Geh Nicht Vorbei,,,

Tien jaar geleden kwam de leeuw in mijn leven. Als een brutale en nieuwsgierige muis, stapte ik op hem af. Hij viel me niet aan. De leeuw was gewond. Ik luisterde en vroeg me af waarom hij gewond was. Al snel merkte ik dat ik medelijden met hem kreeg. Ik wou hem helpen, troosten, ervoor zorgen dat hij weer vreugde zou voelen.
Ik gooide al mijn charmes in de strijd, hopende dat hij mij zou kiezen als zijn pijnstiller. Hij koos mij.

Langzaam maar zeker genas de leeuw. Hij werd weer vrolijk. Verliefd zelfs. Op mij!

Ik kon niet toegeven aan de lusten van de leeuw. Deze muis was al bezet.

Toch was er iets. Een bepaalde connectie. Muziek.

Urenlang voerden de leeuw en ik de meest intense gesprekken. Zonder ook maar een woord te spreken.

Muziek. Dat verbond ons.

Maar het bleek een pijnlijk communicatiemiddel. Het werd te intens, te gevoelig. Het kwam te dicht bij.

De leeuw kon het niet aan en begon van zich af te brullen. Als kleine muis was ik brutaal en probeerde terug te brullen maar uiteindelijk droop ik altijd af in mijn hol. Een wereld die ik voor mijzelf gecreëerd had die veilig maar ook eenzaam was.

Tot hij weer zijn hoofd voor de ingang legde en voorzichtig om aandacht vroeg. Ik kon hem vertrouwen, hij was veranderd, zou me geen pijn meer doen.

Ik gaf hem weer mijn vertrouwen. Niet omdat ik er zo van hou dat mij pijn wordt gedaan maar omdat ik onze connectie miste. Muziek.
Ik draaide de nummers als hij me had weggebruld maar ze waren niet hetzelfde. Het intense gevoel bleef uit. Dit kon alleen samen.

En weer ging het voor een periode goed en daar begon het gebrul weer. Dit keer met slaan. Het moest en zou me extra pijn doen. Weer kroop ik terug in mijn hol daar waar de wereld veilig was. Hij was niet veranderd. Dat wou hij misschien graag maar hij kon het niet.

Jaren van terugkomen en wegrennen volgden. Soms waren de tussenpozen kort en dan weer heel lang. Maar altijd wist je dat er op de achtergrond die leeuw aanwezig was. Hij gluurde over je schouder mee om te kijken wat er nu in je leven speelde. Vaak vroeg ik me af of mijn geluksmomenten hem geen pijn deden. Keek hij mee? Zag hij dit? Ik voelde me schuldig. Ik wist dat hij dit ook zou willen maar dat dit nooit zou kunnen.

Hij hield van je. Oprecht en intens. Iets in mij kon dat niet teruggeven. Wilde het misschien niet teruggeven. Maar hij… hij hield met heel zijn hart van mij. Ik denk dat ik hem daarom steeds vergaf. Dat ik daarom steeds met de hand over mijn hart heen wreef. Omdat ik het nog altijd zo bijzonder vind hoe iemand zo intens van mij kan houden.

Ik zou mijzelf nooit op een voetstuk zetten maar hij deed het. En zodra ik daar stond, werd de werkelijkheid hem teveel en duwde hij me er weer af.

En nu gisteren durfde ik er open over te praten met mijn muis over het verhaal tussen de leeuw en de muis. Mijn muis reageerde positief. Zelfs blij dat er iemand was die mijn passie voor muziek deelde.

Maar alsof de leeuw het weer aanvoelde, hij keek naar het voetstuk waar hij mij weer op had geplaatst. Ik kwam te dicht bij. Hij sloeg met zijn poten mij er van af en brulde me na. En vervolgens sloeg hij met gebalde vuisten het hele voetstuk kapot.

“And all the wonders made for the earth
And all the hearts in all creation
Somehow I always end up alone”

Beegees – Alone