Steeds minder inspiratie heb ik nog om voor deze site blogs te schrijven. Elk woord dat zijn weg vindt om een zin te vormen met andere woorden, lijkt geen inhoud te kennen die samenvalt met de context van deze site.
Daar waar het ooit begon, mijn ongenoegen uitspreken over mannen, lijkt mijn mening die ik er destijds op nahield, als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen.
De andere sekse lijkt een plek te hebben gevonden binnen mijn gedachten.
Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen mannen en vrouwen of is het gewoon het verschil tussen mensen wat ons doet botsen?
Is het een gebrek aan mensenkennis of gebrek aan verdraagzaamheid waarom we als mensen niet door een deur kunnen?
Mijn vriendin vertelde ik laatst nog over hoe erg ik het vond als er weer eens een stelletje bij mijn ouders over de vloer kwam waarbij “zij” weer een leuke en geweldige vriend had. En hoe zeer ik er naar verlangde om ook zo’n partner te hebben. En als ik op dat moment zelf in een relatie zat, dan kon ik vanbinnen gillen en uitschreeuwen waarom “hij” dan weer niet zo was. Ongecompliceerd, grappig, lief en attent. Iemand die overal tussen past.
Wellicht werd mijn beeld over mannen niet alleen vertroebeld door mijn verleden dat ik met een paar mannen deel, maar ook vanwege het feit dat ik eigenlijk best jaloers was. Jaloers op het feit dat ik moest zien hoe een ander gelukkig was met de eigenschappen die ik ook graag had gezien bij mijn partner.
En nu heb ik hem. Dé man die ongecompliceerd is , me aan het lachen maakt iedere dag opnieuw, ontzettend lief voor me is en soms op zijn manier, na een lange weg toch de attente kant van hem heeft ontdekt en bovenal door iedereen gerespecteerd wordt.
Het geluk dat ik eindelijk durf te ervaren is moeilijk te omschrijven. Ik noem het innerlijke rust. De ervaring met deze man laat me op een heel andere manier naar mijzelf kijken en geeft me de kracht om dingen te doen, denken en voelen die ik eerder niet voor mogelijk hield.
Maar zover was ik nooit gekomen door hulp van mijn eigen sekse. De ontelbare keren “Het komt wel goed” en “Maak je niet te druk” van een vriendin die alle keren mijn onzekere verhalen aanhoorde, hebben me het geduld gegeven om af te wachten. Om de sprong in het diepe te wagen.
Het besef dat mannen echt niet allemaal hetzelfde zijn en zeker niet allemaal slecht, kwam toen hij mijn hand uit zichzelf vastpakte, zijn mond op de rug van mijn hand drukte, hem op zijn been legde en me intens aankeek.
Een blik die ik normaal zou ontwijken, daar deze mij te intens is. Te doordringend. Alsof er geen geheimen meer zijn en al het duistere in je aan het licht komt. Maar hij mocht het. Hij mocht me aankijken. Voor hem zijn er namelijk geen geheimen of duistere kanten. Bij hem durf ik mijzelf te zijn.
“Each day I am thankful for nights that turned into morning, friends that turned into family, dreams that turned into reality and likes that turned into love.”
Unknown
Facebook Comments