Hij voelde vocht op zijn bovenlip. Alweer! Hij graaide op tafel naar het pakje met papieren zakdoekjes. Er zat er nog een in. Hij snoot zijn neus en realiseerde zich dat dit zakdoekje symbolisch leek te staan voor zijn leven. Ook dit laatste papiertje zou hij gebruiken en uiteindelijk wegsmijten als het onbruikbaar was. Hij wist van zichzelf dat hij op deze manier omging met mensen maar het leek iets of iemand anders te zijn die daar de controle over had. Hijzelf was het immers niet. Het toeval leek gewoon dat alle externe factoren ervoor zorgde dat hij in bepaalde situaties terecht kwam. De Goden zouden het wel op hem voorzien hebben.
Radeloos, bijna moedeloos zat hij daar, niet wetend waar hij die woorden aan had verdiend. Hij herhaalde ze nogmaals voor zichzelf en voelde het vuur weer in hem opkomen. Gevolgd door een blussend tranendal.
Hij kon het voorgaande gesprek met moeite naar voren halen. Juíst dit gesprek had geleid tot een breuk maar hij kon het zich niet meer volledig herinneren. Alleen vlagen leken naar voren te komen. De vlagen waarin juist híj afgemaakt werd. Hoe kon ze er dan bijkomen dat hij haar voor vuile vis had uitgemaakt. Hij wist het gewoon zeker dat zij de oorzaak van dit alles was!
Hij haalde nogmaals zijn neus op en wreef de restanten van zijn bovenlip. Beiden hadden ze hem puberaal genoemd. Puberaal…. Hij wist inmiddels waar hij de mosterd vandaan moest halen….Puberaal… Ja, hij kon af en toe als een jongere moppen tappen en er zelf het hardst om lachen, maar om dat sporadische gedrag tot puberaal te betitelen ging zelfs hem te ver.
Het zat niet in zijn karakter om mensen te kleineren. In zijn ogen was iedereen gelijk. Hij wou alleen met een paar mensen niet in contact komen omdat die niet van zijn niveau waren. Ja hallo, dat zag een blinde toch nog! Dat was gewoon niet zijn soort. Maar discrimineren zat niet in zijn aard. Ze moesten hem gewoon niet tegenspreken als hij gelijk had. Ja toch?
Hoe had zij als jonge vrouw het in haar hoofd durven halen om hem als oudere tegen te spreken? Had zij dan niet geleerd respect te hebben tegenover ouderen? Hij duldde gewoonweg geen tegenspraak op momenten wanneer hij zeker wist dat hij gelijk had. Maar dat had hij toch altijd wel. Wat wisten zij er nu van? Zij waren de hele dag met zichzelf bezig. Hij werkte en zat wat te gamen als hij thuis was en zij keek de hele dag door tv. En als ze als iets samen deden, was het ruziemaken. Dan kon ze wel bij mij terecht voor advies. Dán was hij wel goed! Dan klopte het precies wat hij zei.
Nee, hij had er genoeg van. Voor hem hoefde al die vriendschappen niet meer. Iedereen maakte misbruik van zijn goedheid en nooit kon hij eens terugvallen op anderen…Tja..Waarom zou hij ook? Hij was gedoemd een einzelgänger te zijn en dat zou hij ook altijd blijven.
Niemand op deze wereld begreep hem en was tegen hem. Hij was er van overtuigd…
“Ik ben graag alleen. Werkelijk eenzaam voel ik me slechts in gezelschap.”
Marc Callewaert
Vlaams criticus en schrijver 1927 – Heden
Facebook Comments