Happy New Year!

2017 was voor mij een jaar met vele diepe dalen maar ook ongekende hoogtepunten. Heel onze kring heeft vanaf begin dit jaar mee kunnen genieten online maar ook live van hoe bij ons de grote verbouwing begon. Van de 3D- tekeningen die ik aanleverde aan de aannemer, tot aan de ellenlange telefoongesprekken omdat Hans niet verzekerd kon worden voor het huis, waardoor bijna de bouw niet door kon gaan; Het was een rollercoaster. En dat terwijl ik met torenhoge hormoonwaardes zat. We hebben ongelooflijk veel hulp gehad van vrienden en familie die ons vanaf de sloop tot aan de afwerking hebben bijgestaan. Namens deze weg wil ik dus ook nogmaals iedereen bedanken! ( En ja de barbecue komt er aan in 2018 als we met z’n allen weer veilig en opgeruimd op het terras kunnen zitten 😉 ).

Deze verbouwing zijn we aangegaan omdat we in 2016 het wonderlijke nieuws af konden lezen van zo’n plasstick. Zoals dat zo heel “modern” heet: Wij waren zwanger! Ik vraag me heden ten dage nog altijd af hoe Hans zwanger had moeten zijn maar ik denk dat ze bedoelen met dat “samen zwanger zijn” dat mijn omvang toenam maar die van Hans ook. Samen gingen we dan ook naar iedere echo en oh boy wat hadden we er gelukkig veel! Begrijp die azijnpissers op die mamafora niet ( want ja daar moet je je dan ook voor aanmelden als je die twee strepen hebt gesignaleerd) dat ze “echt niet zoveel echo’s willen”. Wat is er nu in Jezusnaam niet geweldig aan het feit dat je je ongeboren wonder kunt aanschouwen op zo’n schermpje? Dus daar zaten we dan, iedere keer met tranen in onze ogen heerlijk week te worden bij het zien van ons “Ingelke”. Want zo hadden we ons wonder genoemd: Ingelke.

Nadat die vier weken gepasseerd waren van de bouw en er al 2,5 maand vertraging was opgelopen, denk ik dat mijn innerlijke ik het niet langer meer op kon brengen om toneel te spelen. Helaas heb ik niet als een zwangere duivel tekeer staan gaan maar zorgde deze stress voor weeën met 32 weken. Ons Ingelke had er denk ik genoeg van om maar de hele dag geboor, getimmer, gezaag en geruzie aan te horen. En terecht! Het is nu niet dat die enorme villa die in aan mijn voorkant had hangen deuren had om mee te smijten. Het kind kon toch ook niet haar mening ventileren daar in dat water. Dus ik begrijp het achteraf wel dat ze het zo lekker spannend voor ons maakte. Vluchtig is er die dag nog een gedachte gepasseerd dat zo’n klein kind krijgen ook voordelen heeft. De speeltuin daar beneden zou in ieder geval niet teveel te lijden hebben gehad. Maarrr zoals een goede moeder betaamt ben ik netjes al puffend en steunend met manlief in het midden van de nacht naar het ziekenhuis gegaan om ervoor te zorgen dat ons Ingelke voor de laatste afwerking nog even netjes binnen zou blijven. Terwijl ik lekker lui lag te niksen daar in dat dure hotel met ontbijt op bed service, hebben mijn vriendinnen mijn man ontzettend goed geholpen met het klaarmaken van ons nestje.

Uiteindelijk hebben we ons er min of meer bij neergelegd om de laatste weken van mijn zwangerschap lekker niets te doen. Helaas kreeg mijn lieve man toen een burn out. Shit! Daar zat ik dan met een buik alsof ik een vijfling had ingeslikt en een man die geen weg met zichzelf wist.

De weken kropen voorbij en mijn olifantenpoten daar was ik ook al heel snel op uitgekeken. En leek het in eerste instantie er op dat ons Ingelke zich eerder zou melden, was ze nu met geen mogelijkheid er uit te krijgen. Ik heb gedanst, gesprongen, geperst en nog van die andere dingen die je liever privé houdt want mannen, zwangerschap en seks lijkt niet zo’n geweldig onderwerp om over te praten kennelijk. Met 40 weken en 3 dagen mochten we weer op controle en ik heb gesmeekt om een inleiding maar dat mocht alleen als er een reden voor was. K*t! Ze ging even kijken YES! Er was te weinig vruchtwater. Het einde van de olifantenpoten, gewaggel en dat eeuwige benieuwd zijn naar wat voor wonder ik in mijn enorme buik had, was in zicht. Hallelujah!

Met 40 weken en 4 dagen ben ik na een inleiding om half 8 ’s morgens, een weeënstorm van 2,5 uur gevolgd door zo’n hemelse prik en een geweldige dag met mijn ouders, broertje en aangenomen zuster, na een bevalling van 43 minuten bevallen van het mooiste meisje dat we op deze aardbol hebben: Dayhna ( Daisy Hans ) Reina ( Koningin ) Skylar ( eeuwige leven, kracht, liefde en schoonheid ). Inmiddels is deze dame alweer een half jaar oud. Ze is een van de vrolijkste kindjes die ik ken. Iedere morgen wordt ze met een lach wakker en hoe kort mijn nacht ook was, zodra die mondhoeken van dat wonder omhoog gaan, ben ik alles weer vergeten.

Mijn lieve man heeft zijn weg ook weer gevonden toen er twee andere ingelkes op dezen aerdbol onze lichtstraat kwamen plaatsen. Nog voor de kerstdagen zaten we na bijna 8 maanden wachten op onze aannemer, eindelijk met een dicht huis zonder kou en zonder tocht. Letterlijk werd er op dat moment iets afgesloten. Zucht.

En nu zit ik hier, even snel tussen de borstvoedingen door mijn verhaal te typen zoals het vluchtig in me op is gekomen. Mocht ik iets of iemand vergeten zijn om te bedanken dan bij deze mijn excuses. Ik zal het maar gooien op een nog niet opgeloste zwangerschapsdementie.

Voor een ieder die ik ken wil ik jou/u/jullie het allerbeste wensen voor het komende jaar. Moge het een jaar worden vol liefde, geluk, wensen die uitkomen, vele gevulde wijn en bierglazen, mooie reizen, van die innige momenten met iemand waar je veel om geeft ( of waar je gewoon even zin in hebt ) maar ook veel kracht en sterkte op momenten die we liever niet mee willen maken maar helaas wel bij het leven horen.

Happy New Year!