Na een hele tijd met een writingblock te hebben gezeten, denk ik toch weer een thema te hebben gevonden om over te schrijven.
“Beleefdheid”
We weten allemaal wel wat het inhoudt: Opstaan in de bus en je plaats afstaan an de oudere dame, ouderen en onbekenden met u aanspreken en ga zo maar door.
Maar we hebben ook nog de beleefdheidsvormen zoals iemand figuurlijk niet tegen het hoofd willen stoten, soms toch maar even die ene kritiek wegslikken.
Maar wanneer wordt diezelfde beleefdheid een begrenzing voor jezelf?
Ik heb vandaag een gezellige avond achter de rug. Heerlijk bij een vriendin gebarbecued en daarna bij haar huis voor op een pleintje gezeten met een paar andere vrouwen. Door een hevig regenbuitje werd het gezellig keuvelen verplicht afgekapt. Waardoor ik weer bij mijn vriendin thuis belandde.
Je kent het wel, vrouwen onder elkaar en dan het na bespreken (lees: roddelen) van alle aanwezigen. Mijn vriendin vertelde over een van de vrouwen die haar heel lief een uitje had aangeboden. Echter had mijn vriendin hier niet veel behoefte aan. Ze had dus heel gemakkelijk kunnen zeggen dat ze er geen zin in had. Toch hield iets haar tegen en verzon ze een smoes om er onderuit te komen. Heel herkenbaar, althans in dit gedeelte van Nederland. Als ik er zo over na denk, doe ik het zelf ook veel te vaak. Maar waarom? Nederland is toch het land van de vrije meningsuiting? Waarom houdt ons geweten ons dan zo vaak tegen?
Mijn moeder heeft me ook altijd geleerd om me maar aan te passen aan de wensen van anderen. Sterker nog ze had het er vandaag nog over. “Zet je er maar overheen en pas je maar aan. ”
Mijn huidige vriend daarintegen, slaat helemaal door naar de andere kant en wilt onder geen enkele omstandigheden iets tegen zijn zin in doen. “Mijn leven is daarvoor te kort.”
Waar ligt hier de grens? Zelf vind ik ook dat het leven niet alleen uit rozengeur en manenschijn bestaat en dan je soms wel eens iets tegen je zin in moet doen. Maar moet dat eigenlijk wel?
Een andere vriend van me heeft het altijd over het recht op zelfbeschikking. http://www.artikeltjes.com/artikeltjes/699/1/Het-recht-op-zelfbeschikking/Page1.html
Oftewel het recht om als persoon te bestaan. Ik besta dus voor mezelf en niet voor anderen.
In mijn autistische brein waarbij alles letterlijk genomen wordt, is dit een grijs gebied en daarmee een heel moeilijk gebied. Of het is zwart of het is wit. Meestal reageer ik in dergelijke situtaties zoals ik mijn naasten heb zien reageren en dus zal het wel de juiste manier zijn geweest. Maar is het dat wel? En ben ik niet de enige die hier mee zit?
Eigenlijk zouden we gewoon alles moeten kunnen uitspreken wat we denken, voelen en vinden. Mijn conlusie: Helaas heeft iedereen een ego (Ego: identificatie met een zelfbeeld, zelf- beoordeling, zelf- waan of zelf-gevoel ) en bij de een is die wat groter dan bij de ander. Met name de onzekere mensen hebben een heel groot ego. Wat grappig is want je zou eerder bij een zelfverzekerd iemand een groot ego verwachten. * Even een subnote: de mensen die vaak heel zelfverzekerd overkomen ( lees: Narcist http://nl.wikipedia.org/wiki/Narcisme) zijn vaak de meest onzekere mensen.
Enfin, deze onzekere mensen met dus een groot ego, kunnen heel moeilijk kritiek of afwijzing verdragen. Wat er dus weer voor zorgt dat anderen hun mond houden en eerder een smoes verzinnen dan rechtuit te spreken wat ze op hun hart hebben.
Rest mij alleen nog de vraag waarom we dan denken dat de wereld alleen onzekere mensen heeft? Een weerspiegeling van ons eigenbeeld?
Facebook Comments