“Je straalt!”
“Hoe gaat het met je?”
Ik zou zo graag het uit willen schreeuwen! Janken! Dat godvergeten masker op de grond gooien en vertellen hoe ik me werkelijk voel.
Stralen? Dat zal het schijnsel van de spotjes zijn want zo voel ik me totaal niet. Mijn laatste zwangerschap. Over 1 dag alweer 38 weken. En niet 1 week heb ik mogen genieten. Niet 1 week is me gegund om stil te mogen staan bij dit wonder. Was het niet door de stress door ons pleegkind, dan wel door de geplande verbouwing.
En nu het er eigenlijk naar uitziet dat deze verbouwing met een gerust hart uit handen gegeven kan worden, gaat mijn man zich afzetten. Het is hier fantastisch!
De geplande inleiding? Die zeggen we maar even af.
Mijn man die naast me hoort te staan, staat weer eens lijnrecht tegenover me. Verrassend! Doet me denken aan mijn eerste zwangerschap waarbij hij zogenaamd geen burn out had. Ook die inleiding heb ik toen maar afgezegd en verplaatst.
Maar deze zwangerschap… De meeste echo’s alleen, controles alleen, geboortekaartje maken: alleen, de naam uitzoeken? Alleen!
Deze hele zwangerschap heb ik me nog nooit zo alleen gevoeld. Een noodkreet bij mijn schoonouders gedaan een paar maanden terug. Nul reactie. Snap het ook wel want ja, zou me ook kapot schamen als dit het resultaat van mijn opvoeding zou zijn. Liever de kop in het zand steken dan ook maar ergens hulp bieden. Al was het maar voor de kleine kindjes die eronder lijden.
Ik ben totaal op. Al maanden slaap ik geen 1 nacht door omdat mijn zoon night terrors heeft. Resultaat van ons geweldige huwelijk momenteel. Ik heb vrijwel dagelijks paniekaanvallen ontstaan door alle shit rondom ons voormalige pleegdochter. Niet te vergeten de weeën die dagelijks terug blijven komen en me gewoon uitputten.
Ik ben het zo spuug en spuug zat om maar te moeten vechten. Vechten voor wat? En waarom vechten? Waarom kan er niet gezamenlijk toegeleefd worden naar zoiets moois als de geboorte van een kind?
Een hel van een jaar was het, maar niet alleen voor hem. Ik denk nog wel het meest voor mijzelf. In mijn kraamtijd te horen krijgen dat je maatje komt te overlijden en die twee maanden later mag gaan begraven. De gevechten met ons pleegkind, hoe ze dagelijks mijn trauma’s onbedoeld triggerde, de hulp die nooit kwam en dan als laatste de beschuldigingen die me boven het hoofd hingen.
De drie miskramen waarvan we na de eerste al te horen kregen dat het maar beter was want we moesten geen elftal willen. De maanden van misselijkheid en moeheid bij deze zwangerschap en hoe dat nooit uitkwam. Nee, ik deed het met opzet me zo voelen natuurlijk.
Ik ben op. Mentaal compleet op. En dan verwacht je een man die je troost en je steun en toeverlaat is. Maar nee, ook dat is me niet gegund. Nee, laten we even de dag voor de bevalling aankondigen dat je wil scheiden. Dat je niks met dit kind hebt. Nee echt top! Maar nee serieus, hij heeft geen burn out. Hij zal wel weer moe zijn en dan moet je hem met rust laten. “Nee, je moet gewoon dan even een stukje gaan lopen en hem laten afkoelen.”. Had godverdomme je opvoeding beter gedaan en een kind met respect voor de medemens groot gebracht!
En ja, je mag de vuile was nooit buiten hangen maar ik ben er klaar mee. Klaar met al die verwachtingen van iedereen op dit moment. Klaar met al die “Ach, zet je er maar overheen.” of met “Ja nee, dat kun je echt niet maken!” of “Het zal allemaal wel meevallen.”.
En nee, ik hoef geen medelijden. Heb in mijn leven voor ergere vuren gestaan maar als ik het dan toch alleen mag doen, dan laat me ook gewoon met rust. Vang die arme man van me maar op want die heeft het kennelijk het zwaarst momenteel.
Iemand waar je zielsveel van houdt, val je normaal niet af. Zeker niet en public. Maar de maat is hier vol. Ik kan niet meer. Mijn site was ooit bedoeld als uitlaatklep en ik werd steeds meer geremd. Mijn schoonvader vond het 2 jaar terug al belachelijk dat ik zoveel deelde. Terwijl ik dit al jaren deed. En toch liet ik me door hem remmen. Waarom?
Waarom laat ik me uit het veld slaan door mensen die enkel met zichzelf bezig zijn en continu over mijn grenzen heen stappen?
Als ik iets nu in de afgelopen paar weken geleerd heb, dan is het wel dat mijn grenzen nu juist heilig zijn. Volgens mij psycholoog “Als je nu niet aan jezelf gaat denken, hebben je kindjes dadelijk geen mama meer. “
Dus zoals ik de laatste tijd al heel vaak zit, steek ik ook nu mijn twee middelste vingers van mijn handen omhoog. Ik ben er klaar mee! Klaar met mij excuseren voor wie ik ben of hoe ik de dingen ervaar.
““Criticize me if you can, but that won’t stop me from saying what I like, my mouth is mine, and not yours.” ― Michael Baasey Johnson“
““Criticize me if you can, but that won’t stop me from saying what I like, my mouth is mine, and not yours.” Helemaal mee eens! Ook ik steek mijn 2 middelste vingers op.. _I_ _I_