Maandenlang probeer ik mezelf ertoe te zetten om van me af te schrijven. Iets wat voor mij werkt als een pijnstiller voor mijn mentale pijn. Ik merk alleen dat ik er overdag geen tijd meer voor heb en ’s avonds is mijn batterij gewoonweg leeg. Hallo leven met drie jonge kindjes!
De weken na de geboorte van ons zoontje werden een hel met onze dochter. Ze moest leren dat ze niet meer alleen was. Hele dagen van strijd voerden we. Ze deed dingen die ze nooit eerder deed en die ook nog eens gevaarlijk waren. Even over de schutting heen klimmen om bij de buren twee huizen verder te gaan buurten, was in een keer normaal. In plaats van rustig genieten van een mooie kraamtijd, was het continu alert zijn en gefocust op ons meisje.
Toen ons zoontje twee weken oud was, kwam het verschrikkelijke nieuws tot me dat mijn ex-vriend ongeneeslijk ziek was. In mijn omgeving waren er een paar mensen die geen begrip hadden omdat het een ex betrof waardoor ik me geremd voelde in het ervaren van mijn emoties en het uiten er van. Ik was bang dat andere mensen ook zo zouden denken. Maar deze meneer was niet zomaar een ex. In de periode van zijn ziektebed kwam er een artikel voorbij wat voor mij precies de puzzel in elkaar liet vallen om te begrijpen wat hij voor mij was. Je hebt soulmates en levenspartners. Een soulmate is niet per se iemand waar je oud mee wordt of waar de relatie fantastisch mee is. Het is wel iemand die je hele gevoelswereld op zijn kop kan zetten en met je kan verbinden op een manier die niemand anders kan. En ook die verbintenis kan pijnlijk zijn. Een levenspartner is stabieler en zul je een grotere kans mee hebben om wel oud mee te worden. Deze zal niet als een wervelwind in je leven komen, alles omgooien en weer gaan. Dit gaat je stevige basis zijn. Voor mij was dit artikel dé omschrijving van Ernst en Hans. We zijn nu 9 maanden verder en nog altijd heb ik niet de kans gekregen of genomen om dit verlies voor mijzelf een plek te geven.
Mijn man was een topper voor me in deze moeilijke periode. Per toeval hebben we een week voor dit nieuws gepraat over Ernst en dat ik nog altijd heel veel verdriet had van de relatie maar ook van de breuk. Mijn man, die over kan komen als arrogant, bot en gevoelloos, liet een kant zien vanaf die tijd waardoor ik alleen maar nog meer van hem ben gaan houden. Hij begreep mij, was er voor me en toen ik gevraagd werd om bij Ernst te zijn en om hem te verzorgen, liet hij mij gaan. Hij wist dat ik dit nodig had en dat dit bij mij hoort om te doen. Ik ben hem er zo dankbaar dat hij mij dit gegund heeft.
Samen zijn we naar de begrafenis van Ernst geweest en toen ik Ernst samen met zijn zusje haar vriendin, de kindjes en zijn schoonbroer naar zijn laatste rustplaats heb mogen dragen, was Hans er na afloop om mij op te vangen. Ik heb zo’n enorm respect en waardering voor hem gekregen. Maar toen begon te dalen dat Ernst echt overleden was wou ik niemand meer om me heen. Ik begon van me af te bijten. Emotioneel wou ik niemand te dicht bij laten komen. Het koste me hoe langer hoe meer moeite om écht bij mensen in de buurt te willen zijn. Ik wou onder mijn dekens kruipen maar helaas. Daar waren twee kindjes die mama nodig hadden en niet begrepen dat mama in een rouwproces zat.
