De avond begint te vallen en ik heb eindelijk even een moment voor mijzelf. En nu ik hier zo zit bedenk ik me in een keer dat er vandaag zoveel emoties de revue zijn gepasseerd.
Het intens geluk dat ik vanmorgen ervoer toen mijn dochter me glimlachend vanuit haar bedje aankeek. Hoe ik elke dag opnieuw mag ervaren dat ik de wereld voor haar ben. Daar waar ik altijd me te min voelde voor anderen, geeft dit engeltje mij het gevoel dat ik alles ben.
De vreugde die ik voelde toen mijn man zijn gekke bekken trok en mij een kus gaf. En die vreugde veranderde in no-time in ergernis omdat hij weer zijn eigen plan trok. Maar ik kan nooit lang boos op hem zijn. Ik hou intens van hem.
Het geluk op het moment er van de achterbank klinkt: “Ooooopaaa, ooooomaaa!!!” wanneer we de straat van mijn ouders inrijden. Ze rent naar binnen en vliegt mijn vader om de hals. Rent naar de trap en schreeuwt meerdere malen:” Ooooomaaa!” want mijn moeder is boven. Zelf had ik vroeger helaas niet zo’n goede band met mijn ouders maar het zijn geweldige grootouders en het roert me om te zien hoe mijn dochter naar hen toetrekt.
De angst toen ik weer alleen de weg op moest. Sinds de geboorte van mijn dochter heeft denken aan de dood een andere invulling gekregen. Was ik eerst niet bang voor de dood, nu verafschuw ik hem. Ik wil nu nog niet dood. Ik wil van ons kind genieten. Ik wil van mijn man genieten. Ik wil van ons paleisje in wording genieten en ik wil van zoveel andere dingen ook nog genieten. Dus de weg op gaan is in een keer een confrontatie voor me met een eventuele dood.
Vroeger reed ik uren alleen en meestal midden in de nacht. De muziek loeihard aan en gassen maar. Maar het was altijd een rondje om de kerk. Nu zit ik meerdere uren in de auto. Alleen.
De opluchting die ik kreeg door een positieve uitslag die ik mijzelf niet had gegund.
Het verdriet bij het horen van een nummer. Soms hebben mensen voor een hele lange tijd een deel uitgemaakt van je leven maar door fundamentele verschillen, moet je soms voor een andere weg kiezen of omdat ze het leven lieten.
Desalniettemin riepen bepaalde nummers vandaag gemis op. Verdriet omdat deze mensen niet meer een rol hebben in mijn leven.
Maar ook boosheid over de leugens die me verteld zijn. Over de gewekte verlangens die niet vervuld werden.
Het schuldgevoel omdat ik niet direct naar huis wou en even gebruik maakte van het feit dat ik alleen was en rustig boodschappen kon gaan doen.
Uiteindelijk toen ik vanavond de auto hier op de oprit parkeerde en de motor afschakelde, merkte ik op dat er door de stilte heen, regendruppels begonnen te vallen op het dak van de auto. Ik keek naar de achterbank en daar lag mijn engeltje vredig in haar stoeltje te slapen. Ik opende het portier en de heerlijke geur van het net natte bos stroomde mijn auto in. Diep snoof ik de geur op en stapte uit. De regen begon harder te vallen maar het deerde niet. Dit was een moment van intens geluk. Het onschuld op de achterbank en het pure van de natuur waar ik tegenover mag wonen. Ik spreidde mijn armen en voor een moment bleef ik staan. Dit zijn de kleine simpele dingen die het leven zo waardevol maken. Dit is waar ik voor wil leven…
“Enjoy the little things, for one day you may look back and realize they were the big things.”
Robert Brault
herkenbaar meid