Een geboortekaartje, verstuurd via de digitale snelweg, de realiteit nog niet geheel bevattend van de bestemming waar het kaartje aan zal komen. Terwijl ik online zat te zoeken naar een gepast kaartje, merkte ik hoe ik rekening aan het houden was met de waarschijnlijke gedachtestroom van de partij waar het kaartje heen zou gaan. Het mocht niet te overdreven overkomen maar toch al zeker niet sarcastisch. Ondanks het tegenstrijdige gevoel dat ik binnen in mij voelde, bleef de emotie sarcasme uit.
Ik dacht terug aan die keren dat ik samen met de helft van de ontvangende partij bij de gynaecoloog
had gezeten, aan die keer dat we gingen verhuizen en een huis zochten in de buurt van een basisschool.
Ik dacht terug aan de kindernamen die we hadden bedacht en hoe opgelucht ik was dat de zoon, die hij nu bij een ander heeft, niet “onze” naam droeg.
Het moment van tijd waarop dit wondertje op de wereld is gekomen, is voor mij gezien pure ironie. Een wonder waar je met iemand jaren eerder plannen op hebt gemaakt maar die door scheiding van een relatie nooit zijn uitgewerkt. Een wonder waarvan ik nu de keuze moet gaan maken of ik dit laat gaan. Een wonder dat nooit meer besproken kan worden binnen mijn huidige setting.
Tranen springen in mijn ogen wanneer ik bedenk dat ik de enige droom die ik heb, moet laten gaan. Ontelbare keren heb ik voor de “kinderkamer” gestaan en me voorgesteld hoe het er uit zou komen te zien. Ontelbare keren heb ik me naar mijn buik gegrepen en afgevraagd hoe het zou voelen een mensje in je lijf te hebben. Ontelbare keren heb ik realistische dromen gehad over het hebben van een kind en hoe teleurgesteld ik was wanneer die droom weer voorbij was.
Het nemen van een kind is altijd een egoïstische daad. Het nieuwe leven heeft niet om dit bestaan gevraagd. Toch is het ons enige doel in dit leven. Voortplanting.
Het idee van als hulpmoeder mee te moeten op schoolreisjes, laat me al in staat van paniek geraken.
Maar het idee van tegen een deurkozijn geleund staan, genietend van het kijken naar een slapend wonder maakt me weemoedig.
Is het fair voor mijzelf om toe te geven aan de wensen van een man wanneer die niet geheel met mijn wensen stroken? Is dit de eeuwige zelfkastijding waar ik naar op zoek lijk te zijn in een man? Hoe harder de psychische klappen, hoe beter?
De argumentatie om geen kinderen maar in deze wereld te zetten, deel ik tot op zekere hoogte. Toch is het iets dat ik niet zou willen missen in mijn leven. Ik voel de afgunst die opborrelt wanneer er weer een melding van een seksuele aanrijding heeft plaatsgevonden. “Met trots willen wij mededelen dat WIJ in blijde verwachting zijn.” Mijn maag keert al om bij de vreugde die afstraalt van dergelijke berichten.
Afgunst, ik geef het grif toe. En teleurstelling. Teleurgesteld zijn in mijn sterk ontwikkelde gave om mannen op te pikken die kennelijk niet mijn dromen delen. Eerst je hart afgeven en dan niet meer terug kunnen. Een jarenlange strijd voeren waarin bittere gevoelens de overhand krijgen. Waarin alleen de overblijfselen van een gebroken hart en weggegooide jaren herinneren aan iets dat ooit symbool leek te staan voor liefde.
” Love makes life so confusing, but without love would you really want to live? “
Unknown
Facebook Comments