Vannacht voelde ik je adem weer in mijn nek, hoorde ik je doorrookte stem in mijn oor, de woorden fluisterend: “Jouw grote ogen zal ik nooit meer vergeten!”. Ik wou schreeuwen maar kon geen geluid uitbrengen. Je keek me aan en kreeg een valse lach rond je mond. Met je handen pakte je mijn rug vast en trok me naar je toe voor een kus. Ik draaide mijn hoofd weg en voor ik het wist zat ik rechtop in bed. Angstig en weer in de huid van dat 14-jarig meisje. Ik keek langs me en merkte dat ik mijn nieuwe liefde wakker had gemaakt. Hij trok me dicht tegen zich aan en ik voelde me voor even weer veilig tussen zijn grote armen.
Het lijkt wel of je de belichaming van mijn angst bent geworden. Naast de angst voor het nieuwe en onbekende is er ook weer iedere keer die herbeleving.
Je was op slag verliefd op me en geinde tegen mijn vriendje en jouw beste vriend dat jullie eerlijk alles zouden delen.
Ik, 14 en naïef, jij, 28 en verblindt door verliefdheid. Je wilde altijd bij ons zijn en die plek heb je opgeeïst met je zelfmoordpoging. En het is je gelukt, nog steeds ben je iedere dag bij me.
Vandaag voel ik me weer dat 14-jarig meisje, dat in een wereld terecht kwam waarbij het normale, abnormaal werd en het abnormale, normaal.
Waarin er alleen maar volwassen mannen waren, seks met minderjarige meisjes, drugs en geweld.
Het kostte me moeite om een andere werkelijkheid te zien en heb me maar teruggetrokken in mijn ‘veilige’ bed. Datzelfde bed waar je mij 12 jaar geleden ook meerdere malen in misbruikt hebt.
Veilig is binnen mijn wereldje een relatief begrip. Je bent er niet en fysiek kun je mij geen pijn meer doen maar waar ik ook ben ben jij.
“Here, from her ashes you lay. A broken girl so lost in despondency that you know that even if she does find her way out of this labyrinth in hell, that she will never see, feel, taste, or touch life the same again.”
― Amanda Steele, The Cliff
Facebook Comments