Ik voelde me langzaam afglijden. Terugkijkend op het afgelopen 1,5 jaar en opsommend wat er weer voor ellende achter me lag, vond ik dat mijn leven een nieuw doel moest krijgen. Een positieve invulling. Die helse zwangerschap die prachtig eindigde met de geboorte van het mooiste, knapste en liefste mannetje van de hele wereld. Een verbouwing die nog altijd niet klaar is. Mijn dochter die in een redelijk moeilijke fase zit. Het contact met mijn familie dat ik verloor en weer langzaam terug kwam. Vrienden die ik leek te verliezen. Het was een f’ing emotionele ride. Ik was klaar met het negatieve. Ik wou positiviteit. De wereld om ons heen kon ik niet meer op bouwen dus ik wou samen met Hans een wereld gaan creëren waar wij gelukkig in werden. En daar was op het pleegouderforum het zoekertje over “Noortje”. Iets in het bericht greep me aan. Ik stelde het aan Hans voor en na een privé bericht is het balletje gaan rollen. Laat nu net het toeval zijn geweest dat ons “Noortje” bij mijn oude schoolvriendin zat. Een kennismaking was er al snel en binnen een paar weken oefenen, waren we niet meer een gezin met twee kindjes maar met drie.
Ons “Noortje” was een afstandsbaby en mama had geen verslavingen gekend en wou geen actieve rol dus qua pleegkindjes zouden we het niet idealer kunnen treffen. Aldus de voogd. “Noortje” zou hier op mogen groeien. Ze had alleen een achterstand. Met precies 9 maanden verschil met onze zoon, zat ze fysiek gelijk qua ontwikkeling. Een pittige opgave maar ik wist zeker dat het mij zou gaan lukken. Ik had nog genoeg moederliefde over om ook dit kindje in mijn hart te kunnen sluiten.
Maar toen burste mijn bubble. Dit meisje was ondanks haar veilige omgeving waar ze is opgegroeid, meer beschadigd dan we dachten. Emotioneel was ze een grote knoop en kon zich niet uiten. Ja, in schreeuwen. Boosheid en frustratie. Hele dagen lang. Zo hard dat ik nu in een traject zit om een schroef in mijn schedel te laten boren omdat ze mij doof geschreeuwd heeft. Hans en ik vullen onze dagen met analyseren. Waarom is ze boos? Waar komt het vandaan? Wat kunnen we doen?
Buiten het feit dat twee babies hebben pittis is, is dit gewoon extreem zwaar omdat dit kindje een enorme rugzak heeft. Een enorm trauma opgelopen ‘enkel’ omdat haar moeder haar heeft afgestaan bij de geboorte. Ik dacht dat dit me een positieve boost zou geven. Iets goeds doen voor de maatschappij. En ja, dat doe ik hoe dan ook maar het kost me zo ontzettend veel. Ze heeft fysiek een enorme sprong gemaakt van gelijk staan aan een kindje van 4 maanden naar helemaal rechtgetrokken naar haar leeftijd van 18 maanden. Dat haar mentale gesteldheid nu aan de beurt komt is duidelijk. Ze begint zich nu te hechten. Als ik wegga huilt ze. Waar ik ook ga, ze volgt me. Dat is wat het draaglijk maakt maar er zijn ook heel veel dagen dat ik me afvraag waar ik aan begonnen ben. Wanneer ik een uur met haar in de schommelstoel zit omdat ze weer een woede aanval heeft en ik mijn dochter en zoon voor de tv moet planten. Als ik weer plukken haar in haar bedje vind en me afvraag of haar vastbinden niet de enige optie is. Als ik iemand omhels en mijn BAHA begint te piepen omdat er iets tegenaan komt en ik dus weer lichtelijk ontplof omdat ik voor de rest van mijn leven schade heb aan mijn gehoor. Als ik me bedenk na een dag met bezoek dat 75% van het gesprek gevuld is met analyseren van haar gedrag.
Ik voel me schuldig naar mijn eigen kindjes toe maar ook naar haar. Want ook al doe ik mijn uiterste best, ik vraag me af of het goed genoeg is. Voor mijn gevoel doe ik iedereen te kort. Mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden en familie maar ook mijzelf. De dag kent te weinig uren en de avonduren die voor mijzelf lijken te zijn, vul ik met achterstallig huishouden dat ik nog doe met mijn laatste restje batterij. Ik hou mezelf voor dat dit de tropenjaren zijn en het even niet anders is dan dit.
November en december naderden en ik heb een hekel aan deze twee maanden. In november mijn verjaardag waar ik nooit zin in heb om deze te vieren. Als ik er even onderuit kan komen dan vind ik dat dus niet erg. Laat ik dit jaar nu een dag voor mijn verjaardag toch een van de betere cadeaus hebben gekregen: Corona! Mijn lichaam heeft nu zijn eigen antistoffen. Joehoe! Geen reuk, geen smaak, koorts en benauwd maar hey: Geen verjaardag hoeven vieren! Gewoon ziek op de bank onder een mega dikke deken.
