiend. Hans en ik hebben door deze ontzettend negatieve ervaring met pleegzorg, besloten dit nooit meer te willen doen. Het leed dat Jeugdzorg heet. Nooit meer!
Ooit wijd ik nog een complete blog aan de waarheid maar gezien de lopende zaken op dit moment is zwijgen goud waard.

Twee weken nadat Noa bij ons was weggehaald, zijn we op vakantie geweest. Twee weken Oostenrijk. Onze eerste echte vakantie samen als gezin. Ik keek er enorm naar uit. Even weg van alle ellende.
Dacht ik…. het was precies 10 jaar nadat ik er voor het laatst was geweest. Met Ernst… Op heel veel plekken kwamen herinneringen boven en vaak voelde ik me verdrietig. Niet omdat ik er met Hans was maar meer omdat het me steeds terug katapulteert naar het onrecht door corona. Zijn dood die nooit had mogen zijn. Het verdriet dat ik terug zag bij een ieder die hij achterliet.
Ik dacht vaak terug aan dat ik met mijn eigen ouders daar was. En ook dat was pijnlijk want ik spreek mijn vader al vanaf februari niet meer. Desalniettemin herinnerde mij een hele hoop plekken aan onze vakanties van vroeger. De dingen die hij me geleerd had over Oostenrijk en de manier van rijden in de bergen. Ik kan boos op en verdrietig om iemand zijn maar zelfs dan durf ik nog eerlijk ook de goede kanten van iemand te benoemen.
Een hele grote mix van emoties iedere dag opnieuw. En dat terwijl je zwanger bent en het allemaal al een rollercoaster van emoties is.
Toch was het een waanzinnige vakantie met prachtige ervaringen.

Eenmaal terug thuis startte het leven meteen weer. Dayhna begon met haar eerste zwemles en een dag later was er alweer school. Nagenieten zat er niet echt in.

De dagen die volgden waren eigenlijk gevuld met het verzamelen van informatie over de onterechte uithuisplaatsing van Noa. De valse beschuldigingen, de urenlange telefoontjes met advocaten en instanties. En dan de online confrontatie met de tegenpartij. Weken had ik me er op voorbereid. Ik ging ze neerhalen. In ieder geval duidelijk maken dat ze de verkeerde voor zich hadden en ik zeker niet iemand ben die zomaar opgeeft. En al helemaal niet als er onrecht speelt. Ze kregen hun zin niet van me.
De zitting is komende maand…

Ondertussen dat ik wist wat wél de waarheid was, speelt de hele grote angst dat hun leugens door verkeerde partijen wordt opgepikt en ik mijn eigen kindjes dadelijk kwijt ga raken. En hoe erg ook, die angst is reëel. We zijn nu met de neus op de feiten gedrukt wat deze instanties met haar leugens voor elkaar weet te krijgen.

In de week dat de school alweer was begonnen, vond ik een bezoekje aan de dierenarts met ons poezenkindje Frenky geen overbodige luxe. Hij was broodmager geworden. Alert maar mager. De dierenarts deelde mijn zorgen en vond dat er een echo gemaakt moest worden want er waren dingen zijn buikje voelbaar die er niet thuis hoorde. Hij constateerde dat onze lieve ouwe knorrepot een tumor in zijn buik had en deze was niet operabel. Mijn hart brak. Is het dan nooit genoeg? Waarom? Mijn lieve Frenky zal ons nog hoogstens een paar maanden vergezellen.
En die tranen? Die mogen nog niet vloeien want tja… iets met een hoog sensitieve dochter die zich dit enorm gaat aantrekken. We gooien het maar weer op de enorme hoop die inmiddels al onverwerkt achter me aansjokt.

Mijn batterij kreeg er maar steeds meer moeite mee om zich op te laden. Hele dagen van malen en verwerken van informatie en emoties.
Hans en ik zouden een avond voor onszelf hebben. Gezellig samen gaan uit eten zonder kindjes. Op de heenweg keek ik even of de reservering goed was doorgekomen en viel mijn oog op een mail die ik gemist had die middag. Onze nieuwe voorgestelde ( opgelegde) energie nota. Het citeren van de mail, resulteerde bijna in een auto die zich om wou keren en de weg naar huis wou vervolgen.
Van een gezellig avondje samen eten bleef nog maar weinig over. We zouden persoonlijk failliet gaan.

