Een paar dagen terug belandde ik na een te druk en chaotisch maar wel gezellig etentje met mijn familie en wederhelft, in ons stamcafé.
We gingen met onze drankjes aan een tafeltje zitten bij bekenden. Waarop de dame naast me na een tijdje vraagt wat ik eigenlijk doe op dit moment. Een doodnormale vraag. Toch kon ik er geen fatsoenlijk antwoord op geven uit schaamte. Wat moest ik haar zeggen? Me staande proberen te houden bij mijn onderliggende depressie?
“Ja heb je geen doel in je leven?”
Ik dacht terug aan die keer dat ik samen met mijn vriendin een profiel had aangemaakt op zo’n gratis datingsite. Aan hoe ik bezig was met mijn doel. Het enige doel dat ik voor ogen had en het daar zwart op wit neerzetten. “Een traditionele relatie.” Een leuke partner om dingen mee te ondernemen. Een toekomst mee op te bouwen. Een gezin.
Mijn doel had ik voor ogen. Het leek zo simpel. Als huisvrouw de werkende man verblijden met de huishoudelijke taken en hem zijn vruchten werpen.
Die leuke partner heb ik gevonden en daar ben ik dan ook nog eens gewoon tegenaan gelopen. Op slag verliefd. Ik kreeg hem. En het samen leuke dingen ondernemen zat ook bij het pakket.
Het is mijn maatje, iemand die me aan het lachen kan maken, dingen met me kan delen, lief voor me is, ontzettend lomp uit de hoek kan komen maar met zijn blik mijn boze bui kan laten verdwijnen. En naast dat alles ook nog eens een geweldige minnaar.
Maar kan dit nog mijn enige doel zijn? Een gelukkige man aan mijn zijde? Ik voel de tijd aan mij voorbij glippen. Dagen vloeien in elkaar over zonder enig betekenis. Is het mijn depressie die het licht aan het einde van de tunnel kortstondig heeft gedoofd of moet ik de keuze des levens nog eens overpeinzen?
Carpe diem!
“The purpose of life is to live it, to taste experience to the utmost, to reach out eagerly and without fear for newer and richer experience.”
― Eleanor Roosevelt
Facebook Comments