Vandaag was het weer zo’n verwendag samen met mijn vriendin. Terrasje, drankje, carpaccio en als afsluiter een lekkere ijscoupe van de ijssalon.
Terwijl we verkoeling zochten in ons ijs tijdens deze hete dagen, bespraken we weer alle gebeurtenissen en ergernissen rondom onze mannen. Typisch vrouwenkwaaltje om altijd maar op de minpunten van de mannen te blijven hameren denk ik maar zo.
Ons gesprek werd onderbroken door een plaatselijke regenbui. We verschoven onze tafel naar een afdakje en gingen verder met filosoferen over het gedrag van onze mannen.
Naast ons kwam een gezin zitten met twee jonge jongens. Moeder was aan de lekkere gezette kant en uit de flarden van hun gesprek bleek het een gezellige tante te zijn.
De regendruppels hadden inmiddels ook hun tafeltje bereikt en dit zorgde gelijk voor gespreksstof vanuit moeders kant. “De dames zijn lekker onder het afdak gaan zitten!” gevolgd met een knipoog
Wat vriendelijk gelach met een bevestigend antwoord kwam haar kant uit.
Gevolgd met een gedachtestroom bij mij dat ik haar benijdde. Hoe kon het zo zijn dat deze gezellige en lekkere mollige vrouw zomaar zonder enig nadenken contact met ons kon leggen? Haar man zat er immers naast!
Ik overlegde met mijn vriendin en beschreef haar de situatie maar dan met ons in de plaats. Twee ziekelijk jaloerse dames, onzeker over zichzelf, zouden dus nooit twee jongere dames hebben aangesproken in het bijzijn van hun man. Maar waarom dan toch niet? Het is niet dat hij ter plekke de kans zou hebben gekregen om een van hen ( wellicht beide ) te bespringen.
Ik benijdde deze vrouw opdat ze zo heerlijk open en onbezorgd leek. Terwijl mijn hoofd, en als ik voor haar mag spreken, dat van mijn vriendin dagelijks overloopt met het uit analyseren van het gedrag of uitspraken van onze mannen.
Is het dan zoals mijn therapeute mij vertelde dat onze voorgaande relaties ons zo kapot hebben gemaakt, waardoor we nu zo extreem onzeker zijn geworden?
Mijn laatste relatie heeft me flink wat psychische deuken gegeven. Mijn huidige relatie doet er alles aan om het te ontdeuken. Toch blijft het een dagelijkse gevecht met verstand en gevoel om me 100% te geven. “Ik hou van jou en blijf bij je voor de rest van ons leven!” heb ik namelijk iets te vaak gehoord zonder gewenst resultaat. Woorden zijn maar woorden maar zijn daden zijn echt.
Ik kan me momenten in het verleden herinneren dat ik zeer onredelijk was. Maar zo bang om dit kwijt te raken ben ik in mijn leven nog niet geweest. Want uiteindelijk is dat het. Angst om kwijt te raken wat je nu hebt.
Wat is het dat ons tegenhoudt om optimaal te genieten?
Terwijl ik dit schrijf ligt hij naast me te slapen. Een genot om naar te kijken. Iets wat ik vrijwel dagelijks doe en voor de momenten dat hij wakker is, is er altijd nog wel her of der een foto op mijn telefoon van zijn heerlijke koppie met dat prachtige lijf.
Deze momenten kan ik optimaal genieten. Durf ik mijn vlinders los te laten en kan ik me met moeite bedwingen om hem niet dood te knuffelen. Ik glij met mijn vingertoppen over zijn hele lijf om het te voelen, ik kruip helemaal tegen hem aan kus hem wel tientallen keren voor ik zelf ga slapen.
Maar zodra zijn ogen open gaan, ben ik op mijn hoede. En waarvoor eigenlijk?
Waarom zou een man die knettergek op me is, voor het eerst in zijn leven zich officieel heeft gebonden en al zijn zorgen en twijfels aan de kant heeft gezet om een kind van mij te willen, dat zelf stuk willen maken?
“I didn’t mean to hurt you,
I’m sorry that i made you cry,
I didn’t mean to hurt you,
I’m just a jealous guy.
I was feeling insecure,
You might not love me anymore,
I was shivering inside,
I was shivering inside, “
Roxy Music – Jealous Guy
Facebook Comments