De dag nadien heb ik niks anders gedaan dan telefoontjes gepleegd, opties uitgezocht en er bleef niks anders over dan compleet van het gas af te gaan. Douchen zal voorlopig met een campingdouche zak geschieden. De vloerverwarming was al uit en vervangen door airco maar de rest van het gasloze leven zal volgen tot er andere opties zijn aangesloten.
Tijdens het eten werd me duidelijk hoe gruwelijk de wereld momenteel in elkaar stak.
Mijn man tegenover me. Zes dagen per week keihard aan het werk en zelfs op dit moment zijn die zes dagen niet voldoende. Zijn baan onzeker omdat het meeste draait op gas.
Mijn kinderen nietsvermoedend aan tafel, niet gevraagd om dit leven en ik stort ze in de ellende. Het kindje in mijn buik dat de hele dag nog geen kick had gegeven.
Ik voelde een steek in mijn hart alsof er een mes doorheen ging. Ik dacht dat als ik even op de bank zou gaan liggen, het wel weer over zou gaan. De pijn werd erger een straalde uit. Dit kon en mocht nu niet gebeuren. Ik wou niet dood! Niet nu mijn kids nog zou jong zijn en er een ongeboren kindje in mijn buik zit. Mijn ademhaling werd sneller en ik verging van de pijn in mijn hart. Ik kon dit niet meer…
Een paar tellen later stonden er twee ambulance broeders naast me. Ze dachten aan een hartaanval maar godzijdank was er met mijn hart niks mis. Dit was de uitkomst van maanden van shit en ellende. De strop om mijn nek door de energiemaatschappijen die ondanks de crisis gewoonweg nog winsten willen maken over de rug van mijn hardwerkende man. Een paniekaanval was het gevolg.

Vol ongeloof, vol boosheid en verdriet lig ik al de hele dag op de bank bij te komen. Hopend dat mijn batterij wat op kan laden maar ik voel het niet. Ik kan niet aanschouwen wat er op dit moment gebeurt met de wereld. Hoe ‘het volk’ voor de gek gehouden wordt.
Een appartement waar ik ooit voor 450 euro per maand woonde, wordt nu voor 1000 euro verhuurd. Mensen krijgen geen woningen, er is zogenaamd geen geld voor. Maar er worden tientallen huizen uit de grond geknald om mensen die hier komen ‘vluchten’ onderdak te bieden. Voor onze eigen zwervers is er geen plek of ruimte en ik gun iedereen een dak boven zijn hoofd en een gevuld bord op deze aardbol! Maar ik heb een hekel aan onderscheid.
Energiemaatschappijen maken miljoenen winst en toch zijn er mensen die zich ophangen omdat ze de rekeningen niet meer kunnen betalen.
Ik dacht na corona dat men wel ‘wakker’ was. Na de zoveelste persconferentie waarin loze beloftes werden gedaan. De corona crisis die zoveel zelfstandigen de kop heeft gekost en dan nu de naïviteit dat de overheid wel ‘hulp’ zal bieden. Als de overheid toch zo begaan was met ons als volk, waarom zijn er dan zoveel tegenstrijdigheden? Waarom worden er dan nog winsten gemaakt terwijl er mensen kapot gaan? Waar is de solidariteit die we als groepsdier eigenlijk zouden moeten hebben?

“Solidariteit is niet een gevoel van vaag medelijden of oppervlakkig leedvermaak over het ongeluk van zovelen, zowel dichtbij als veraf. Integendeel, het is een vastberaden en volhardend voornemen om zich in te zetten voor het gemeenschappelijk welzijn; dat wil zeggen voor het welzijn van allen en van elk individu, omdat we werkelijk allemaal verantwoordelijk zijn voor allen.” -John Paul II-