Likeness,,,

Rond deze periode 8 jaar geleden, ging ik met een vriendin wat drinken en darten in een kroeg hier in het dorp. In deze tijd van het jaar zie je redelijk wat actiehelden en prinsessen over straat lopen. Als normale burger kun je je dan wat te min voelen en trek je je liever terug in een omgeving waar het anti-alaaf concept wordt aangehouden.

We waren niet de enige burgers die ons te min voelden want het was redelijk druk in het café met dit mooie anti-alaaf concept. Na wat glaasjes Jillz was het de beurt aan de shotjes. Vol verbazing wisten onze dartpijlen het bord nog te raken. We hadden de grootste lol. Allebei herstellende van vervelende relatiebreuken en we hadden elkaar weer gevonden. Samen vormden we een front tegen alle mannen. Ik gaf me uit voor lesbienne in die tijd om van die flirtende gasten af te zijn. Mijn hart lag nog in stukken op de grond en kon ook niet openstaan voor andere mannen.
Ik gooide mijn dropshotje in een keer achterover en pakte de drie pijlen van tafel om te gaan gooien. Ik voelde van achter een arm om mijn middel heen slaan en een stem fluisterde in mijn oor dat hij mij wel heel erg leuk vond. Geërgerd draaide ik me om en had mijn woorden al klaar staan om deze meneer eens even van repliek te dienen tot ik hem aankeek. Mijn adem stokte even. De gelijkenis was enorm, toch wist ik dat hij het niet was. Deze meneer was kleiner en had een ander kapsel. Maar toch. Ik verstijfde en hij liep weg me al aankijkend. Mijn vriendin pakte me bij de arm en zij me waarschuwend dat hij een vriendin had en ik het maar uit mijn hoofd moest laten.

Maar de stukken hart die op de grond lagen, de pijn die ik nog heel goed voelde, even bestonden ze niet meer. De man die mijn hart had gebroken leek voor me te staan.

Later die avond deelden we samen een paar shotjes en ook hem maakte ik duidelijk dat ik niets voor het mannelijk geslacht voelde. Maar toch…

Een paar maanden later kregen mijn (inmiddels) man en ik een relatie. Ik had mijn maatje gevonden en hij mij. We gingen veel samen op stap en uit eten. Hij nam me mee de wereld in en in zijn grote sociale netwerk. Iets wat de man die mijn hart gebroken had, nooit met me deed.
Twee keer per jaar heeft mijn man een borrel op het werk. Na afloop ging hij altijd naar ‘ons’ café toe. Dus toen de bouwvak werd ingeluid, kwam hij na afloop het café binnen waar mijn vriendin en ik al zaten te chillen. Hij kwam binnenlopen gevolgd door “de gelijkenis”. Wederom stokte mijn adem. Ik moest en zou met deze meneer het gesprek aangaan. Ik moest mezelf er van overtuigen dat deze man niet dezelfde was. We raakten al snel aan de praat. We deelden weer een paar shotjes en na mijn vragenvuur bleek dat de gelijkenis enkel meer werd. Rationeel wist ik heel goed dat deze man niet dezelfde man was maar mijn pijn die ik nog altijd voelde, werd even weggenomen. Ik voelde geen verliefdheid want de man waar ik op slag verliefd op was, zat een paar tafels verder. Toch bleef deze man mij heel erg boeien en kennelijk vond hij mij ook niet bepaald vervelend gezelschap.

Twee keer per jaar zien we elkaar en delen we nog altijd dat shotje. Twee keer per jaar even dat irrationele gevoel dat ik niet kan plaatsen maar ook niet uitmaakt omdat het gewoon fijn is.

Maar afgelopen jaar toen de bouwvak werd ingeluid en ik mijn man als verrassing in de kroeg opzocht, was hij ook daar. En ditmaal riep het niet dat fijne vertrouwde gevoel op maar intense pijn.
De man die mijn hart had gebroken mocht er niet meer zijn. Deze man heb ik samen met mijn man naar zijn laatste rustplaats gebracht. En nu…. nu zat zijn gelijkenis daar op het terras. Mijn maag kromp in elkaar. Ik voelde mijn hart weer in stukken op de grond liggen. De stoel naast hem was vrij dus ik ging daar zitten en om onze traditie in ere te houden waren daar weer de shotjes. In tweevoud want door corona hadden we de traditie in de koelkast moeten zetten.

Vandaag had mijn man geregeld om met onze vrienden en de kinderen even er op uit te gaan. We zaten gezellig aan de koffie toen ik de vriendin van ‘de gelijkenis’ zag lopen. Twee tellen later ontving mijn man een appje van ‘de gelijkenis’. Ik zag hem zitten en hij glimlachte naar ons. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden en zei dat ik naar buiten naar de kindjes ging kijken.

Hoe kan het toch zo zijn dat je ratio en gevoel zo ver van elkaar kunnen zitten? Wat verwacht ik van deze man? Waarom heb ik het intense verlangen om met hem in gesprek te willen zijn omdat hij ook geweldige inzichten heeft en een super kijk op de wereld maar aan de andere kant niet in dezelfde ruimte kan zitten omdat zijn aanblik mij doet herinneren aan de pijn die ik voel voor een man die zoveel op hem lijkt?