Het is zondagavond. De laatste aflevering van een serie die mijn man en ik volgen, is afgelopen. Ik zet de tv op de slaapkamer uit en leg mijn telefoon weg. Tot ik het besef krijg dat ik mijn wekker uit kan zetten. Hoezee het is herfstvakantie! Bijna niks moet en veel mag. Het vooruitzicht dat ik enigszins uit kan slapen en in mijn huispakje het merendeel van de tijd door kan brengen, geeft me al iets meer ontspanning.
3:36. Ik snak naar adem en moet even bij zinnen komen om te beseffen waar ik ben. Meteen draai ik me om en pak ik mijn man vast. Een nachtmerrie. Alweer… Ik probeer terug in slaap te vallen maar zelfs het kindje in mijn buik is wakker geschrokken van mijn adrenaline die nog door mijn aderen giert. Ik probeer me voor me te halen wat ik nu gedroomd heb en waarom het zo eng bleek. En vervolgens voel ik mijn zoontje wild tekeer gaan in mijn buik en voel ik me schuldig dat ik ook hem weer van streek heb gemaakt. Wanneer stopt dit nu eens eindelijk?
September 2020 heb ik aan de bel getrokken voor hulp. Hulp omdat de geslachtbepalende echo van onze eerste zoon mijn zwarte verleden oprakelde. Ik voelde dat dit iets was wat ik niet alleen aankon. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en ik heb ik eindelijk de opstartfase bij de psychologen er op zitten. Mijn hulpvraag kon ten laatste beantwoord worden.
Wat ook wel hoognodig was want inmiddels ben ik gebroken. Het masker iedere dag opzetten begint zijn tol te eisen. Ik merk dat ik niks meer kan hebben van niks of niemand.
6 Weken geleden is het dat hier een ambulance stopte omdat ze dachten aan een hartaanval. Het is klaar. Ik ben op. Mijn harde buiken hebben me ook al naar het ziekenhuis laten gaan en daar kreeg ik te horen dat ik op de rem moest gaan staan. Anders zouden deze dus wél omslaan in weeën en een bevalling op gang kunnen brengen.
Ik ontwijk situaties en mensen die me op mijn tenen laten lopen. Die me (on)bedoeld slecht laten voelen. Die alsmaar een beroep doen op mijn geduld. Er zijn mensen om me heen die pijn en verdriet voelen maar ik kan er nu gewoonweg niet voor ze zijn. Het is too much.
De herfstvakantie slokte al mijn tijd op om bij te komen en energie te hebben voor de dingen die gepland stonden. Gelukkig gaven die me energie en kon ik even alles vergeten. Maar daardoor bleef dit stukje tekst wel even liggen.
Vandaag had ik mijn eerste echte afspraak met mijn eigen psychologe. We bespraken de uitkomst van mijn ’toestand’ : Complexe PTSS.
Het gevolg is dat ik weer ál mijn trauma’s tot in detail naar voren mag halen.
Gebroken liep ik vandaag de spreekkamer uit. Figuurlijk toverde ik mijn masker uit mijn jaszak en zette hem op. De wereld draait immers door. Thuis wachtte mijn zieke dochter op me samen met mijn zoontje en mijn moeder. De twee kids totaal geen besef van alle erge dingen die er kunnen spelen in de wereld en hoe beschadigd hun eigen moeder daardoor eigenlijk is. En maar goed ook! Al maakt het dragen van dit masker het leven wel heel erg zwaar.
Ik wil eigenlijk die leuke mama zijn die samen op de tafel staat te dansen, die tikkertje speelt en gekke geluiden maakt met voorlezen. Momenteel gaat dat moeizaam.
Ik wil die liefhebbende vrouw zijn waar je voor door het vuur wil gaan. Die niet continu bevestiging nodig heeft of je haar wel of niet zal verlaten.
Die goede vriendin die er altijd voor je is en naar je kan luisteren.
Maar voor nu kan ik alleen maar denken: laat me met rust!
“Nee zeggen tegen een ander is ja zeggen tegen jezelf!”
Facebook Comments