Het leukste gedeelte van een stapweekend met je vriendin in je favoriete kroeg, is toch wel “the day after”. Opstaan met het gevoel dat er nog altijd te veel alcohol in je bloed zit. Die heerlijke warme douche om alle sigarettenlucht van je af te spoelen en dan bam! De ene na de andere herinnering die op komt borrelen. Ik zet de warme kraan nog iets hoger want kennelijk werkt dat zo: Hoe heter het water, hoe beter die genante herinneringen worden weggespoeld.
Ontelbare keren heb ik deze ochtend tijdens mijn doucheritueel met mijn ogen gerold, gezucht van schaamte, gezucht van ergernis en gezucht van geilheid.
Alcohol, hetgeen geen excuus kent voor zijn gebruik maar de meest vreemde situaties weet te creëren.
Langzaam maar zeker komt de avond bij mij terug. De gesproken zinnen vormen weer verhalen.
De ogenschijnlijke ideale schoonzoon die over zijn 20-jarig huwelijk vertelde en verkondigde een der laatsten der monogamen te zijn. Een gevoel van pijn en gemis borrelde in mij op. En nog voor ik in een depressie kon schieten, schoot er iets in mij. Een hete gloed schoot vanuit mijn vrouwelijkheid en strekte zich uit over mijn hele lijf. Twee ondeugende ogen keken mij aan met een nog ondeugendere lach daaronder. Ik was het even vergeten. Een gemaakte afspraak. Complete overgave. Een substituut voor de man en een afstandsbediening.
Ik keerde weer even terug naar het hier en nu en schudde met mijn hoofd. Kennelijk is het niet alleen de alcohol die me mijn verstand ontnam voor het maken van een dergelijke afspraak. Het lichamelijke verlangen had het weer eens gewonnen van het verstandelijk vermogen.
Hoe is het toch mogelijk dat een persoon hetzelfde effect kan hebben als een avondje stappen?
Ik verloor alle redelijkheid en het bewustzijn van de aanwezigheid van mensen om mij heen. Het gevoel werd heviger en ik moest vluchten. Vluchten van het infrarood bereik. Koortsachtig zocht ik mijn weg door de kroeg naar het toilet. Het koude water liep over mijn handen en ik keek ondertussen in de spiegel. Ik zag mijn gezichtsuitdrukking. Een rode blos, wazige blik en een diepere ademhaling. Was het de alcohol? De hijs die ik had gehad van een joint? Of die ondeugende blik die die avond controle over mij had? Mijn overpeinzingen werden hevig onderbroken door het infrarood signaal dat mij weer had gevonden. Ik greep de wastafel vast en sloot mijn ogen. Ik besloot dat nadenken geen zin had. Waarom altijd antwoorden willen krijgen als de mysterieuze kant van het leven zoveel malen spannender is?
Als een echte controlefreak, freak ik bij de gedachte geen controle over een situatie te hebben. Niet te weten wat komen gaat. Geen zekerheid te kennen. Niet te weten of nu wel of niet open te staan voor mensen. Is het erg om niemand om je heen te hebben om intense liefde mee te delen? Is het erg om alle facetten van een relatie uit elkaar te trekken en de rollen te verdelen over verschillende mensen? Is het een goed iets om te doen of enkel weer een uitvlucht om niet kwetsbaar opgesteld te hoeven staan? Complete overgave, spannend avontuur of just one big mistake?
“The truth is, everyone is going to hurt you. You just got to find the ones worth suffering for.”
Bob Marley
Facebook Comments