Diep in gedachten verzonken zit ik met mijn boek in de trein. Kilometers rails glijden onder mij langs en de ene pagina na de andere sla ik om. Tot op eens de stem van de conducteur door de speakers klinkt. Ik slaak een diepe zucht want het kan niet anders dan dat er weer eens gewerkt wordt aan het spoor en ik mijn weg niet kan vervolgen. En ja hoor. Een uur extra onderweg en dat ook nog eens met de bus.
Geërgerd pak ik mijn boek weer vast en weet dat ik nog een half uur langer door kan lezen.
De trein stopt en vriendelijk worden we verzocht allemaal uit te stappen. Na een wandeling van vijf minuten zijn we met de hele stoet aangekomen bij de bussen. Ik zoek een plaatsje en wil mijn boek uit mijn tas pakken als er net op dat moment een vrouw vraagt of de plaats naast mij nog vrij is. Ik zeg net iets te vlug “ja” en pak mijn koffer tussen mijn benen. Snel werp ik een blik achter in de bus want in mijn herinnering was daar nog plaats genoeg. En weer mag ik mijn longen met een druk laten leeglopen want bijna de gehele achterkant is nog leeg. Waarom?!
Ik hou me voor dat het maar een half uur opgepropt zitten is en probeer me te focussen op herkenbare items in de duisternis. De bus start zijn motor en begint aan de rit richting mijn overstap. Een walm van zoete, pure frisheid strijkt langs mijn neus. Ik adem diep in. Waar ken ik deze geur van? Ik snuif nog een keer maar helaas, de geurmoleculen waren alweer op. Toch probeer ik me te herinneren waar ik deze geur van ken. En wie in deze bus draagt deze geur?
We naderen een rotonde, de bus neemt haar bocht en daar is het weer! Ik inhaleer diep en geniet van de heerlijke lucht. Dan realiseer ik het me dat de vrouw voor me deze lucht draagt. Ik probeer me voor te stellen hoe ze er uitziet. Het enige dat ik kan zien zijn haar prachtige bruine krullen. En die heerlijke lucht! We gaan weer door een bocht. Stiekem hoop ik op nog meer bochten maar helaas. Er zullen er nog twee volgen en dan is het gedaan. Snel. Snuif. Denk. Denk. Ditmaal is de geur er langer en het brengt me terug naar een van mijn vroegste herinneringen. Naar die lieve kleuterleidster met haar prachtige glimlach. Ik open mijn ogen en daar zie ik haar gezicht in de reflectie van het raam. Bij het licht van de passerende lantaarnpalen kan ik haar gezicht ontcijferen. Ze heeft prachtige wijd opengesperde ogen, een strakke neus en een verbeten mondje dat bedenkelijk staat. Zou ze eigenlijk wel weten waar ze is? Is ze wel van hier? Ik kan niet wachten tot we bij een bocht komen om haar heerlijke geur weer op te snuiven. De bus remt af om snelheid te minderen voor een rood stoplicht. En daar is het weer! Weer snuif ik diep om de heerlijke geur op te snuiven maar gadverdamme! Wat is dat? Er heeft zomaar iemand een wind gelaten door mijn snuifmoment heen! Ik wil er niet over nadenken of het haar wind is maar het is vreselijk vies!Ik pak mijn jas voor mijn neus en probeer de lucht met mijn eigen parfum te maskeren. Even haal ik de jas weg om de lucht te inspecteren maar helaas. Waarom kon haar heerlijke, frisse lucht niet zo lang hangen? Ik zie dat we bij de een-na-laatste bocht komen. Nog twee momenten van geluk voor ik haar nooit meer zal mogen snuiven. We hangen in de bocht en snel steek ik mijn neus wat meer naar voren. De poeplucht is bijna helemaal verdwenen maar het kan me niets meer schelen. Ik moet en zal nog gebruik maken van deze twee momenten. Ik laat mijn longen volstromen en voel vlinders in mij opkomen. Een verliefdheid? Ik fantaseer over haar naast me in bed en dat ik mijn neus in haar haren steek en de hele zondagochtend mag genieten. Ik fantaseer over haar terwijl ik achter haar op het strand zit en mijn gezicht in haar krullen duw. Ik wil verder fantaseren maar we zijn al bij onze eindbestemming. Ze staat op en ik wil de vrouw naast me haast van haar stoel drukken. Ik zie dat ze mij vreemd aan zit te staren en op dat moment besef ik dat ze mijn hele snuif-gedrag heeft meegemaakt. Een seconde geneer ik me maar daar heb ik geen tijd voor. Ik zie de dame met het heerlijke luchtje uitstappen. Ik snel me achter haar aan en vergeet in mijn haast bijna mijn koffer. Ongemakkelijk sta ik naast de bus want ik zie dat ze haar spullen uit het kofferruim moet pakken. Even hoop ik dat ze ook in dezelfde bus als ik weer verder moet maar zoals Marco Borsato ooit zong, zijn de meeste dromen bedrog. Zo onverwachts als ze in mijn leven kwam en me even een gelukzalig moment bracht, zo abrupt verdween ze.
Dag zoete, mooie krullenbol.
Facebook Comments