Toen kwam december. Als nieuwjaar is geweest, ben ik me alweer druk aan het maken over pakjesavond van het komende jaar. Altijd heb ik een budget en áltijd ga ik er waaaay over. Nooit weet ik wat ik moet kopen voor iedereen. Maar dit jaar zat ik écht in de stress want we hebben zo immens veel speelgoed dat ik lichte paniek voelde voor wat er nog komen ging. Waar moest ik het nog in hemelsnaam kwijt? Typisch een Westers luxe probleem. Er zijn mensen op deze aardbol die niks te eten hebben en ik ben al in mijn hoofd een nieuwe kast in elkaar aan het zetten voor het speelgoed van de kids. Ik schaam me diep.
In de dagen na Sinterklaas voelde ik me misselijk en moe. Intense dromen over mijn verborgen vrouwenliefde verrieden eigenlijk al wat ik vermoedde. Hans en ik besloten om een zwangerschapstest te doen. We hadden bezoek en ik heb tussen de soep en de aardappelen door even snel boven een test gedaan. Die was negatief. Ik was opgelucht want ik zou niet weten hoe we het met drie baby’s en een kleuter moesten gaan doen. Die ene keer… en er is maar een keer voor nodig natuurlijk. We hadden de baby’s in bed gelegd en ik liep naar de badkamer waar de test lag. TWEE STREPEN! Ok… hier moest ik even de tijd voor nemen om dit te laten bezinken. Ik wist niet wat ik moest voelen. Lichte paniek dook op want hóe moest ik dit doen. Emotioneel liep ik al over van liefde maar praktisch… Hans was positief gestemd: “Gelukkig hebben we de auto pas net en krijgen we er nog goed geld voor terug.”
Ik zag de enorme berg luiers en was die we nu al hebben, nog verder groeien. Het duurde even voor ik dit kon laten landen en er mentaal een weg in had gevonden. Dit kon ik aan. Dit konden wij aan. Dit kwam op ons pad omdat het ons gegund is! Can we do it? YES, WE CAN!
Oudjaars ochtend. Mijn dochter en ik zouden even snel samen douchen en dan de baby’s uit hun bedje halen. Ik stapte de douche in en daar zag ik een enorme plas ontstaan in een kleur die ik niet wou zien. Ons jaar eindigde heel verdrietig met een afscheid van ons derde wondertje. Rationeel was ik trots op mijn lijf dat het wederom voor elkaar had weten te krijgen een wonder te creëren maar ook om in te zien dat dit wonder niet voorbestemd was om een echt mensje te worden. Maar emotioneel… wéér een klap. Ik heb 2021 uitgewuifd door om 15 minuten voor middernacht in slaap te vallen en ik heb 2022 verwelkomt in de hoop dat er nu plek is voor liefde, warmte en geluk. Éven de kans krijgen om mijn mentale batterij op te kunnen laden.
Zoals de orthopedagoog van onze dochter over ons zei:”Iedere keer lijken jullie elkaar te verliezen door alles wat op jullie pad komt maar in het diepst van jullie dal vinden jullie elkaar iedere keer weer!”
En ik had het niet beter kunnen verwoorden,,,
Zeer mooi geschreven meid, er komt enorm veel op jullie af en ik kan enkel maar een hele diepe buiging maken voor wat jullie allemaal doen en hoe jullie ermee omgaan.
Voel je NOOIT minderwaardig meid !!!!
Hoe moeilijk het soms ook lijkt, neem elke dag de tijd om ook jezelf graag te zien.
Jullie zijn prachtmensen die al heel wat hooi op de vork genomen hebben en jullie er steeds door gebokst hebben.
Dat is iets om heel trots op te zijn.
En als het even niet lukt om jezelf graag te zien, weet dat er een fantastische man en kinderen achter je staan die jou de beste mama ter wereld vinden 😉
Ook wij zien jullie enorm graag, al horen we of zien we elkaar niet zoveel, weet dat ook wij ten allen tijde klaar staan voor jullie.